Καλοντυμένος κόσμος προχωρά βιαστικά στο αριστοκρατικό Mayfair. Έχω μόλις φύγει από ένα απολαυστικό μεσημεριανό στο μνημειώδες Connaught Hotel. Στη βαριά εδουαρδιανή σάλα του με τις μπουαζερί και τις φανταχτερές πολυθρόνες, η –διάστερη στον οδηγό Michelin– Helene Darroze συνεχίζει την τελευταία μόδα που θέλει μεγάλους Γάλλους σεφ να ανοίγουν εστιατόρια στο Λονδίνο. Bάζει μάλιστα τα γυαλιά ακόμη και στον πολύ Alain Ducasse, το εστιατόριο του οποίου στο Dorchester όλοι κατακρίνουν. Το Helene Darroze at the Connaught είναι ένα εστιατόριο με απαράμιλλο βρετανικό στιλ, γαλλικό αέρα στο σέρβις και μια φίνα κουζίνα που αντλεί έμπνευση από τη Landes, την πατρίδα της σεφ στη νοτιοδυτική Γαλλία, την οποία συμπληρώνει με εξωτικές νότες και πινελιές. Δοκίμασα πολλά πιάτα και η τεχνική ήταν προφανής σε όλα. Ξεχώρισα, όμως, αυτό το υπέρκομψο ραβιόλι με μπλε αστακό, μπαχαρικά ταντούρι και μουσελίνα από καρότο και λεμόνι, το οποίο δίνει μια άλλη διάσταση στην παρεξηγημένη fusion λογική στην κουζίνα. Φεύγοντας από ’κει, το πρώτο μου ηλιόλουστο (!) μεσημέρι στο Λονδίνο, σταμάτησα στην Berkley Square, απέναντι από την αντιπροσωπεία της Bentley, και σε ένα παγκάκι κάτω από τα δέντρα απόλαυσα το πούρο μου, έχοντας ακόμη στο στόμα την επίγευση του θαυμάσιου Armagnac που η οικογένεια της Helene Darroze παράγει στη Γαλλία.
Ήταν μια θαυμάσια αρχή ενός γαστρονομικού ταξιδιού στη νούμερο ένα ευρωπαϊκή μητρόπολη. Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Λονδίνο είναι ακριβώς αυτό. Και ως μητρόπολη σου προσφέρει τα πάντα. Σε ό,τι αφορά το φαγητό, μέσα στα πάντα περιλαμβάνονται ασφαλώς θαυμάσια γαλλικού τύπου εστιατόρια όπως αυτό της Helene Darroze. Όμως, κακά τα ψέματα, στο Λονδίνο δεν πηγαίνουμε για να απολαύσουμε γαλλική κουζίνα. Μέχρι πρότινος, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, πηγαίναμε για να ευχαριστηθούμε τα απίθανα εξωτικά του εστιατόρια. Σήμερα, σας προτείνω να πάτε και να δοκιμάσετε τη σύγχρονη ματιά στη βρετανική κουζίνα σημαντικών σεφ όπως ο Fergus Henderson του διάσημου πλέον St. John’s. Μπορεί το εστιατόριο αυτό να άνοιξε το 2004, είναι όμως ένα από τα κορυφαία του Λονδίνου, αλλά και στο Top-50 του κόσμου (περιοδικό Restaurants). Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Mark Hix, με το εστιατόριό του Hix Oyster & Chop house, το οποίο άνοιξε δίπλα στην ατμοσφαιρική κρεαταγορά Smithfield. O Mark Hix εγκατέλειψε, μετά από 17 χρόνια, την εταιρεία Caprice Holdings όπου ήταν επικεφαλής σεφ διάσημων εστιατορίων, όπως το «The Ιvy», και άνοιξε τα δικά του φτερά. Εδώ, στο ομώνυμο εστιατόριό του, αναζητά τις καλύτερες τοπικές πρώτες ύλες και με μαεστρία τις μετουσιώνει σε μια κουζίνα που δίνει περιεχόμενο στον όρο «comfort food». Πιάτα φαινομενικά απλά, αλλά με αλάνθαστη τεχνική και βαθιά νοστιμιά, τα οποία κλείνουν το στόμα όποιου διανοηθεί να υποτιμήσει τη βρετανική κουζίνα. Ποικίλα είδη στρειδιών από τις βρετανικές ακτές, steaks από ζώα μεγαλωμένα σε μικρές, κοντινές ή και όχι τόσο κοντινές φάρμες (δοκιμάστε, για παράδειγμα, το απίθανο βοδινό flank steak με παραδοσιακή στρειδόπιτα), αλλά και ολόκληρες χήνες στη σούβλα, ψημένες στην εντέλεια, κάνουν το ατμοσφαιρικό εστιατόριο του Hix –το οποίο στεγάζεται σε μια παλιά βιοτεχνία λουκάνικων– απαραίτητο σταθμό για κάθε γκουρμέ επισκέπτη του Λονδίνου που θέλει να απολαύσει απλό, βαθιά νόστιμο φαγητό. Άλλωστε, ο Giles Coren, ο διάσημος κριτικός των «Times», έγραψε ότι το εστιατόριο είναι ο «απόλυτος θρίαμβος» και ότι δεν μπορεί να σκεφτεί ένα άλλο μέρος που θα ήθελε να φάει περισσότερο σήμερα!
