Ξαφνικά και... εντελώς απρόσμενα, σαν σε θαύμα, βρέθηκα στην πλατεία της εκκλησίας του St Tommaso, λουσμένη σε ένα εκτυφλωτικό φως. Ήταν ένας άλλος κόσμος. ο κόσμος του αετού, ο κόσμος της άγριας οπτασίας, το απαστράπτον φως τα έλουζε όλα: μια πλατφόρμα που αιωρείται στο φως. Κι εκεί ακριβώς, τα κεραμίδια, οι στέγες των σπιτιών του χωριού κάτω από τις οποίες, χαμηλά κάτω, το μπλε νερό της λίμνης. Aκόμα πιο κάτω, μπροστά στα μάτια μου να με αντικρίζει, το λαμπερό χιόνι στα βουνά στην άλλη άκρη της λίμνης…». To θυμόμουν αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο του D.H. Lawrence που περιγράφει την εμπειρία του στο Gargnano, το χωριό έξω από το οποίο βρίσκεται η βίλα Feltrinelli. Κάποια τέτοια συναισθήματα ένιωσα κι εγώ. Χωρίς να μπορώ να τα εκφράσω με τον ίδιο τρόπο…
Η πιο έντονη στιγμή που έχω χαραγμένη στη μνήμη μου από τη βίλα ήταν όταν, κατεβαίνοντας τη μεγάλη στρογγυλή ξύλινη σκάλα με διάθεση να πάω για πρωινό, βρέθηκα μπρος στη διάπλατα ανοιχτή πόρτα απ’ όπου αντίκρισα τη λίμνη τόσο γαλήνια να απλώνεται μπρος στα μάτια μου. Βγήκα έξω ακουμπώντας στο κάγκελο που με χώριζε από αυτή και κοίταξα τη βίλα. Μαγεία. Ένα ιταλικό παλάτσο με όλη τη φινέτσα που θα μπορούσε κάποιος να διανοηθεί. Περπάτησα αργά, στον τεράστιο κήπο. Χάζεψα τα παρτέρια με τα πολύχρωμα λουλούδια, τα φροντισμένα δέντρα, την πισίνα με τις ξύλινες ξαπλώστρες, τα παρτέρια με τα μυρωδικά. Ησυχία, μυρωδιές, ομορφιά. Μετά άρχισε να βρέχει και ήταν από τις στιγμές που άγγιξα την ευτυχία.
Στη Villa Feltrinelli στο Gargnano, στη λίμνη Garda, φτάσαμε αργά – οδηγώντας από το Como, χωρίς καλά να ξέρουμε τι να περιμένουμε. Μια χειροποίητη Bentley στο χώρο του parking ήταν η πρώτη εντύπωση. Προτού προλάβουμε να σταματήσουμε, η ρεσεψιονίστ είχε φτάσει στο αυτοκίνητο, προσφέροντάς μου ένα μικροσκοπικό μπουκετάκι από υπέροχα αγριολούλουδα και αρωματικά. Ένα λεπτό αργότερα περάσαμε το κατώφλι, για να βρεθούμε σε ένα υπέροχο παλάτσο με ζωγραφισμένες οροφές και υπέροχες αντίκες που, αν και από τη μία έκαναν το χώρο μοναδικό, από την άλλη δημιουργούσαν την αίσθηση την απόλυτης άνεσης. Το δωμάτιο ήταν υπέροχο, οι πετσέτες και τα σεντόνια είχαν αίσθηση μεταξένια (εδώ έκανα από τους πιο ξεκούραστους ύπνους), ενώ και η παραμικρή λεπτομέρεια ήταν φροντισμένη. Μια ώρα αργότερα κατεβήκαμε για φαγητό στο εστιατόριο La Pergola.
Έναν εξωτερικό χώρο με αίσθηση και φωτισμό που θύμιζαν κάτι μεταξύ Μαρακές και Άπω Ανατολής. Και η άλλη έκπληξη ήταν η κουζίνα. Πιάτα αέρινα, γεμάτα αρώματα από φρέσκα λουλούδια και αρωματικά. Δοκίμασα το Piatto dell’ orto, δηλαδή σοτέ λαχανικά της εποχής με τραγανά κυβάκια πατάτας, λουλούδια από τον κήπο και φρέσκα αρωματικά. Πώς μπορούν μερικά λαχανικά να δίνουν ένα πιάτο που να σε ξετρελάνει; Κάθε μικρό λουλουδάκι δημιουργούσε τελείως διαφορετικές αισθήσεις και γεύσεις. Άνθη από σκόρδο, από καμφορά και μαζί φρέσκα αρωματικά έπαιζαν ένα ξέφρενο πιγκ πογκ εναλλαγής γεύσεων και αρωμάτων στον ουρανίσκο. Και μετά ένα ραβιόλι με ψητές ντομάτες, τυρί από την Απουλία, κουκουνάρι και λάδι από ντομάτα.
