Θα ήταν βαρύγδουπο να το πεις «αυτοβιογραφία»... Θα ήταν ελάχιστο να το πεις «ημερολόγιο»... Θα χανόταν μες στο κοινότοπο της αναμενόμενης μορφής αυτή η εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα. Ο Γιάννης Ευσταθιάδης, γνωστός για την ευρηματική διαφημιστική του δραστηριότητα στο τιμόνι της Bold Ogilvy and Mather, αλλά και στους γαστρονόμους ως «Απίκιος» (περιοδικό Status, βιβλία), ξαναχτυπά «Με γεμάτο το στόμα».
Ξαναβλέπει στιγμιότυπα της ζωής του μέσα από το πρίσμα της γεύσης, καθώς φαγητά και αποφάγια συμπλέουν με προσωπικά και κοινωνικά βιώματα πέντε δεκαετιών. Οι γεύσεις μπλέκονται με τις ανθρώπινες σχέσεις, με τα προσωπικά σύνδρομα και τις προσωπικές μνήμες, με τις κοινωνικές συμβάσεις και τους υπαρξιακούς προβληματισμούς του συγγραφέα. Η πένα παρακολουθεί τις αναμνήσεις με διάθεση τρυφερή. Άλλοτε τα μονοπάτια που βαδίζει είναι ελλειπτικά («... νιώθω πάντα την παγωμένη λέξη του θανάτου να επαναφέρει την καυτή γεύση από τις πρώτες μου φακες») άλλοτε οι εικόνες του θα μπορούσαν να κρεμαστούν σαν δραματικές φωτογραφίες σε γκαλερί («Θυμάμαι πάντα, καθώς κρατούσε το σκεύος, τις φλέβες των χεριών της») άλλοτε πάλι το φανταστικό ρίχνει τα χνώτα του ανάμεσα στις ασκήσεις της καλλιγραφίας «»Βγάζω τη βέρα μου και την κρατάω. Η μικρή της τρύπα γεμίζει λεπτές αράχνες μνήμης»).
Ούτε η αιχμηρή κοινωνιολογική παρατήρηση ούτε το παιγνιωδώς σαρκαστικό χιούμορ λείπουν, όπως θα δείτε. Γλυκιά, αλμυρή, πικρή και ξινή, η γραφίδα του Γιάννη Ευσταθιάδη ανοιγοκλείνει ντουλαπάκια με δικές μας και μη μνήμες. Εν είδει απεριτίφ και μέχρι να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Ύψιλον / βιβλία» τις πρώτες μέρες του Μαρτίου, ιδού μερικά πιάτα από το απολαυστικό «Με γεμάτο το στόμα»:
«Πώς ήταν, άραγε, ο πρώτος μου θηλασμός; Στο κρεβάτι της κλινικής Πολενάκη, σίγουρα, στην οδό Φερών.
Έξω θα είχε κρύο (προχωρημένος μήνας Μάρτης) και θα φυσούσαν θρύμματα εμφυλίου σπαραγμού, σαν παλιόχαρτα που σέρνονταν στις γραμμές του τραμ. Η μάνα μου θα άνοιξε τη ροζ ρόμπα της (πάντοτε φορούσε ροζ) και θα φερε τρυφερά, αλλά αμήχανα, στα χείλη μου το μικρό της στήθος. Πόσο βελούδινο θα ταν το κράτημά της (το χάδι της υπήρξε πάντα πιο γλυκό από νανούρισμα), ποιες αθώες λέξεις θα μου ψιθύρισε, πώς θα με παρηγόρησε που είχα γεννηθεί...
Κι ύστερα (σκέπτομαι), πόσο καλής ποιότητας θα ήταν αυτό το πρώτο γάλα, ποιες μνήμες μέλλοντος θα ξύπνησε μέσα μου, ποια εξάρτηση από το εύγευστο και το εύοσμο μου κληροδότησε διά βίου: αυτό το σύνδρομο της αναπαυτικής απόλαυσης που ακόμα με συνοδεύει... ».
«Χτύπαγε τα αβγά. Έχουνε -ιεροτελεστικά σχεδόν- το γάλα. Άνοιγε κι έριχνε τη βανίλια. Σιγόκαιγε τη ζάχαρη. Έπιανε αργά τη φόρμα και ανάδευε την καμένη ζάχαρη σε ασύμμετρα καμπυλοειδή σχήματα για να κάτσει ομοιόμορφα. Μετά, άδειαζε το λευκοκίτρινο μίγμα και το έβαζε στο φούρνο. Ήταν το μόνο γλυκό που έκανε η μάνα μου: κρεμ καραμελέ. Θυμάμαι πάντα, καθώς κρατούσε το σκεύος, τις φλέβες των χεριών της».
«Κάθε φορά που λέω «πεινάω» (μία ή και δύο φορές την ημέρα), δεν συνειδητοποιώ πόσο απεγκλωβισμό περιέχει ο κοινότοπος αφορισμός μου που δεν επιτρέπει την παραμικρή ολιγωρία. Ο κορεσμός, σαν άγγελος αγαθός, προμηνύει, όχι με λευκό κρίνο, αλλά με εύοσμο λαχανικό ή με ροδόχρωμη σάρκα, την κυοφορία της επόμενης μέρας, μέσα από την όρεξη της ζωής. Μετά την ανάλογη βαρυστομαχιά, η αμείλικτη τύψη: Γιατί κατατρώω το χρόνο μου; Πυξίδα των συναισθημάτων: Βορράς του ουρανίσκου, Νότος του στομάχου, Ανατολή και Δύση των αρωμάτων και των γεύσεων. Πού πάω χορτάτος;»
«Συνάντησα κάποτε ανθρώπους ανορεξικούς, που επιμελώς είχαν δομήσει το γεύμα τους: ολίγες φυτικές πρωτεΐνες με πολύ άμυλο και μεταλλικά άλατα για ορεκτικό. Άφθονες ζωικές πρωτεΐνες με αμινοξέα και λίπη για κυρίως πιάτο, σαλάτα με ιχνοστοιχεία ασβεστίου και μαγνησίου με μονοακόρεστα λιπίδια, και, για επιδόρπιο, υδατάνθρακες και λίπη. Σε στιγμές μεγάλου κεφιού, τους είδα να κάνουν προπόσεις κρατώντας ένα ποτήρι με Η20».