Η ανάδειξη της βρετανικής κουζίνας και το sourcing των υλικών είναι αυτή τη στιγμή η κυρίαρχη τάση στο Λονδίνο. Δεκάδες gastropubs (μη χάσετε την κορυφαία –και κατά το «Time Out London»– Princess Victoria που βρίσκεται σε έναν άκρως ατμοσφαιρικό χώρο παλιού εργοστασίου τζιν στο δυτικό Λονδίνο), αλλά και μοδάτα εστιατόρια, όπως το υπέροχο Quo Vadis στο πάντα ζωντανό Soho, διακονούν σήμερα αυτή την τάση – που, κατά την άποψή μου, κάνει το Λονδίνο πιο ενδιαφέροντα γαστρονομικό προορισμό από ποτέ! Το Quo Vadis ανέλαβαν πρόσφατα και ανακαίνισαν οι Sam και Eddie Hart (ιδιοκτήτες των δημοφιλέστατων και πολύ καλών ισπανικών tapas Barrafina και Fino). Η σάλα του με τους αναπαυτικούς δερμάτινους καναπέδες είναι ανάλαφρη και ταυτόχρονα glam, το 30something κοινό του ζωηρό και μοδάτο, ενώ η κουζίνα φημίζεται για τη μαγειρική της στο κρέας. Οι πανταχού παρούσες χήνες στη σούβλα και τα υπέροχα dry aged steaks από βοδινά ράτσας Herreford είναι εδώ εκ των ων ουκ άνευ και έπεισαν τον δύσκολο Tracey MacLeod του «Independent» να δώσει 4/5 στην κουζίνα του εστιατορίου. Ακόμη και στο Le Cafe Anglais, στο Bayswater, ο γνωστός σεφ-ιδιοκτήτης του Rowley Leigh προτείνει μια κουζίνα που συνδυάζει μεσογειακά και γαλλικά στοιχεία με κλασικά βρετανικά πιάτα σε μια εντυπωσιακή Art D,co σάλα με τεράστια τζάμια που βλέπουν στο πάρκο. Πάντως, δεν θα πρέπει να παραλείψετε και μια επίσκεψη στο θαυμάσιο L’ Autre Pied στο Marylebone. Είναι ένα από τα καλύτερα νέα εστιατόρια του Λονδίνου. με τιμές όπως οι £27 για το βραδινό μενού τριών πιάτων και £20 για το μεσημεριανό, θα έκανε πολλά αθηναϊκά εστιατόρια να κοκκινίσουν. Ο σεφ Marcus Eaves προτείνει μια κουζίνα ευρωπαϊκή με μεσογειακές αποχρώσεις και πιάτα όπως αυτό το εξαιρετικό αρνάκι με ντομάτα και ελιές ή το αυγό ποσέ σε πουρέ από αρακά.
H ανησυχία μας, καπνός!
Η αλήθεια είναι ότι χρειάζονται μήνες για να καταγράψει κάποιος την εστιατορική σκηνή αυτής της πόλης και τη γεμάτη εκπλήξεις επικαιρότητά της. Μια σίγουρη συμβουλή είναι να επιλέγετε τα μεσημέρια για να δοκιμάσετε τα ακριβότερα εστιατόρια, τότε που τα ειδικά τιμολογημένα μενού μάς κάνουν να ζηλεύουμε και να κατηγορούμε για ακρίβεια τα αθηναϊκά εστιατόρια. Σκεφτείτε, φερειπείν, ότι στη Helene Darroze των περίπου £100 το άτομο χωρίς τα ποτά, τρως εξαιρετικό μεσημεριανό με μόλις £39!
Μια άλλη επισήμανση: Ξεχάστε το κάπνισμα όσο είστε στο Λονδίνο. Τα πεζοδρόμια έξω από εστιατόρια και μπαρ είναι γεμάτα κουκουλωμένο κόσμο που καπνίζει και ελάχιστα από αυτά έχουν φροντίσει να διευκολύνουν τους καπνιστές. Ο προσωπικός μου παράδεισος στην πόλη ήταν το American Bar: μου το υπέδειξε ένας ευγενέστατος κύριος στο κατάστημα πούρων Davidoff στη St. James street. Ίσως είδε την απόγνωση στο βλέμμα μου, καθώς ψώνιζα κάτι θαυμάσια Edicion Limitada και τον ρωτούσα αν ξέρει κανένα μέρος να τα απολαύσω, όταν μου έδειξε απέναντι σχεδόν ένα alley που οδηγούσε στην πίσω αυλή του American Bar στο ξενοδοχείο Stafford. Το θαυμάσιο μπαρ ήταν ιδανικά προφυλαγμένο από τα στοιχεία της φύσης και οι σόμπες του δούλευαν στο φουλ. Εκείνο το μεσημέρι, απόλαυσα ένα υπέροχο dry martini με Beefeater Gin μαζί με το –εξαφανισμένο πια– και εξαιρετικό Partagas Serie D No1. Από τότε, μεσημέρι και βράδυ μετά το γεύμα, το American Bar έγινε το στέκι μου!