Στη συνέχεια, ζυμαρικά με χοιρινό ραγού και λιωμένο τυρί quartirol και σπάλα αρνιού συνοδευμένη από τάρτα καραμελωμένης πατάτας και χυμό δάφνης. Πιάτα γαστρονομικά μέσα από την απλότητά τους. Τότε ζήτησα να γνωρίσω τον σεφ. Με οδήγησαν στην κουζίνα. Επικεφαλής μια μπριγάδας 18 ατόμων, ο Stefano Baiocco, ένας νέος γοητευτικός Ιταλός από την περιοχή La Marche της Ιταλίας, με μεγάλη εμπειρία και σπουδαίες συνεργασίες παρά το νεαρό της ηλικίας του.
.jpg)
Συναντηθήκαμε ξανά την άλλη μέρα μετά το πρωινό, για να περπατήσουμε στους κήπους της βίλας και να μου δείξει τα παρτέρια και τα φυτώρια όπου καλλιεργεί τα μυρωδικά του. «Τα αγγλικά μου δεν είναι καλά…» λέει απολογητικά στην αρχή, αλλά στην πορεία διαπιστώνω ότι είναι όσο καλά χρειάζεται για να μου πει και να μου δείξει όλα όσα αγαπάει στη δουλειά του. «Ο παππούς μου ήταν μάγειρας. Αυτός ο άνθρωπος ήταν πολύ σημαντικός για εμένα. Ήταν ο πρώτος που μου φύτεψε το σπόρο του πάθους για τη μαγειρική. Στη συνέχεια, διαβάζοντας μαγειρικά βιβλία, μονολογούσα ότι ίσως μια μέρα να ασχοληθώ με αυτό το αντικείμενο, να φτιάχνω κι εγώ τέτοια πιάτα. Αλλά τελικά αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο. Στην πραγματικότητα αρχίζεις δουλεύοντας σ’ ένα πολύ απλό εστιατόριο, όπου τα πράγματα δεν είναι καθόλου ονειρικά.
Μετά, όμως, όταν φτάσει η στιγμή που δουλεύεις στο πρώτο σου σημαντικό εστιατόριο, συνειδητοποιείς ότι αυτός είναι ο δρόμος σου. Σε μένα αυτό συνέβη όταν ήμουν 21 ετών, σ’ ένα τριάστερο στο Παρίσι και μετά στον Alain Ducasse, τον Pierre Gagnaire, την Enoteca Pincchiori και, στη συνέχεια, στο Palazzo Sasso (‘‘αδελφό»’’ ξενοδοχείο με τη Villa Fertinelli), ένα πολυτελές ξενοδοχείο με 2 αστέρια Michelin στην περιοχή του Αμάλφι. Το χειμώνα του 2003 πήγα για τρεις μήνες μαθητεία στην Ισπανία, στο εστιατόριο El Βulli του Ferran Adria. Το 2005 πήγα στο Mugaritz δίπλα στον Aduriz. Πέρυσι, σ’ ένα τριάστερο στο Παρίσι και αυτόν το χειμώνα ήμουν στη Marbella, στον chef Danny Garcia».
Τον ρωτώ ποιον από αυτούς τους chefs θαυμάζει περισσότερο για τη δουλειά του. «Όλους, τον καθένα και για διαφορετικό λόγο: την Enoteca Pincchiori γιατί ήταν το πρώτο μου, τον Ducasse γιατί μου έμαθε τον επαγγελματισμό. Εκείνος είναι ‘‘τετράγωνος’’. Έχει τα πάντα πολύ τακτοποιημένα στο μυαλό του. Όλα γι’ αυτόν πρέπει να γίνονται τέλεια και με λεπτομέρεια. Δεν θυμάμαι με ακρίβεια τις συνταγές του, αλλά είναι ο άνθρωπος που με μύησε στον επαγγελματισμό. Και σίγουρα ο Pierre Gagnaire ήταν πολύ σημαντικός, αλλά ο Ferran Adria ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Η εμπειρία δίπλα του ήταν πολύ σημαντική και πολύ διαφορετική. Τα πιάτα του είναι πολύ ιδιαίτερα…». Του λέω ότι υπάρχει μεγάλο debate αναφορικά με τη μοριακή κουζίνα. Πολλοί λένε ότι είναι περισσότερο χημεία παρά μαγειρική. Ζητώ τη γνώμη του. «Η αλήθεια είναι πάντα στη μέση. Ο Adria είναι μοναδικός!
