Δεν έχει καμία σχέση το ελληνικό φρικασέ με τα ομώνυμα ευρωπαϊκά, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τη δική μας εκδοχή να είναι ένα μεγάλο έδεσμα, με πρόσθετο πλεονέκτημα την πληθώρα των χόρτων, ήμερων και άγριων, που βρίσκονται σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στην εκτός συνόρων εκδοχή, το fricassé είναι κρέας συνήθως λευκό, χωρίς να αποκλείεται και το χοιρινό στις γερμανόφωνες χώρες , ροδισμένο και μετά μαγειρεμένο με λίγη σάλτσα λευκή κυρίως –το βλέπουμε και με σκούρα σάλτσα πάλι στις γερμανόφωνες χώρες- μέχρι να μαλακώσει. Στην Ελλάδα, ροδίζεται με λίγο ελαιόλαδο ή βούτυρο και μαγειρεύεται επίσης με λίγο υγρό μέχρι να μαλακώσει, οπότε να προστεθούν τα χόρτα –συνήθως μαρούλια με το αρνί ή το κατσίκι, αντίδια με το χοιρινό ή σέλινα και πράσα, πιο πρόσφατα έχει μπει στο παιχνίδι και το κοτόπουλο. Γενικά, κανένα κρεατικό από τα κατά παράδοση χρησιμοποιούμενα στη χώρα δεν υπάρχει που να μην μπορεί να μαγειρευτεί με την τεχνική του ελληνικού φρικασέ. Από την παρέα, δεν εξαιρείται ούτε το ψάρι, που όμως θα πρέπει κατά προτίμηση να είναι σε μορφή φέτας και χωρίς πολλά κόκκαλα. Το αβγολέμονο, αυτή η σπουδαία ελληνική σάλτσα με τη μοναδική ιδιότητα να πήζει και να δίνει σώμα στο φαγητό μαζί με τη φίνα αιχμηρή γεύση του λεμονιού, είναι για τους περισσότερους το απαραίτητο παρακολούθημα του φρικασέ. Όμως, είναι τα χόρτα και το λεμόνι που κάνουν το ελληνικό φρικασέ και όχι απαραίτητα το αβγολέμονο. Το δέσιμο της σάλτσας με κορνφλάουρ ή αλεύρι με λεμόνι και ακόμα με γιαούρτι, είναι τεχνικές που θαυμάσια συμπληρώνουν το ωραίο αυτό φαγητό. Τα χόρτα, ήμερα και άγρια που βρίσκονται ακόμα σε αφθονία στις αγορές, προσφέρονται για τα ωραία ανοιξιάτικα φρικασέ που σας προτείνουμε.
