Είμαστε περήφανοι για τη φέτα μας και το δείχνουμε απολαμβάνοντας τόνους από το εθνικό μας τυρί κάθε χρόνο. Πιο αλμυρή, πιο γλυκιά, πικάντικη, ήπια, σκληρή, μαλακιά, ανάλογα με το γούστο του καθενός, έχει σχεδόν πάντα τη θέση της στο τραπέζι και τη θέλουμε κοντά οποιοδήποτε κι αν είναι το φαγητό που σερβίρουμε.
Βεβαίως, το φόρτε της είναι τα λαδερά και οι φρέσκες σαλάτες, επομένως τώρα το καλοκαίρι είναι παντοδύναμη. Εδώ, όμως, θέλουμε να αναδείξουμε την πλευρά της ως αυτόνομο έδεσμα και μάλιστα στη θέση του μεζέ: μαριναρισμένη η φέτα σε αρωματισμένο ελαιόλαδο αποκτάει άλλη χάρη και άλλη γευστική αξία και συνοδεύει υπέροχα ούζο και τσίπουρο. Βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της μαρινάδας είναι μόνο το εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο. Από εκεί και πέρα, όλα τα αρωματικά βότανα και τα μπαχαρικά, το σκόρδο και η καυτερή πιπεριά, συν η φλούδα και το ξύσμα του λεμονιού και του πορτοκαλιού, της ταιριάζουν άψογα. Μόνη της ή μαζί με ελιές (όχι ξυδάτες) και λιαστή ντομάτα, δίπλα σε καλό ζυμωτό καψαλισμένο ψωμί, θεωρώ πως είναι η πεμπτουσία του ελληνικού χερσαίου μεζέ (δεν μπαίνουμε σε συγκρίσεις με τα ψαρικά) για το καλοκαίρι.