Για πολλούς είναι το πιο αγαπημένο κηπευτικό, ειδικά στην εποχή του -γιατί δεν είναι μόνο το καλοκαίρι. Ευέλικτη στη μαγειρική όσο κανένα άλλο, γίνεται όπως θέλεις: τηγανιτή, ψητή, καπνιστή, λυώνει ή ψιλοκόβεται για μελιτζανοσαλάτα, γεμίζεται με μείγμα ρυζιού ή κιμά, μπαίνει στο ταψί ολόκληρη σαν παπουτσάκια, σε φέτες στον μουσακά, μελώνει με το κρεμμύδι και τη ντομάτα υπέροχα στο περίφημο ιμάμ, εναλλάσσεται με φέτες ντομάτας και μαλακού τυριού σε ένα ορεκτικό "ναπολεόν", μαγειρεύεται με κρέας στην κατσαρόλα και τόσα άλλα… Σε όλα, η γλυκιά και νόστιμη γεύση της δίνει πλούσιο φαγητό.
Στα πρακτικά, τώρα, ναι, τη μελιτζάνα όταν την κόψουμε πρέπει να τη βάλουμε σε νερό με μόλικο αλάτι για 20-30 τουλάχιστον λεπτά. Όχι τόσο για να ξεπικρίσει, καθώς οι μελιτζάνες πλέον σπάνια είναι πικρές -άλλωστε μια ελαφριά πικρίλα μας αρέσει στη γεύση τους- αλλά γιατί με αυτό τον τρόπο αποφεύγουμε να απορροφήσει πολύ λάδι στο τηγάνισμα. Πριν τις μαγειρέψουμε τις ξεπλένουμε και τις στεγνώνουμε.
Στην αγορά θα βρούμε τις μεγάλες, στρογγυλές φλάσκες με το πολύ σκούρο μελιτζανί χρώμα, κατάλληλες για τηγάνι, μουσακά, μελιτζανοσαλάτα. Θα βρούμε, ακόμα, τις πιο νόστιμες μακρόστενες, με το ανοιχτό μοβ χρώμα και τις λευκές ριγούλες, από τις οποίες ξεχωρίζουν οι «τσακώνικες» της Λακωνίας. Με αυτές θα φτιάξουμε ιμάμ, παπουτσάκια, γεμιστά ρολάκια και, φυσικά, θα τις τηγανίσουμε. Σπανιότερα θα βρούμε τις γλυκύτατες λευκές, τύπου Σαντορίνης, με την ντελικάτη σάρκα.
Μελιτζάνες λοιπόν, λίγο διαφορετικές για σήμερα…
