Το πόσο αντέχει ο καθένας μας το καυτερό και πικάντικο φαγητό είναι θέμα γούστου. Υπάρχουν άνθρωποι, που και λίγο μαύρο πιπέρι να έχει το πιάτο, νομίζουν πως θα πάρει φωτιά το στόμα τους κι άλλοι που, όταν δουν σε κάποιο κατάλογο τις τρεις πιπερίτσες που δηλώνουν πως το φαγητό είναι πολύ καυτερό, ξετρελαίνονται και το παραγγέλνουν αμέσως, χωρίς να καλοεξετάσουν και τα υπόλοιπα υλικά του για να δουν αν θα τους αρέσει ή όχι. Πέρα όμως από το προσωπικό γούστο του καθενός, η αντοχή στα καυτερά είναι σαφώς και θέμα εξοικείωσης. Το πόσο καιγόμαστε ως ενήλικες εξαρτάται καταρχήν από αυτά που μάθαμε να τρώμε ως παιδιά, αλλά και από τη διάθεση μας να τολμήσουμε να δοκιμάσουμε το πρώτο, έστω και ήπια καυτερό φαγητό. Το μόνο βέβαιο είναι πως στο δυτικό κόσμο, τουλάχιστον, καμία μάνα δεν τάισε το μικρό παιδάκι της καυτερές πιπεριές, αλλά αν σε κάποιο σπίτι κυκλοφορούσε το τσίλι, το καυτερό μπούκοβο και το δυνατό κοκκινοπίπερο, τα παιδιά της οικογένειας αυτής δεν θα δυσκολευτούν μια μέρα να ανέβουν στην κλίμακα Σκόβιλ (Scoville), που μετράει την καυστικότητα των διαφόρων ειδών πιπεριάς. Αν ήδη σας αρέσει λίγο το καυτερό, πειραματιστείτε μαγειρεύοντας φαγητά που μπορούν να υποστηρίξουν το καυτερό, χωρίς να μας κάνουν να δακρύσουμε, γιατί συνδυάζονται με υλικά που θα μετριάσουν την κάψα, όπως οι πρωτεΐνες και το άμυλο. Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως αν τελικά «καούμε», η αποτελεσματική πυροσβεστική δράση θα είναι του ψωμιού ή του ρυζιού, αλλά σε καμία περίπτωση του νερού. Υπενθυμίζω, πως εκτός από τις πιπεριές, μια πιο ήπια αίσθηση του καυτερού μπορεί να μας προσφέρει το χρένο (χορσράντις) και το πράσινο γιαπωνέζικο χρένο (γουασάμπι), η πιπερόριζα (τζίντζερ) και, εν μέρει, η κιτρινόριζα (κουρκουμάς).
Ημ/νια α' δημοσίευσης: 07/11/14
