Κυνήγι
Μια ανθρώπινη δραστηριότητα απόλυτα συμβατή με το περιβάλλον και την παράδοση, που έχει τις ρίζες της στην Αρχή. Τότε, που οι θεοί του Ολύμπου το δίδαξαν στους ημίθεους και αυτοί με τη σειρά τους στους θνητούς. Οι αρχαιότερες γραπτές αναφορές στο κυνήγι βρίσκονται στα ομηρικά έπη και στα έργα του Ησίοδου. Έτσι, γνωρίζουμε ότι οι ήρωες της Ιλιάδας και της Οδύσσειας ήταν κυνηγοί, με εξαιρετικές επιδόσεις, και ότι η ενασχόληση με το κυνήγι αποτελούσε τιμή για τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι το θεωρούσαν άριστη σωματική, ψυχική και πνευματική άσκηση.
Αλλά μήπως δεν ασχολήθηκαν με το κυνήγι και ο Αριστοτέλης, στο έργο του «Πραγματεία για το Κυνήγι», και ο Ευρυπίδης, ο Ιπποκράτης, ο Πλούταρχος, ο Ηρόδοτος; Σήμερα, στο κυνήγι επιδίδονται 6.500.000 Ευρωπαίοι, εκ των οποίων 300.000 είναι Έλληνες, από όλα τα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα. Στην Ελλάδα ειδικότερα, όπου το κυνήγι, κατά παράδοση, θεωρούνταν λαϊκή ενασχόληση, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια ελιτίστικη μεταστροφή. Η επαφή με την ευρωπαΐκή κουλτούρα, η οποία αναγνωρίζει το κυνήγι ως sport υψηλού προφίλ, και η άνοδος του μέσου βιοτικού επιπέδου, έχουν συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση.
Η ελληνική νομοθεσία που αφορά το κυνήγι θεωρείται από τις αυστηρότερες στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα, από τα 500 διαφορετικά είδη ζώων και πτηνών που αποτελούν την πανίδα της χώρας μας, επιτρέπεται να θηρευτούν μόνο τα 32 και αυτά σε συγκεκριμένες περιόδους του έτους. Επιπλέον, οι ποσότητες κάρπωσης που επιτρέπονται ανά έξοδο και ανά κυνηγό ρυθμίζονται κάθε χρόνο, με ειδική απόφαση του υπουργείου Γεωργίας.
Για κυνηγούς, φυσικά, με μεγαλύτερες φιλοδοξίες και περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους, υπάρχουν ειδικευμένα πρακτορεία, τα οποία οργανώνουν κυνηγετικές εκδρομές εκτός Ελλάδας. Τα γραφεία αυτά αναλαμβάνουν την έκδοση όλων των απαραίτητων αδειών και πιστοποιητικών, όπως και τη μεταφορά της «λείας» σας πίσω στην Ελλάδα. Κορυφαίοι κυνηγετικοί προορισμοί - και ταυτόχρονα προσιτοί - είναι η Βουλγαρία και η Τσεχία, όπου το κυνήγι έχει ένα απροσδόκητα ρομαντικό στυλ.
Είναι διεθνώς αποδεδειγμένο, στις μέρες μας, ότι το νόμιμο κυνήγι, πέρα από τον ψυχαγωγικό και γαστρονομικό χαρακτήρα, ασκεί kαι καθαρά ρυθμιστικό έργο στην παγκόσμια πανίδα, εφόσον οι πληθυσμοί για να είναι βιώσιμοι στο περιβάλλον τους πρέπει να ελέγχονται αριθμητικά. Υπάρχουν παραδείγματα υπερπληθυσμών κάποιου είδους (π.χ. ελάφι, λαγός), όπου έχει επέμβει η φύση και με διάφορους μηχανισμούς (π.χ. πρόσκαιρες ασθένειες) μείωσε σε ανεκτά για το περιβάλλον αριθμητικά επίπεδα τον πληθυσμό του είδους.
Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος των αντικυνηγών οικολόγων που επιτίθενται στους κυνηγούς, γιατί τους θεωρούν εγκληματίες της χλωρίδας και της πανίδας. Χιλιάδες, όμως, χρόνια μέχρι τώρα η φύση ποτέ δεν καταστράφηκε από τον άνθρωπο-κυνηγό. Γιατί, λοιπόν, σήμερα η πανίδα και η χλωρίδα καταστρέφονται από αυτόν και όχι από τον άνθρωπο-χημικό, τον άνθρωπο-εμπρηστή, τον άνθρωπο-οικοπεδοφάγο, τα φυτοφάρμακα κ.ά.;
Στην κοινωνία μας ο καθένας μπορεί να είναι ελεύθερος να αναζητεί συγκινήσεις μέσα από θέματα που αγγίζουν την ευαισθησία του, χωρίς να παραβιάζει τα ήθη και τους νόμους.
