Πάγιο αίτημα των πιο παλιών εποχών, όταν οι άνθρωποι πάσχιζαν ακόμα για το καθημερινό φαγητό, ήταν η χόρταση. Αλλά επειδή το νόστιμο είναι εξίσου σημαντικό για την ικανοποίηση με το αρκετό, ο συλλογικός μάγειρας και κυρίως η μαγείρισσα, δηλαδή η νοικοκυρά, επινόησε αρτύματα που γίνονται με το τίποτα και που κάνουν το ευτελές λιμπιστικό. Μια τέτοια επινόηση είναι η «σύβραση»: κρεμμύδια λεπτοκομμένα σε φέτες, τηγανισμένα σε χαμηλή φωτιά μέχρι να ροδίσουν λίγο, που τα περιχύνεις επάνω σε μακαρόνια, σε όσπρια, σε λαχανικά, σε χόρτα, καρυκεύοντας έτσι ένα κατά τα άλλα άχαρο πιάτο. Ανάλογα με το τον τόπο, η «σύβραση» μπορεί να περιέχει και σκόρδο ή ντομάτα ή να έχει σβηστεί με ξύδι ή τα κρεμμύδια να έχουν μαγειρευτεί πολλή ώρα σε πολύ χαμηλή φωτιά ώσπου να μελώσουν –ο τρόπος που φτιάχνονται παραδοσιακά τα πολίτικα ντολμαδάκια.
Εκτός από αυτή τη «σύβραση» -καρύκευμα, υπάρχει και η σύβραση ως τρόπος μαγειρέματος: βάζεις το ένα υλικό μετά το άλλο στην κατσαρόλα λαμβάνοντας υπ΄ όψιν μόνο το χρόνο που χρειάζεται κάθε υλικό για να γίνει και τίποτα άλλο. Θα λέγαμε πως είναι one pot meal δηλαδή ένα ολοκληρωμένο φαγητό, όπου τα επιμέρους υλικά δεν χρειάζονται ξεχωριστή προετοιμασία πριν προστεθούν στην κατσαρόλα παρά μόνο τη διαφορά χρονικής φάσης. Πολύ βολικός τρόπος που δίνει ικανοποιητικά για τον ουρανίσκο και αναλογικά πιο ελαφρά φαγητά, χωρίς να αφήνει πίσω του ένα σωρό άπλυτα κατσαρολικά να σε περιμένουν.
