Πολύ μεγάλη, πολύ θεαματική και κατ΄ εξοχήν φθινοπωρινή, η κόκκινη κολοκύθα είναι ένα καλόβολο κηπευτικό, που κάνει καλή παρέα με πολλά άλλα υλικά. Η ήπια και μάλλον επίπεδη γεύση της (όπως και το πράσινο κολοκυθάκι, άλλωστε) της δίνει τη δυνατότητα να μετατρέπεται άνετα σε γλυκά ή αλμυρά εδέσματα. Και είναι απορίας άξιον γιατί στη σύγχρονη ελληνική κουζινική συνταγογραφία η κολοκύθα έχει τόσο ισχνή παρουσία (παλαιότερα, επειδή μπορεί και διατηρείται ολόκληρο το χειμώνα, την χρησιμοποιούσαν περισσότερο και υπάρχουν αρκετά πιάτα που τη συνδυάζουν με ρύζι ή με τραχανά, σε απλά φαγάκια της καθημερινότητας). Ίσως να φταίει η σκληρή φλούδα της, που θέλει μια προσπάθεια για να καθαριστεί, ίσως το ανοικονόμητο μέγεθός της, που τρομάζει τα σημερινά ολιγομελή νοικοκυριά, ίσως πάλι η άγνοια για το πώς θα μαγειρευτεί ή ακόμα και η άρνηση, αφού οι πιο νέοι τουλάχιστον, ίσως και να μην την έχουν δοκιμάσει ποτέ.
Ας πούμε, λοιπόν, λίγα πράγματα, έτσι, για να τη γνωρίσουμε καλύτερα.
Οι στρογγυλές κολοκύθες είναι συνήθως κούφιες μέσα, με ένα κενό όπου βρίσκονται τα σποράκια τους και πολλές ίνες. Οι κολοκύθες με λαιμό είναι μασίφ και έχουν περισσότερη σφιχτή σάρκα στο εσωτερικό τους. Αν θέλουμε τη σάρκα της κολοκύθας ωμή, η λύση είναι να την καθαρίσουμε προσεκτικά με ένα κοφτερό μαχαίρι, αφού κόψουμε πρώτα σε φέτες για μεγαλύτερη ευκολία Η υπόλοιπη διατηρείται μια χαρά στην κατάψυξη, τυλιγμένη σε χαρτί και μετά σε σακούλα, αλλά όχι για πάνω από ένα μήνα. Αν θέλουμε να την κάνουμε γέμιση, οπότε τη χρειαζόμαστε σε μορφή πουρέ (ή να την κάνουμε απλώς πουρέ, που είναι θαυμάσια), ο πιο εύκολος τρόπος είναι να την κόψουμε καθέτως στη μέση, να βγάλουμε τους σπόρους και τις ίνες από το κάθε μισό με ένα κουτάλι και να την ψήσουμε στο φούρνο με τη φλούδα, σκεπασμένη με αλουμινόχαρτο. Θα είναι έτοιμη σε μια ώρα περίπου. Θα πετάξουμε τα νερά που έχει βγάλει και αφού κρυώσει, θα βγάλουμε τη φλούδα τόσο εύκολα σαν ξεφλουδίζουμε μπανάνα. Θα κρατήσουμε όση θέλουμε και την υπόλοιπη θα την καταψύξουμε για μια άλλη φορά –διατηρείται καλά για ένα χρόνο. Η κολοκύθα ταιριάζει πολύ ωραία -μεταξύ άλλων- με κάρυ, κύμινο, κόλιανδρο, κρεμμύδι, σκόρδο, φασκόμηλο, δυόσμο, βασιλικό, κρέμα γάλακτος, φρέσκο βούτυρο, ελαιόλαδο, ντομάτα, αρνί, ρύζι, πλιγούρι και αλμυρά τυριά σε αλμυρές συνταγές, αλλά και με ζάχαρη, μέλι, κανέλα, τζίντζερ, μοσχοκάρφια, φρέσκα τυριά, κρέμα γάλακτος, φρέσκο βούτυρο, γάλα, κάστανα, καρότα και ρύζι σε γλυκές συνταγές.
Προσοχή στο πολύ νερό που περιέχει, είναι σκόπιμο να τη "στεγνώσουμε" πρώτα στην κατσαρόλα, μέχρι να μην βγάζει σχεδόν καθόλου υγρά αν προορίζεται για γέμιση. Όσον αφορά την προσφορά της στην υγεία, οι υπηρεσίες της είναι πολύ γενναιόδωρες, αφού, όπως δείχνει και το ωραίο πορτοκαλί χρώμα της πλούσιας σάρκας της, περιέχει σε μεγάλες ποσότητες καροτενοειδή (ισχυρά αντιοξειδωτικά), καλά λιπαρά οξέα, βιταμίνη Α και C, μαγνήσιο, κάλιο και ψευδάργυρο. Τελευταίο και πολύ σημαντικό: οι κολοκυθόσποροι, δηλαδή ο πασατέμπος, άψητοι και ανάλατοι βεβαίως, είναι μια ατέλειωτη πηγή ιχνοστοιχείων αλλά και πρωτεΐνης, που εκτός από το να περνάμε την ώρα μας, προστατεύουν, ενισχύουν και τονώνουν τον οργανισμό…
