Το λουκάνικο μπορεί να ψηθεί ή να γίνει στο τηγάνι, να μαγειρευτεί στην κατσαρόλα ή τον φούρνο. Μπαίνει σε ομελέτες της καθημερινότητες αλλά και διάσημες όπως τα αντριώτικα φρουτάλια, γίνεται το πικάντικο πηλιορείτκο σπετζοφάι, ταιριάζει με γίγαντες σε ένα μακεδονίτικο φασουλοταβά αλλά και με όλα τα άλλα όσπρια, συμμετέχει άνετα σε κόκκινες σάλτσες για ζυμαρικά και ρύζι. Εκτός από τη νοστιμιά του, ένα γερό πλεονέκτημα είναι η ταχύτητα με την οποία ετοιμάζεται και ένα άλλο πλεονέκτημα είναι η μεγάλη ποικιλία του.
Η ελληνική παράδοση παρασκευής αλλαντικών έχει να δείξει μεγάλη ποικιλία λουκάνικων, που ανάλογα με τον τόπο διαφοροποιούνται, όσον αφορά το είδος του κρέατος, τα αρωματικά που χρησιμοποιούνται και τον τρόπο ετοιμασίας (με καπνό, στέγνωμα στον αέρα). Αν και στην πλειοψηφία τους φτιάχνονται από μεγάλες μονάδες, η ελληνική αγορά έχει χώρο και για μικρούς και μεσαίους παραγωγούς, που τηρούν ευλαβικά την τοπική παράδοση και ακόμα, όπως είδαμε τα τελευταία χρόνια στο Φεστιβάλ «Ελλάδα Γιορτή Γεύσεις», έχει να παρουσιάσει εκτός από τα πιο «συνηθισμένα» χοιρινά και μοσχαρίσια λουκάνικα, με πιπέρι, με πορτοκάλι, με πράσο, καπνιστά ή βραστά, λουκάνικα από κουνέλι, λουκάνικα με σταμναγκάθι, λουκάνικα από βουβαλίσιο κρέας, κλπ.
Εκτός από τα (κλασικά και μη) ελληνικά, υπάρχουν και άπειρα ξένα λουκάνικα -άλλωστε, κρεατοπαραγωγές χώρες όπως η (πρωταθλήτρια στα λουκάνικα) Γερμανία, η Γαλλία, η Σκωτία, η Αγγλία, η Ισπανία, έχουν να δείξουν λουκάνικα πολύ ιδιαίτερα: το γαλλικό Andouillette de Troyes με χοιρινά εντόσθια, το ισπανικό καπνιστό Chorizo με πάπρικα, αλλά και το λουκάνικο αίματος Morcilla de Burgos με ρύζι, αρωματικά και κρεμμύδι. Ίσως και το Ηaggis, το σκωτσέζικο εθνικό φαγητό, θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα είδος μεγάλου και περίεργου λουκάνικου, αφού στην πραγματικότητα είναι στομάχι προβάτου γεμισμένο με τα εντόσθια του ζώου και βρώμη που βράζεται και τρώγεται κομμένο σε φέτες. Όπως και να ‘χει, ελληνικά ή ξένα, τα λουκάνικα έχουν αυτήν την ελκυστική μυρωδιά όταν ψήνονται και δίνουν μια σίγουρη νοστιμιά όταν μαγειρεύονται, που τις μέρες όπου η τσίκνα και η κνίσα του κρέατος είναι στοιχεία και δηλωτικά της γιορτής, μπορούν να έχουν μια θέση τιμής στο τραπέζι μας…
