Στην Ελλάδα η άνοιξη έρχεται με αξιοθαύμαστη συνέπεια. Οργιαστικά χρώματα και ευωδιές δίνουν το σφυγμό του Απρίλη, που ξεπροβάλλει από κάθε εκατοστό γης. Η αλλαγή της εποχής, όμως, γίνεται φανερή και εντός των τειχών του σπιτιού. Η ανάσα του ήλιου και το δροσερό αεράκι μεταφέρεται στην κουζίνα και στο καθημερινό τραπέζι, με αφθονία και χρώμα.
Ένα νέο περιοδικό, λοιπόν, που λατρεύει τις ελληνικές γεύσεις και παθιάζεται με τα αρώματα αυτής της γης, δε θα μπορούσε παρά να επιλέξει τοπικές σπεσιαλιτέ που απηχούν την αλλαγή της εποχής, για μια γιορτή της άνοιξης και της δημιουργικότητας.
Το κτήμα Νάσιουτζικ, στην Παιανία, αποδείχθηκε ιδανικός χώρος, τα τραπέζια στρώθηκαν έξω. H αρχή έγινε με πολίτικη μαρουλοσαλάτα που αναδίδει δροσιά, με φρέσκο δυόσμο, πράσινα κρεμμυδάκια, άνηθο και βραστά αυγά, ευχάριστα αψιές, ωμές αγκινάρες με λαδολέμονο από την Κρήτη και ένα ασυνήθιστο ποντιακό πιάτο, η Κιντέα: τσουκνίδες - οι ανθισμένες κορφούλες - ζεματισμένες, με λαδολέμονο. Το τσιμπολόγημα συνεχίστηκε με χανιώτικη τούρτα - καμιά σχέση με γλυκό -, μια παραδοσιακή πίτα που περιέχει κομμάτια από αρνί ή κατσίκι, ξινομυζήθρα και αρωματικά χόρτα, και με νηστίσιμο μουσακά, εμπνευσμένο από συνταγή της Αγλαΐας Κρεμέζη. Από το τραπέζι δεν μπορούσε να λείπει το αρνί - κατεξοχήν κρέας της άνοιξης και του καλοκαιριού - που εδώ μαγειρεύτηκε με κουκιά. Ο άνηθος, το κρεμμύδι και το αυγολέμονο δανείζουν τη φρέσκια γεύση τους σε αυτό το πιάτο που συναντιέται σε όλη την Ελλάδα. Φυσικά, το κυρίως γεύμα έκλεισε με ψάρια της εποχής, τηγανισμένα α λα σαβόρο - περιχυμένα με την πικάντικη σάλτσα τους από λάδι, ξίδι, ντομάτα και δεντρολίβανο. Τέλος, για να γλυκαθούμε, υπήρχαν αμυγδαλωτά Άνδρου αρωματισμένα με ροδόνερο, κρητικά καλιτσούνια και ένα νέο-παραδοσιακό γλυκό, που δημιουργήθηκε τελευταία στο Χαλάνδρι: μπακλαβάς με ξερά βερίκοκα, σερβιρισμένος με γιαούρτι.
Τα κρασιά που προτείνουμε
Ζίτσα Primus (λευκό) Μελισσάνθη, Καρράς (λευκό) Σαντορίνη, Σιγάλας, βαρέλι (λευκό) Ερωδιός, Μπαμπατζιμόπουλος (ροζέ) Νάουσα, Μελιτζανής (κόκκινο) Paros, Μπουτάρης (κόκκινο) Μοσχάτο Λήμνου (κόκκινο)
Κτήμα Nάσιουτζικ
Βυζαντινή κατάνυξη στην Αττική Γη
Όταν η «λαϊκή» τέχνη παντρεύεται με τη μινιμαλιστική αισθητική άποψη και οι σύγχρονες ανέσεις ενδύονται ατμόσφαιρα μοναστηριακή, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι το κτήμα του Γιώργου Νάσιουτζικ. Κρυμμένο ανάμεσα σε 3.000 πεύκα, κυπαρίσσια και αγριοβελανιδιές, το ησυχαστήριο του γνωστού επιχειρηματία, sportsman και εστέτ συμπυκνώνει την ουσία του ελληνικού τοπίου και συγκεντρώνει στοιχεία και αντικείμενα ανεκτίμητης αξίας. Και αυτό, γιατί ο Γιώργος Νάσιουτζικ δημιούργησε αυτόν το χώρο, κινούμενος από «προσωπική ανάγκη». Την ανάγκη να στήσει εκ νέου το σκηνικό της πατρίδας του, της Μακεδονίας, σε ελάχιστη απόσταση από την Αθήνα, όπου και είναι υποχρεωμένος να ζει. Έσκυψε, λοιπόν, στη πατρογονική του γη και άρχισε να συλλέγει με πείσμα και στοργή υλικά πολύτιμα και στοιχειώδη. Δοκάρια, κεραμίδια, πέτρες, από την Καστοριά και τη Βέροια, βρήκαν τη θέση τους στην Παλλήνη. Μια πανέμορφη εκκλησία δίνει το στίγμα της προσήλωσης στην παράδοση, ενώ η πισίνα κρύβει επιμελώς τα μυστικά της τεχνολογίας. Η βλάστηση απαλύνει τις «αιχμές» του γηπέδου τένις, των τριών parking και του ελικοδρόμιου, τα οποία δε διαταράσσουν την ηρεμία του τοπίου. Το παλιό σπίτι φιλοξενεί αίθουσα συνεδρίων, χωρητικότητας 400 ατόμων, με αλεξίσφαιρα παράθυρα και μηχανήματα αυτόματης μετάφρασης, παράλληλα με τις προσωπικές συλλογές του ιδιοκτήτη του. Κιλίμια από όλη την Ελλάδα, παλιές εικόνες που χρονολογούνται από τον 15ο αι., η μοναδική συλλογή Τσανά-Καλε - σκεύη του 18ου αι. από τη Μικρά Ασία, πήλινα εσωτερικά και πορσελάνινα εξωτερικά - και αναρίθμητα βιβλία. Το πάθος του Γιώργου Νάσιουτζικ για την ελληνική, πνευματική κληρονομιά, μεταφράζεται σε τόμους, αρχειοθετημένους με αγάπη και προσοχή. Κύριος κορμός της βιβλιοθήκης, η συλλογή του τέως πρωθυπουργού Θεοτόκη.
Η «Βυζαντινή Έπαυλις», όμως, του Γιώργου Νάσιουτζικ δεν είναι απλώς ένα αισθητικό εγχείρημα με άποψη. Είναι ταυτόχρονα μια πρόταση ζωής. Μια πρόταση επικοινωνίας με τα φυσικά στοιχεία και την ιστορία. Γι αυτό και ο δημιουργός αυτού του σπιτιού, το οποίο ζει και αναπνέει περισσότερα από είκοσι χρόνια, κρατάει πάντα τις πόρτες ανοιχτές. Όχι στους αδιάφορους επισκέπτες, αλλά σε αυτούς που θέλουν να μοιραστούν την ιδιαιτερότητα μιας στιγμής. Στους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται την αξία μιας επικοινωνίας, σχεδόν μεταφυσικής, με το χώρο και τους συνανθρώπους τους. Και, κυρίως, σε αυτούς που μπορούν να αφουγκραστούν τις σιωπές.
