«Άλλιον το ήμερον» είναι η βοτανική ονομασία του σκόρδου, αλλά ακριβώς λόγω της «άγριας» γεύσης του και του «επιθετικού» αρώματός του, αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο και πάνκοινο άρτυμα της μαγειρικής σε πολλές εθνικές κουζίνες σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, τα Βαλκάνια αλλά και στην Κεντρική Ευρώπη, με κορυφαία δημιουργία τη δική μας λιτή και ένδοξη σκορδαλιά. Διάσημο για τις πάμπολλες θεραπευτικές του ιδιότητες, χρειάζεται μόνο δυο –τρία τρικάκια για την εύκολη χρήση του και ένα μόνο τρικ για την απομάκρυνση της βαριάς οσμής του μετά τη χρήση: μασάμε μοσχοκάρφια (γαρύφαλλα) και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
- Για να ξεφλουδίσουμε λοιπόν εύκολα τα σκόρδα, τα μουσκεύουμε σε καυτό νερό, για 5 - 15 λεπτά. Αν είναι πολύ φρέσκα (Μάιο και Ιούνιο), δεν χρειάζονται καν ξεφλούδισμα -άλλωστε έτσι όπως είναι τρυφερές οι στρώσεις του, δεν θα μείνει τίποτα στο τέλος. Καλύτερα να τα κόψουμε λίγο από πάνω και λίγο από κάτω και να ρίξουμε να μαγειρευτούν ολόκληρα ή κoμμένα κάθετα στα δύο, σαν τα κρεμμυδάκια του στιφάδου.
- Όσον αφορά την πράσινη ουρίτσα, υπάρχουν διάφορες σχολές για διάφορες περιστάσεις: κάποιοι την βγάζουν πάντοτε διότι δίνει μια κάπως πικρή γεύση -ανήκω σε αυτούς. Κάποιοι τη βγάζουν μόνο όταν τα σκόρδα είναι παλιά διότι έχει πολύ έντονη γεύση ενώ αν είναι φρέσκα ή σχετικά καινούργια δεν την βγάζουν (δηλαδή από το τέλος Ιουνίου μέχρι το τέλος Οκτωβρίου -Νοεμβρίου). Κάποιοι πάλι την αφήνουν πάντοτε διότι τους αρέσει να αισθάνονται το "δάγκωμα" της γεύσης του γερά.
- Αν χρησιμοποιούμε πολύ συχνά σκόρδο στα φαγητά, μια καλή ιδέα είναι να καθαρίσουμε και να ψιλοκόψουμε γύρω στα 5 κεφάλια, να τα ρίξουμε σε βαζάκι και να το απογεμίσουμε με ελαιόλαδο. Μπορούμε να βάλουμε και 1 -2 καφτερές πιπεριές. Παίρνουμε κάθε φορά μια δυο κουταλιές και τις ρίχνουμε στο φαγητό για στιγμιαία γεύση και άρωμα από το ελαιόλαδο και από το σκόρδο. Διατηρούμε στο ψυγείο.
- Τελευταίο αλλά σημαντικό: ψητό ή βραστό το σκόρδο, δεν καίει και δεν μυρίζει τόσο έντονα αλλά διατηρεί πολλές από τις φαρμακευτικές του ιδιότητες.