Το εστιατόριό του στην πραγματικότητα είναι περισσότερο θέατρο παρά εστιατόριο. Δεν πας εκεί μόνο για να φας και δεν μπορείς να πηγαίνεις κάθε μέρα. Προσωπικά, αυτή η κουζίνα με ενδιαφέρει, αν και στο χώρο μου δεν μπορώ να την εφαρμόσω. Όμως, εκεί έμαθα κάποιες τεχνικές. Είναι σημαντικό να έχεις αίσθηση για ποιον μαγειρεύεις. Εγώ είμαι σεφ στη Villa Feltrinelli και οι επισκέπτες μας είναι Αμερικανοί, Ρώσοι, Ιταλοί… Σίγουρα δεν θα ετοιμάσω carbonara ή lasagna, αλλά χρειάζεται να φτιάχνω και πιάτα απλά για το μεσημεριανό και λίγο πιο πολύπλοκα και σοφιστικέ για το βραδινό. Πρέπει πάντα να καταλαβαίνω και τι αρέσει στον πελάτη».
Τον ρωτάω γιατί του αρέσει τόσο πολύ να χρησιμοποιεί φρέσκα λουλούδια. «Έχω ένα μικρό πάθος με τα μυρωδικά. Ο Aduriz με έμαθε πώς να χρησιμοποιώ τα μυρωδικά και τα λουλούδια φρέσκα! Έτσι κι εμείς, τα μαζεύουμε λίγο πριν από το φαγητό και τα διατηρούμε στο ψυγείο για λίγο. Έχω φυτέψει πάρα πολλά μυρωδικά στη Villa. Έχω περισσότερα από 100 είδη». «Δουλεύετε σ’ ένα υπέροχο μέρος. Επηρεάζει αυτό τη μαγειρική σας;» τον ρωτώ. «Σίγουρα το μέρος και η τοποθεσία είναι κίνητρο! Πόσο μάλλον όταν το 2005 η Villa Feltrinelli ψηφίστηκε ως το κορυφαίο Small Luxury Hotel στον κόσμο. Η ευθύνη είναι μεγάλη. Δεν είμαστε τέλειοι, κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Το θέμα είναι ότι συχνά οι πελάτες μας, επειδή στην καθημερινότητα τους τρώνε σε σπουδαία από γαστρονομικής άποψης εσιατόρια, συχνά ζητούν απλά πιάτα!
Δεν συμφωνώ πάντα μαζί τους, αλλά πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας». Τον ρωτώ αν θεωρεί σημαντικότερο στη δουλειά του το ταλέντο ή την τεχνική. «Για εμένα τα δυο σημαντικότερα πράγματα είναι το πάθος και η περιέργεια! Μετά, εάν έχεις και ταλέντο, βοηθάει. Για την τεχνική πρέπει να δουλέψεις πολύ, πρέπει να την εξασκήσεις». Θεωρεί άραγε ότι η μαγειρική είναι τέχνη; «Εάν έχεις την τύχη να δουλεύεις σ’ ένα καλό εστιατόριο, ναι. Διαφορετικά, εάν πρέπει κάθε βράδυ να μαγειρεύεις για 50-60 άτομα, τα πιάτα χάνουν την προσωπική σου φροντίδα».
Η συζήτηση κλείνει όταν χαμένη μέσα στο φυτώριό του μυρίζω τα διαφορετικά φυλλαράκια που μου προτείνει και ανακαλύπτω… «Πέρυσι φτιάχναμε μια απλή σαλάτα για την οποία παίρναμε ένα φύλλο απ’ όλα μας τα φυτά και τα λουλούδια. Φτιάχναμε και μια τραγανή τάρτα ως βάση, μανιτάρια και φλοίδα λεμονιού και πορτοκαλιού και ελαιόλαδο. Πιάτο πάρα πολύ απλό, αλλά κάναμε μια ώρα για να φτιάξουμε μια σαλάτα», και συνέχισε να διηγείται...
Villa Feltrinelli, Via Rimembranza 38-40, Gargnano,
+390365798000, www.villafeltrinelli.com.
Ο Stefano Baiocco έχει πρόσφατα εκδώσει ένα εξαιρετικό βιβλίο μαγειρικής που θα βρείτε στη Villa.
