Στυφό, ξινό και σκληρό στη γεύση όταν είναι ωμό, με λευκή σάρκα και κίτρινη φλούδα, γίνεται γλυκό με νότες μελιού στη γεύση του όταν μαγειρευτεί ενώ η σάρκα του αποκτάει ένα κόκκινο, πορτοκαλί ή κίτρινο χρώμα, ανάλογα με την ποικιλία του. Όταν ωριμάσει πλήρως, η φλούδα του γίνεται λεία και κίτρινη ενώ πριν την πλήρη ωρίμανση, καλύπτεται από ελαφρό χνούδι. Κάποτε δεν υπήρχε κουζίνα που να μην μοσχομυρίζει αυτήν την εποχή από το υπέροχο άρωμά του. Διότι, είτε ωμό είτε μαγειρεμένο, το κυδώνι μυρίζει θαυμάσια. Σήμερα, χρησιμοποιείται σπάνια, κυρίως σε γλυκά (γλυκό του κουταλιού, πελτές, ψητά κυδώνια) ενώ, στη χώρα μας τουλάχιστον, τείνει να εξαφανιστεί η χρήση του στο φαγητό. Κι όμως, αν η ζάχαρη είναι η μία καλή του σύντροφος, το κρέας είναι το άλλο δυνατό του ταίριασμα. Τα κυδώνια διατηρούνται σε θερμοκρασία δωματίου γύρω στη μια εβδομάδα. Αν έχουμε πολλά, μπορούμε να τυλίξουμε ένα –ένα ξεχωριστά με πλαστικό και να τα κρατήσουμε στο ψυγείο μέχρι και 2 μήνες. Και κάτι …συγκινητικό: είναι το ένα και μοναδικό μέλος του είδους του (Cydonia oblonga)!
