Οι πίτες, μια κορυφαία στιγμή της ελληνικής παραδοσιακής κουζίνας συναντιώνται με την Άνοιξη, δίνοντας την ευκαιρία για πεντανόστιμες, θρεπτικές και ελαφρές «πράσινες πίτες» που το μόνο που χρειάζονται για να δείξουν τον μεγαλοπρεπή τους χαρακτήρα είναι τα πιο φρέσκα και υγιή χορταρικά και το πιο καλό ελαιόλαδο που μπορούμε να προμηθευτούμε. Αν ανοίγουμε φύλλο μόνοι μας, έχει καλώς. Αν πάλι δεν κατέχουμε την τέχνη, η αγορά προσφέρει μια ολόκληρη σειρά έτοιμα, καλής ποιότητας φύλλα, που μας λύνουν τα χέρια. Λίγα «μυστικά» που θα μας βοηθήσουν να πιάσει τόπο ο κόπος μας και ο χρόνος μας:
*Δεν φοβόμαστε το ελαιόλαδο στις χορτόπιττες. Ιδιαίτερα αν δεν περιέχουν κρέας ή τυρί, είναι το μόνο που τις νοστιμίζει και τις κάνει να μας «κρατάνε» και να μας δίνουν ενέργεια για ώρες.
*Δεν φοβόμαστε επίσης το πιπέρι –ανάλογα βέβαια και την αντοχή του καθενός, που το ρίχνουμε και αυτό την τελευταία στιγμή για δώσει όλα τα αρώματά του ενώ έχουμε το χέρι μας απλωμένο και στο μπούκοβο που αβαντάρει πολύ τα χορταρικά.
*Αντιθέτως, προσέχουμε το αλάτι. Δεν θέλουμε να χάσουν τα ιδιαίτερα αρώματα και τη γεύση τους κάτω από ένα ισοπεδωτικό αλμυρό πέπλο. Πολύ περισσότερο προσέχουμε αν η πίτα περιέχει τυρί. Ας θυμόμαστε ότι από τη στιγμή που θα δοκιμάσουμε τη γέμιση μέχρι τη στιγμή που θα τη φάμε, η απώλεια υγρών λόγω θερμότητας θα έχει κάνει το όποιο αλάτι, πολύ πιο αισθητό
*Τα αρωματικά χόρτα και τα βότανα, τα προσθέτουμε στη γέμιση την τελευταία στιγμή, είτε αφού έχουμε σβήσει τη φωτιά είτε μόνο για 1 -2 βράσεις, για να διατηρήσουν τα αρώματά τους.
*Παίζουμε, ανεβοκατεβάζοντας τη θερμοκρασία του φούρνου (γράφω στις συνταγές πώς γίνεται αυτό) ώστε να ψηθεί καλά το φύλλο από κάτω καθώς και τα εσωτερικά φύλλα χωρίς όμως να μας αρπάξει το φύλλο που καλύπτει την πίτα. Οπότε κοιτάμε χρόνους και παρακολουθούμε στενά την πορεία της πίτας μας.
*Πριν κόψουμε την πίτα την αφήνουμε να σταθεί για 15 λεπτά τουλάχιστον: πρώτον έτσι κόβεται καλύτερα, δεύτερον αναμειγνύονται καλύτερα οι γεύσεις και τρίτον τα λαδερά γενικά και εδώ έχουμε ένα ιδιότυπο είδος λαδερού, τρώγονται πιο ευχάριστα χλιαρά και όχι καυτά.