Κυνήγι με ήσυχη συνείδηση
Οι λόγοι, οι οποίοι θα μπορούσαν να μας κάνουν να κοκαλώσουμε με την μπουκιά στον αέρα, είναι βασικά δύο:
Το κυνήγι μπορεί να έχει πολλούς φίλους, αλλά έχει ακόμα περισσότερους εχθρούς. Και τα δύο στρατόπεδα προβάλλουν ένα σωρό επιχειρήματα, για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους, οι οποίες τελικά δεν μοιάζουν να είναι και τόσο αντίθετες μεταξύ τους, αφού και οι δύο, για διαφορετικούς ίσως λόγους ο καθένας, επιδιώκουν την προστασία της φύσης.
Που θα σταθεί, όμως, ο γαστρονόμος μέσα στη διαμάχη αυτή; Γιατί αργά ή γρήγορα, θα έρθει η στιγμή της αλήθειας, με τη μορφή μια κυνηγόπαπιας στο φούρνο, και ο λαχταριστός μεζές πιθανόν να πέσει θύμα του ευαίσθητου κοινωνικά ουρανίσκου μας που θα επαναστατήσει φωνάζοντας: «to be or not to be» οικολόγος!
1. Η λύπη για τα κακόμοιρα τα ζωάκια που σκοτώνουν οι αδίστακτοι οι κυνηγοί. Η συμπόνια σας είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη, αλλά για να είστε εντελώς και με τον εαυτό σας, θα πρέπει να πάψετε να τρώτε κρέας και όλα τα παράγωγά του, να μη φοράτε οτιδήποτε δερμάτινο και, φυσικά γούνες. Η λογική αυτή στην πιο ακραία της εκδοχή οδηγεί αναπόδραστα όχι μόνο στη φυτοφαγία, αλλά και στον ίδιο το «φρουταριανισμό». Τα άγρια έχουν τουλάχιστον τη δυνατότητα να ξεφύγουν. Για τα εκτρεφόμενα μοσχάρια, κοτόπουλα και συντρόφια το μοιραίον φυγείν αδύνατον.
2. Το άγχος ότι με κάθε μπουκιά κυνηγιού συνεργείτε στην εξάλειψη σπάνιων ζώων. Εδώ το επιχείρημα είναι λιγότερο αστόχαστο, υπάρχουν όμως, τρία πολύ σοβαρά αντεπιχειρήματα:
Α: το συντριπτικό ποσοστό του κυνηγιού που κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά – στα κρεοπωλεία και στα σουπερμάρκετ – προέρχεται από εκτροφεία θηραμάτων και ως εκ τούτου λίγο διαφέρει από όλα τα άλλα ζώα, που μεγαλώνουν μέσα σε ελεγχόμενες συνθήκες, είτε αυτά είναι κοτόπουλα είτε στρουθοκάμηλοι.
Β: Ακόμα και εάν δεν πρόκειται για θήραμα εκτροφείου, αλλά για πραγματικά άγρια μπεκάτσα, λαγό ή φασιανό, που σας έφερε ο μπατζανάκης σας, πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα για ζώο που έχει κυνηγηθεί, σύμφωνα με το νόμο, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, είναι από τους πιο αυστηρούς της Ευρώπης. Άρα το θήραμα σας δεν απειλείται με εξάλειψη και έχει μάλιστα κυνηγηθεί, όπως έπρεπε (π.χ. δίχως δόλο, δόκανο, κλπ).
Γ: Ο κυριότερος εχθρός των άγριων ζώων είναι η οικοπεδοποίηση, η αστικοποίηση και η ευρεία χρήση φυτοφαρμάκων και άλλων δηλητηρίων με άλλα λόγια, η καταστροφή του περιβάλλοντος και όχι το κυνήγι.
Το πρόβλημα με κυνήγι – γιατί πρόβλημα υπάρχει και σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από όσο θέλουν να παραδεχτούν μερικοί κυνηγοί – είναι η λαθροθηρία, δηλαδή, οι αναίσθητοι «κυνηγοί», οι οποίοι σκοτώνουν, όποτε και όπου, ότι μπορούν να βρουν μπροστά τους. Παρά τις αυστηρότατες κυρώσεις του νόμου (υψηλά πρόστιμα, άμεση κατάσχεση αυτοκινήτου κ.α.) η λαθροθηρία θα συνεχίσει να είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, όσο η πολιτεία δεν αποφασίζει επιτέλους να επιβάλλει το νόμο (κάτι που επιθυμούν διακαώς οι αληθινοί κυνηγοί).
Βεβαιωθείτε, λοιπόν, ότι το θήραμά σας δεν είναι υπόπτου προελεύσεως και φάτε το με ήσυχη συνείδηση.
