Αν και από την άποψη των υλικών η τάρτα είναι όπως και η πίτα, η διαφορά στην εμφάνιση –είναι ανοιχτή από πάνω και επομένως φαίνονται οι γαρνιτούρες της- την κάνει πιο λουσάτη και πιο κατάλληλη για ένα τραπέζι που θέλουμε, ίσως, να μοιραστούμε με φίλους. Σοβαρά πλεονέκτηματά της είναι ότι χρειάζεται λιγότερο χρόνο ψησίματος σε σχέση με μια πίτα και το γεγονός ότι μπορούμε να φτιάξουμε κάτι εντυπωσιακό σε χρόνο ρεκόρ, ακόμα και για λίγους ανθρώπους, αφού υπάρχει πάντα η δυνατότητα να επιλέξουμε ταρτάκια αντί για μια ολόκληρη τάρτα και διαφορετικές γεμίσεις, με βάση την ίδια ζύμη.
Η ετοιμασία της ζύμης από εμάς τους ίδιους δεν είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο. Στην περίπτωση της τάρτας, το άνοιγμα το φύλλου (που είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της πίτας) αντικαθίσταται από τη ζύμη, που απλώνουμε μέσα στην ταρτιέρα, πιέζοντας απλώς με το χέρι μας. Παρ΄ όλα αυτά, μπορούμε εύκολα να αντικαταστήσουμε το χειροποίητο μέρος (τη ζύμη, δηλαδή) αγοράζοντας έτοιμο φύλλο σφολιάτας ή χωριάτικο ή ακόμα καλύτερα, φύλλο κουρού –είναι αυτό που κατά την άποψή μας δίνει τα καλύτερα αποτελέσματα.
Τις τάρτες με ζύμη τις ψήνουμε για λίγα λεπτά άδειες πρώτα ή τις ψήνουμε μαζί με τη γέμιση. Για να τις ψήσουμε άδειες, τρυπάμε τη ζύμη πολλές φορές με ένα πιρούνι στον πάτο και στα πλαϊνά, βάζουμε από πάνω μια λαδόκολλα και τις γεμίζουμε με ρεβίθια ή τους ειδικούς βόλους. Αυτό το κάνουμε για να μην φουσκώσει η ζύμη και να μείνει επίπεδη. Είναι καλή ιδέα να χρησιμοποιούμε ψημένη την τάρτα όταν η γέμιση περιέχει ντελικάτα υλικά όπως ψαρικά ή θαλασσινά, που σκληραίνουν με το πολύ ψήσιμο.
Όταν τις ψήνουμε γεμάτες, σκεπάζουμε το γύρω –γύρω με αλουμινόχαρτο για να μη αρπάξει. Γενικά, για πιο καλά αποτελέσματα, η γέμιση πρέπει να είναι έτοιμη σε ένα ποσοστό 90% πριν τη βάλουμε μέσα στην τάρτα αν πρόκειται να την ψήσουμε, έτσι ώστε η ζύμη, να μείνει για λίγο στο φούρνο και να παραμείνει τραγανή αφού ούτε θα παραψηθεί ούτε θα μουσκέψει από τα υγρά της γέμισης.
