Παρότι μαγείρευε από πολύ μικρή, υποθέτω ότι την περίοδο που παρακολουθούσε τα πρώτα της μαθήματα ευρωπαϊκών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Reading, η Γεωργιάννα Χιλιαδάκη δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι το μέλλον της επιφύλασσε μια γαστρονομική (επι)στροφή. Η επιθυμία βγήκε στην επιφάνεια, και την έσπρωξε απαλά μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Institute of Culinary Education. Εκεί σπούδασε και ο έτερος σεφ του Funky Gourmet, ο Νίκος Ρούσσος, αφήνοντας πίσω, με τη σειρά του, μια καριέρα στη διοίκηση επιχειρήσεων. Την πρακτική τους την έκαναν στο Kitchen 82 του chef Charlie Palmer. Έπειτα, η Γεωργιάννα βρέθηκε δίπλα στον Χριστόφορο Πέσκια στο «48» και αργότερα, για μια σεζόν, στη θαυμαστή –και δυσπρόσιτη– κουζίνα του El Bulli του Ferran Adria· ο Νίκος συνέχισε την πορεία του στο εστιατόριο Cineac στο Άμστερνταμ και, στο Squirrel στη Χαλκιδική, κοντά στον Herve Pronzato, αλλά και στο Boschetto στην Αθήνα.
Ως ντουέτο ξεκίνησαν να μαγειρεύουν για φίλους και γνωστούς. Κάπως έτσι γεννήθηκε το Funky Gourmet το 2007 και σύντομα, με τις γευστικές του δραστηριότητες να επεκτείνονται, στεγάστηκε σε ένα αναπαλαιωμένο νεοκλασικό στον Κεραμεικό. Οι δυο σεφ κέρδισαν το στοίχημα και τις εντυπώσεις σε αυτόν τον καλόγουστο χώρο στη συμβολή Παραμυθίας και Σαλαμίνος με τα νοσταλγικά παλιά πλακάκια να φλερτάρουν με το λιτό μοντερνισμό της σάλας. Μια φρέσκια, σύγχρονη γαστρονομική ματιά, με πολλές επιρροές από τα ταξίδια τους, ξεδιπλώθηκε σε μια σειρά από διαφορετικά taylor-made μενού, αλλά και κοκτέιλ με προσεγμένο finger food, και όσοι τους γνώρισαν μέσω αυτής της γευστικής performance, αιτήθηκαν σοβαρά την… έξοδο από την ιδιωτικότητα. Και εισακούστηκαν.
Η Γεωργιάννα και ο Νίκος χωρίς να σταματήσουν τις δραστηριότητές τους στο πεδίο των ιδιωτικών εκδηλώσεων, διαμόρφωσαν τον επάνω χώρο σε ένα μικρό εστιατόριο (μόλις τριάντα θέσεων). Το γκρι των τοίχων εντείνει θαρρείς τη χρωματική ένταση των έργων του Στέφανου Ρόκου, αλλά, η εικονογραφία… επεκτείνεται και εκτός: το gros plan του απέναντι πολυκαιρισμένου νεοκλασικού με τα λεπτοδουλεμένα ακροκέραμα, φωτισμένο, τραβάει το βλέμμα. Χαζεύοντας το νυχτερινό Κειραμεικό μετά του ουρανού του –και το «ταβάνι» είναι από γυαλί–, θυμάμαι ότι ο Μπαλζάκ έχει μιλήσει για την περιπλάνηση ως τη «γαστρονομία» του βλέμματος. Μ’ αρέσει αυτός ο συσχετισμός. Όσο μου αρέσει κι αυτή η funky, παιχνιδιάρικη προσέγγιση του gourmet που ξεκινάει ήδη από το μπαρ του κάτω ορόφου με ένα martini μανταρινιού σε μορφή ζελέ σε λευκό κουταλάκι, με μια αμπούλα από σιρόπι μήλου.
Το μικρό μενού προλογίζει μια πατατόσουπα-εσπρέσο που μοσχοβολάει μαύρη τρούφα, με τη γλύκα του καραμελωμένου καρυδιού να κοντράρει ωραία το αλμυρό. Η απίθανα ντελικάτη βελουτέ αγκινάρας Ιερουσαλήμ με τρυφερή καραβίδα και το αρνάκι γάλακτος στο τετράγωνο (καρέ σοτέ με πανακότα γιαουρτιού με σκόρδο και μαστίχα, και λαιμό γιουβέτσι) δείχνουν ότι η ομάδα του Funky Gourmet ξεκίνησε δυνατά. Το τι έπεται, μένει να το ανακαλύψουμε.
