Αν και τα πάντα βρίσκονται πια στις άκρες των δαχτύλων μας –λάχανα το καλοκαίρι, καρπούζια το Δεκέμβρη, μάνγκο, λίτσις, και passion fruit στα ράφια των συνοικιακών σουπερμάρκετ- και το σούσι σε ντιλίβερι, το εξωτικό, το ασυνήθιστο, το μη γηγενές, ακόμα κρατάει τη γοητεία του παντού και βέβαια και στον χώρο της γεύσης. Πολύ περισσότερο, όταν δεν βγαίνει από τα χέρια εκπαιδευμένων μαγείρων αλλά μπαίνει ακροποδητί στη δική μας κουζίνα, με την αφέλεια ενός μάνγκο, ενός αβοκάντο, μιας φούχτας panko (χοντρά ψίχουλα ψωμιού που τυλίγουν κάτι που θέλουμε να τηγανίσουμε, έρχεται από τη γιαπωνέζικη κουζίνα και είναι το "καινούργιο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω» στη διεθνή μαγειρική). Έχει κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα όλος αυτός ο εύπεπτος εξωτισμός; Είναι εύκολος, προσθέτει υφή και χρώμα και μας φτιάχνει το κέφι. Επομένως, ναι, μπορεί να παίξει έναν καλό ρόλο από καιρό σε καιρό στην κουζινική μας καθημερινότητα.
