Follow us

Η «δικιά τους» γαλοπούλα

Πέντε σεφ του εθνικού τηλεοπτικού μας τραπεζιού εμπιστεύονται στο ΕΥ τη βερσιόν της γαλοπούλας που κάνει να ηχούν «τρίγωνα – κάλαντα» στην ψυχή τους.

Η «δικιά τους» γαλοπούλα

Μικρό παιδί υπήρξα εξαιρετικά μίζερο. Καμία τροφή δεν είχε τη δύναμη να ανακινήσει εντός μου το ένστικτο της όρεξης – εξόν, ίσως, της ψητής γαλοπούλας των κόμιξ στα εορταστικά γεύματα της οικογενείας Μακ Ντακ. Η ψητή γαλοπούλα ήταν για μένα το αρχέτυπο της συμποσιακής χαράς, το αδιάβλητο σύμβολο της ευωχίας και του πάρτι. Στη θέα της τραγανής, λακαρισμένης πέτσας «ανυψωνόμουν» στο συνειρμό των ενηλίκων, όταν αντίκριζαν τις φυσαλίδες στο ποτήρι της σαμπάνιας ή τους γυαλιστερούς κόκκους του χαβιαριού: ήξερα ότι στην παρένθεση της συγκεκριμένης εικόνας κατοικούσε η έξαρση της γιορτής, το γευστικό ξεσάλωμα, τα έντονα, ζεστά χρώματα της ζωής. Η εικόνα της γαλοπούλας στον οβάλ ασημένιο δίσκο ήταν το μαγικό ραβδί που με μετέφερε στον κόσμο της ιδεατής Απόλυτης Νοστιμιάς, έτσι όπως δεν την είχα ακόμη γευτεί στην ανιαρή οικογενειακή μου ρουτίνα. Σε αυτό τον κόσμο δεν υπήρχαν φασολάδες, λαδερές μπάμιες και αγκινάρες. Ούτε φωνές, τιμωρίες και απειλές, ο εφιάλτης των καθημερινών γευμάτων. Μόνο μάτια ορθάνοιχτα και επιφωνήματα ενθουσιασμού στη θέα εδεσμάτων θεϊκών, το μπισκοτένιο σπίτι της μάγισσας στο παραμύθι του Χανς και της Γκρέτελ. Η ζωή μου, ωστόσο ήταν θλιβερά αλλιώς. Στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι απουσίαζε η γαλοπούλα. Η μυρωδιά του εορταστικού αρνιού με πατάτες στο φούρνο, πόρρω απείχε από τις εκλεπτυσμένες ευωδίες της φαντασίωσης μου. Έτσι αντιλήφθηκα από πολύ νωρίς τη γευστική σημασία της εικόνας. Την ιδεατή γεύση που προκύπτει μέσα από ένα καλοστολισμένο γιορτινό πιάτο. Την απόσταση από την αφηρημένη έννοια της νοστιμιάς που κατοικεί στον εγκέφαλο μας και στην πραγματική γεύση της καθημερινής κατανάλωσης. Απόσταση – έμηνευση, που μπορεί να ωθήσει κάποιον στην επιλογή του επαγγέλματος του μάγειρα. Ο στόχος να δώσεις μορφή στην υπέροχη γεύση που ακόμη δεν γεύτηκες.

Πολύ αργότερα, ενήλικη πλέον, εδέησε η μοίρα να συναντηθώ σε ένα φιλικό ρεβεγιόν με το αντικείμενο του παιδικού μου πόθου: τη γυαλιστερή, στρογγυλή, υπαινικτικά θηλυκή φόρμα της χριστουγεννιάτικης γαλοπούλας. Καρδιοχτύπι της πρώτης κοινωνίας με τα υψηλά ιδανικά της φίνας γαστρονομίας, όπως νόμιζα. Αποτέλεσμα απογοητευτικό, όπως η πρώτη φορά του έρωτα, που την έχεις ταυτίσει με το φιλί του παραδείσου και σου προκύπτει ανούσια έως τραυματική. Γεύση λίγο σαν άχυρο, μυρωδιά ακαθόριστα ενοχλητική – πιο καλό το κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο που τόσο λάτρευα να υποτιμώ. Τώρα πλέον που έχω δικό μου σπίτι και κυριαρχώ εγώ στις κατσαρόλες μου, και εξουσιάζω εγώ τα γιορτινά μενού, ξέρω: μπορεί να είναι κοτόπουλο, μπορεί κόκορας μπορεί και γαλοπούλα Αμερικής με θερμόμετρο. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως η κορύφωση του οργασμού του εορταστικού τραπεζιού ορίζεται από τον ασημένιο δίσκο με το τραγανοψημένο πουλερικό, που παραιτημένο υψώνει σε στάση «υμνητική» τα ποδαράκια του στο βωμό του συμποσίου, σαν δέηση στους γιορτινούς θεούς. Και εντέλει: Επί της ουσίας το θέμα είναι η γέμιση. Όλο το υπόλοιπο, ένα σύμβολο ότι και φέτος είμαστε καλά, και «του χρόνου!».

Επίσης...

15 τρόποι να απολαύσουμε τα όστρακα

Νόστιμα, ελαφριά, υγιεινά. Και κάτι ακόμα σημαντικό: τα όστρακα σε ταξιδεύουν. Είναι το πιάτο που θα κάνει τη διαφορά στο τραπέζι, απλά και εύκολα. Στο καθημερινό και στο πιο "περιποιημένο".

Περισσότερα από

Φαγητό

Ταραμοσαλάτα; Φτιάξτε την καλύτερη!

Το πιάτο-βεντέτα που δεν λείπει ποτέ από το τραπέζι της νηστείας (αρχής γενομένης από την Καθαρή Δευτέρα) είναι σίγουρα η ταραμοσαλάτα. Τι χρειάζεται για να είναι επιτυχημένη;