Mητροπολιτικός εξωτισμός
Μια και τα tips μάς έφεραν στη St. James street, νομίζω ότι πρέπει να περάσουμε και στο παραδοσιακό δυνατό χαρτί της λονδρέζικης εστιατορικής σκηνής που είναι τα εξωτικά εστιατόρια. Λίγα μέτρα πιο κάτω από τον Davidoff βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα γιαπωνέζικα εστιατόρια του Λονδίνου. Tο Sake No Hana του διάσημου Alan Yau (Hakkasan, Yauatcha κ.λπ.), το οποίο φέτος πήρε και το βραβείο design του περιοδικού Time Out London και βρίσκεται εκεί όπου παλιά υπήρχε ένα από τα κορυφαία cigar-bars του κόσμου, το Che. Δοκιμάστε το χιλιάνικο λαβράκι με μίσο και θα διαπιστώσετε ότι φτάνει στα επίπεδα του περίφημου black cod with sweet miso sauce του Nobu! Μιλώντας για το Nobu, ίσως αξίζει τον κόπο να επισκεφθείτε το νέο του πανέμορφο εστιατόριο στο Λονδίνο, στην Berkley street, η οποία είναι αυτή τη στιγμή κοσμικό meeting point. Αν και τώρα η Αθήνα απέκτησε το δικό της Matsuhisa, ίσως πρέπει να επενδύσετε αλλιώς τη βραδιά... Αντίθετα, έχετε κάθε λόγο να πάτε στο θαυμάσιο και υπέρκομψο Umu. Εδώ έκανα, αυτή τη φορά, το καλύτερο ίσως γεύμα μου στο Λονδίνο! Στο στενό δρομάκι Bruton Place υπάρχει από το 2004 ένα από τα ελάχιστα εστιατόρια με κουζίνα του Kyoto στο Λονδίνο. Σερβίρει μεταξύ άλλων και κουζίνα Kaiseki, η οποία θεωρείται το ανώτατο επίπεδο γαστριμαργικής απόλαυσης.
Δεν έχει να κάνει τόσο με τα υλικά, όσο με την τεχνική μαγειρέματός τους, η οποία είναι σχολαστική, δίνει τεράστια σημασία στο συνδυασμό γευστικής υφής και αρώματος και συνδέεται άμεσα με το μήνα του χρόνου κατά τον οποίο παρασκευάζεται. Πέρα από τις θεωρίες πάντως, το Umu είναι ένα υπέροχο εστιατόριο σχεδιασμένο από τον διάσημο Tony Chi. Φτάνοντας απέξω, έβαλα το χέρι μου στην ειδική υποδοχή και η εξώπορτα γλίστρησε στο πλάι, αποκαλύπτοντάς μου ένα υπέροχο ταβάνι με κρύσταλλα Murano. Μέσα το εστιατόριο όλο ξύλο, χυτές φόρμες και απολαυστικές καμπύλες συνδυάζει τη metropolitan αισθητική με το japanese minimal, δημιουργώντας μια αίσθηση που δεν θες να αποχωριστείς. Δοκίμασα πολλά υπέροχα πιάτα, μεταξύ τους όμως και το καλύτερο σούσι που έχω φάει στη ζωή μου! Ο σεφ Ichiro Kubota έχει θητεύσει σε κορυφαία εστιατόρια του Kyoto προτού έρθει εδώ και, παρά την πρόσφατη κακή κριτική του «Time Out», αξίζει με το παραπάνω το αστέρι Michelin που ήδη έχει.
Διευθύνσεις εστιατορίων
L Autre Pied: 5-7 Blandford street, Marylebone, +44(0)207 4869696
Le Cafe Anglais: 8 Porchester Gardens, Bayswater, +44(0)207 2211415
Ducasse at «The Dorchester Hotel» 53 Park Lane, Hyde Park, +44(0)207 6299988
Helene Darroze at the Connanght: Carlos Place, Mayfair, +44(0)203 1477200
Hix Oyster & Chop House: 36-37 Greenhill Rents, Cowcross Street, +44(0)207 0171930
Nobu: 15 Berkeley Street, Mayfair, +44(0)207 2909222
Princes Victoria: 217 Uxbridge Road, Shepherd’s Bush, +44(0)208 7495886
Quo Vadis: 26-29 Dean street, Soho, +44(0)207 4379585
Sake No Hana: 23 St. James’s Street, St. James’s, +44(0)207 9258988
St. John: 26 St John Street, Farringden, +44(0)207 2510848
Umu: 14-16 Bruton Place, Mayfair, +44(0)207 4998881.