Grand hotel villa feltrinelli
Μια εμπειρία που δεν πρέπει να χάσετε
Βρίσκεται στη δυτική όχθη της λίμνης Γκάρντα, στο χωριό Γκάργκανο. Χτισμένη το 1892, η Villa Feltrinelli σχεδιάστηκε από τον Μιλανέζο αρχιτέκτονα Alberico Barbiano di Belgioioso σε στιλ Liberty. Παρόμοιο με την Art Nouveau, είναι εμπνευσμένο από τη σχολή του νεογοτθικού στιλ και εκείνη των Προραφαηλιτών. Το εξωτερικό του κτιρίου έχει μια βαριά διακοσμημένη facade όπου υπάρχουν μεγάλα παράθυρα και πυργίσκοι. Ζωγραφισμένη με χρυσό και τερακότα, η βίλα μοιάζει πολύ με βενετσιάνικο παλάτσο. Την ολοκληρωτική ανακαίνιση της βίλας ανέλαβε ο αρχιτέκτονας Giorgio Rovati, ο James Darcey και η ομάδα σχεδιαστών εσωτερικού χώρου Pamela Babey από την Καλιφόρνια.
Η βίλα έχει 13 δωμάτια μοναδικής φινέτσας, με διαστάσεις από 450 ως 700 τετραγωνικά πόδια και μπάνια 150-500 τετραγωνικών ποδιών. Στο υπέροχο κτήμα όπου βρίσκεται υπάρχουν και 4 ακόμα κτίσματα: το Casa dei Fiori (το πρώην σπίτι του κήπου) με σουίτες, η Casa Rustica που νοικιάζεται ολόκληρη, η La Limonaia και το Boat House. Όλα τα δωμάτια έχουν ζωγραφιστά ταβάνια φιλοτεχνημένα από τους αδερφούς Lieti το 1890 και είναι διακοσμημένα με αντίκες. Αυτό, όμως, που διαφοροποιεί τη βίλα από οποιοδήποτε άλλο palace hotel που έχω δει έως τώρα, είναι η μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, η οποία σε κάνει να νιώθεις οικεία και άνετα, σαν να ήταν δική σου από πάντα.
Έτσι, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες στις ασημένιες κορνίζες, οι χειροποίητες βενετσιάνικες λάμπες, τα υπέροχα έπιπλα, ακόμα και το βαζάκι με το νερό που βρίσκεται εκεί για να τοποθετήσετε μέσα το μπουκετάκι του καλωσορίσματος. Οι κουρτίνες και οι ταπετσαρίες στη βίλα είναι αντίγραφα των αυθεντικών από έναν σπουδαίο οίκο στη Βενετία. Τα σεντόνια είναι υπέροχα: 100% αιγυπτιακό βαμβάκι με πλέξη 300 κλωστές σε ένα παραδοσιακό σχέδιο που ονομάζεται Fiadra. Ξαπλώνεις στα σκεπάσματα και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε αγκαλιά. Το ηχητικό σύστημα σε κάθε δωμάτιο είναι εκπληκτικό, με εξαιρετικές μουσικές επιλογές από μουσική τζαζ, κλασική, όπερα κ.λπ. Το μπάνιο μας ήταν από υπέροχο μάρμαρο, με θερμαινόμενο δάπεδο και πορσελάνινη γαλλικού τύπου μπανιέρα.
Στην υπέροχη βιβλιοθήκη θα απολαύσετε κλασική λογοτεχνία, αλλά θα σας λείπει πολύ ένα πούρο (στην Ιταλία απαγορεύεται το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους), ενώ στο σαλόνι οι βενετσιάνικοι καθρέφτες και η θέα στη λίμνη θα σας κάνουν να μη θέλετε να φύγετε. Σε μια από τις άκρες του κτήματος υπάρχει η Limonaia, ή αλλιώς ο κήπος με τις λεμονιές. Οι συγκεκριμένες κατασκευές –πέτρινες κολόνες στις οποίες έχει αναφερθεί ακόμη και ο Γκαίτε– δημιουργούν βάσεις για σκεπές, ώστε να προστατεύονται τα δέντρα. Είναι ιστορικές και υπάρχουν σε όλο το χωριό από τον 13ο αιώνα, την εποχή που εκατοντάδες πλοία τις μετέφεραν στο βόρειο τμήμα της λίμνης για εξαγωγές.
Όσο για το χωριό έξω από το οποίο βρίσκεται η βίλα; Σε απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια βρίσκεται ένα μικρό λιμάνι, που περιβάλλεται από ελαιώνες και λεμονόκηπους, όπου μπορείτε να απολαύσετε ιππασία, βόλτες με ποδήλατα, εξαιρετικό φαγητό. Εδώ μπορείτε να επισκεφθείτε μεσαιωνικά μοναστήρια, αλλά και το Palazzο Bettoni, την ομορφότερη βίλα στη λίμνη Γκάρντα, με μοναδικά έργα των Veronese και Pierallini.
