Ψευτοκαγιανάς του νερόμυλου σε μοντέρνα μιλφέιγ εκδοχή

Παρασκευή

Σε αντικολλητικό τηγάνι βάζουμε τις ντομάτες και το κλωναράκι του βασιλικού.

Μαγειρεύουμε σε δυνατή φωτιά ανακατεύοντας διαρκώς με ξύλινη κουτάλα, μέχρι να εξατμιστούν τα υγρά της ντομάτας.

Λίγο προτού τραβήξουμε το τηγάνι από τη φωτιά, ρίχνουμε μέσα το ένα φλιτζάνι ελαιόλαδο, αλατοπιπερώνουμε και ανακατεύουμε απαλά, μέχρι οι ντομάτες να τραβήξουν το λάδι.

Σε ανάλογο τηγάνι, ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο και τηγανίζουμε τις αλευρωμένες μελιτζάνες.

Τις περνάμε σε απορροφητικό χαρτί για να στεγνώσουν.

Σε τέσσερα μεγάλα πιάτα στρώνουμε εναλλάξ μελιτζάνες και ντομάτες και φυλλαράκια βασιλικού.

Αφού συμπληρωθεί n διαδικασία του «χτισίματος», τρίβουμε τυρί στο χοντρό τρίφτη πάνω και γύρω στο πιάτο, ραντίζουμε με σταγόνες ελαιόλαδο και γαρνίρουμε με τις κορυφές του βασιλικού.

«Την εποχή του τρύγου στο μεσσηνιακό κάμπο (σ.σ.

η Γωγώ Νικολοπούλου κατάγεται από την Καλαμάτα), οι γυναίκες των καλλιεργητών μαγείρευαν σε πρόχειρες εστίες το δεκατιανό, χρησιμοποιώντας ολόφρεσκα υλικά από τα γειτονικά μποστάνια.

Ο καγιανάς έρχεται από την παιδική μνήμη, ο δε συγκεκριμένος χαρακτηρίζεται «ψεύτικος», γιατί φτιάχνεται όχι με αβγά, αλλά με λαχανικά.

Οι ευωδίες των λαχανικών και των μυρωδικών, του βασιλικού, το κόκκινο της ντομάτας και η γλυκόπικρη γεύση της μυτερής, μοβ, τσακώνικης μελιτζάνας, είναι όλη η Ελλάδα!».