Ο πιο απλός και εντυπωσιακός τρόπος για να δώσουμε χαρακτήρα και ένταση σ’ ένα πιάτο είναι τα αρωματικά βότανα. Φρέσκα ή ξερά, σε μικρή η πιο μεγάλη ποσότητα, κάνουν πάντα τη διαφορά.
Είναι βασικό να θυμόμαστε, πως η γεύση και κυρίως το άρωμα των αρωματικών βοτάνων είναι πολύ διαφορετικό στη φρέσκια από την αποξηραμένη εκδοχή τους. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι σε ορισμένα φαγητά ταιριάζει η μια μορφή και σε ορισμένα η άλλη. Προσωπικά, το μόνο βότανο που θεωρώ ότι διατηρεί ατόφιες, σχεδόν, τις αρετές του αποξηραμένο είναι ο δυόσμος, που αρτύζει υπέροχα μια κολοκυθόπιτα (με κόκκινη κολοκύθα) ή το γιαούρτι σαν σάλτσα σε μικρασιατικά και ποντιακά φαγητά. Ενώ η ξερή ρίγανη, όπως και το θυμάρι, γίνονται κάτι άλλο όταν ξεραίνονται σε σχέση με τη φρέσκια τους εκδοχή που θα ήταν άδικο να υποστηρίξω πως δεν με συναρπάζει: φέτα με ρίγανη, κολοκυθάκια βραστά, μια πρέζα στο λαδολέμονο για το ψητό ψάρι ή στη φακή σούπα…
Κατά τα λοιπά, είμαι οπαδός των φρέσκων βοτάνων. Το καλοκαίρι, μάλιστα, που κυριολεκτικά οργιάζουν, είναι η πιο καλή στιγμή για να απολαύσουμε τα μοναδικό αρώματά τους. Οι συνταγές που σας προτείνουμε βρίσκονται κάπου στη μέση από πλευράς ευκολίας -και σος μπεαρνέζ υπάρχει και κοτόπουλο Κιέβου υπάρχει και πέστο έχουμε. Αναδεικνύουν, όμως, υπέροχα τα αρωματικά βότανα, και αποδεικνύουν την υπεροχή τους ως άρτυμα.
