Λίγο ή πολύ μπέικον, είναι ένας σίγουρος τρόπος να γίνει νόστιμο ένα φαγητό, χωρίς να χρειάζεται τίποτ' άλλο: ζυμαρικά με τραγανό τηγανητό μπέικον περιχυμένα με το λίπος του, ομοίως το ρύζι, τα νερόβραστα λαχανικά, τα αβγά –βραστά, ομελέτα, scrabled eggs-, οι πατάτες, το καλαμπόκι, ο αρακάς, οι χυλοπίτες, ο τραχανάς, το βραστό στήθος κοτόπουλου και το βραστό στήθος γαλοπούλας –που άνευ καρυκεύματος έχουν γεύση σαν χαρτόνι. Ακόμα και σε υλικά που a priori βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της γεύσης από μόνα τους -burgers, λουκάνικα, κρεατικά στη σχάρα, το bacon δίνει τη δική του μοναδική μαξιμαλιστική και σίγουρα pop γεύση.
Ακόμα και τα ξερά φρούτα, χουρμάδες, δαμάσκηνα, ροδάκινα, ενώνουν εντυπωσιακά τη γλυκόξινη γεύση τους με την επιθετική meaty αλμύρα του bacon, ακόμα και η σοκολάτα έχει ενδώσει στον νεωτερικό γάμο της με τον χωριάτη της γεύσης, που μετακινήθηκε δυναμικά στην upper class της ζαχαροπλαστικής τα τελευταία χρόνια. Στον δυτικό κόσμο, το μπέικον πρέπει να είναι το αλλαντικό με τους περισσότερους και πιο φανατικούς groopies, παρά την επίσης (αλλά όχι εξίσου) μεγάλη και φανατική ομάδα των antigroopies, που προφανώς βρίσκονται στο χώρο των γιατρών, των διατροφολόγων, των healthy eaters, των χορτοφάγων, των vegan (πολύ λίπος και διάφορα χημικά).
Φτιάχνεται από την κοιλιά του χοιρινού ή το κρέας που βρίσκεται ανάμεσα στα τελειώματα του φιλέτου (ψαρονέφρι) και των πλευρών (αφού αφαιρεθούν οι μπριζόλες) και περιέχει αρκετό έως πολύ λίπος, συνήθως σε μια αναλογία 2/3 λίπος προς 1/3 κρέας αν έρχεται από την κοιλιά και λίγο περισσότερο κρέας, αν έρχεται από τα πλευρά. Όταν η επεξεργασία του γίνεται μόνο με αλάτι ή με σαλαμούρα, έχουμε το φρέσκο μπέικον αλλά τέτοιο πράγμα δεν βρίσκεις εύκολα στη χώρα μας. Αυτό που πουλιέται στη δική μας αγορά ως bacon έχει πολύ αλάτι, περιέχει διάφορες χημικές ουσίες που του δίνουν την ορεκτική ρόδινη όψη του και καπνίζεται (συνήθως), πράγμα που του δίνει την ακαταμάχητη μυρωδιά του όταν τηγανίζεται ή σοτάρεται.
Το bacon μπορεί να μαγειρευτεί με όλους τους δυνατούς τρόπους: στο τηγάνι, ψητό, στην κατσαρόλα, μερικοί το τρώνε και ωμό (καλό είναι). Στην αγορά πωλείται συνήθως σε λωρίδες, αλλά βρίσκεται και σε ενιαίο κομμάτι ενώ τα lardons στη Γαλλία και η pancetta στην Ιταλία είναι συγγενείς. Πολύ ευκολόχρηστο και εύγευστο, δεν είναι και για χόρταση, τόσο από άποψη διατροφική όσο και από γαστρονομική, αφού η πολύ έντονη γεύση του καλύπτει εύκολα τις υπόλοιπες γεύσεις, ακυρώνοντας έτσι ένα από τα βασικά αιτούμενα της γεύσης, την αρμονία.
