Η Έσθερ με υποδέχεται στη βεράντα της όμορφης, διακριτικής βίλας: Με το σύζυγό της Ανδρέα Ανδρεάδη, ιδιοκτήτη του συγκροτήματος Sani Resort, απολαμβάνουν όσο μπορούν πιο συχνά την ηρεμία της Σιθωνίας - εκούσια αιχμάλωτοι του πυκνού πευκοδάσους και του απέραντου γαλάζιου που περιβάλλουν το σπίτι, το οποίο φέρει την υπογραφή του σημαντικού Έλληνα αρχιτέκτονα Κυριάκου Κρόκου. Καθώς ετοιμάζω το κασετόφωνο, τσιμπολογώ μερικές home-made πρωινές λιχουδιές και παρατηρώ τη συνομιλήτρια μου. Η γοητευτική φιγούρα της όμορφης, αεράτης γυναίκας που ξεχειλίζει νιάτα, με κάνει να απορώ. Η εικόνα που έχω για τους συγγραφείς βιβλίων μαγειρικής δεν «κολλάει» καθόλου στην περίπτωσή της... Η πρώτη ερώτηση έρχεται αβίαστα.
ΕΥ ΖΗΝ: Ετοιμάζεις το πρώτο βιβλίο σου... Τι σε έκανε να αποφασίσεις να γράψεις ένα βιβλίο μαγειρικής με συνταγές; Τι σημαίνει αυτό για σένα;
Ε.Α.: Δεν ξεκίνησα με τη σκέψη να βγάλω ένα βιβλίο. Επί είκοσι χρόνια που ασχολούμαι με το μαγείρεμα, είχα μαζέψει ένα σωρό τετράδια με σημειώσεις. Διάφορα πράγματα σχετικά με το φαγητό. Κάποια στιγμή είπα να βάλω μια τάξη, να ξεκαθαρίσω ότι εγώ θεωρούσα χρήσιμο. Ψάχνοντας, βρήκα συνταγές που κάποτε είχα μαγειρέψει και τις οποίες ούτε που θυμόμουν. Μερικές από αυτές άρχισα να τις χρησιμοποιώ ξανά. Κάπως έτσι αποφάσισα τελικά να συγκεντρώσω ότι μου άρεσε πιο πολύ μέσα από αυτό το χαμό σημειώσεων. Ήθελα να τις καθαρογράψω σε ένα τετράδιο, ώστε να μπορώ να τις δίνω σε φίλους ως δώρο, αντί για ένα κουτί γλυκά, ως βοήθημα... Ξέρεις, τώρα, οι φίλοι που ξέρουν ότι μαγειρεύεις όλο και σου ζητάνε ιδέες... Τελικά, αντί για τετράδιο, κατέληξα να κάνω το «Γεύσεις από τον κόσμο τις Έσθερ»...
ΕΥ ΖΗΝ: Με ποια λογική οι σημειώσεις έγιναν βιβλίο;
ΕΑ: Κατ αρχάς, έχοντας μια εικόνα για το σύγχρονο Έλληνα προσπάθησα να σκεφτώ τι απ όλα όσα ξέρω εγώ μπορεί να τον ενδιαφέρει, να καλύπτει τις ανάγκες του και να του αρέσει ως γεύση. Στη συνέχεια, άρχισα να θυμάμαι σκηνές από την προσωπική μου ζωή. Από πού έμαθα την τάδε συνταγή. Πού τη μαγείρεψα. Πόσο άρεσε σε μένα και στους φίλους που τη δοκίμασαν μαζί μου... Έλαβα επίσης υπόψη μου και το σύγχρονο τρόπο ζωής: το λίγο ελεύθερο χρόνο που έχουμε, το φόβο, τη βαριεστημάρα αν θες, να μπούμε στην κουζίνα, τους άντρες που γουστάρουν το μαγείρεμα ... Τελικά, μου βγήκε κάτι πολύ προσωπικό. Περιγράφει εμένα, τη ζωή μου και τα ταξίδια μου. Καθρεφτίζει την άποψη μου για τον τρόπο ζωής στην Ελλάδα, γι αυτό που αρέσει ή μπορεί να συγκινήσει τον Έλληνα. Θα έλεγα ότι μέσα από αυτό το βιβλίο δημοσιοποιώ ένα κομμάτι του εαυτού μου.
ΕΥ ΖΗΝ: Αυτό φαίνεται. Για παράδειγμα, παρουσιάζεις μια συνταγή για pancakes ξεκινώντας από την απόφασή σου να αγοράσεις ένα σπίτι στην Αυστρία, πράγμα που δεν είναι και πολύ συνηθισμένο... Δεν σου φαίνεται όμως λίγο υπερβολικό;
Ε.Α.: Όχι. Η μαγειρική για μένα είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Ένας τρόπος έκφρασης μέσα από ιδιαίτερες στιγμές και σε ορισμένο περιβάλλον. Είναι εύκολο να προτείνεις απλώς μια συνταγή και να δίνεις τις οδηγίες. Εγώ όμως ήθελα να περάσω σε αυτόν που θα διαβάσει το βιβλίο και τις ειδικές συνθήκες που με έκαναν να αγαπήσω, άρα και να επιλέξω, ένα πιάτο. Σε τελική ανάλυση, η επιθυμία να υιοθετήσεις μια γεύση σου έρχεται επειδή είσαι σε ένα συγκεκριμένο τόπο, με κάποιους ανθρώπους που σου δημιουργούν ορισμένα μοναδικά συναισθήματα και επιθυμίες.
ΕΥ ΖΗΝ: Τι είδους κουζίνα προτείνεις μέσα από αυτό το βιβλίο;
Ε.Α.: Θα έλεγα ότι υπάρχουν προτάσεις από διάφορες εθνικές κουζίνες, που λίγο πολύ τις έχω ζήσει και τις έχω γνωρίσει καλά. Τίποτα όμως το εξειδικευμένο, το τρελό και το περίεργο. Προσπάθησα να κάνω προτάσεις που απαιτούν υλικά εύκολα να τα βρεις. Πέρα από αυτό όμως οι συνταγές είναι όλες προσιτές και κατανοητές σε ότι αφορά την εκτέλεσή τους. Το χειρότερο πράγμα για ένα βιβλίο μαγειρικής είναι το άγχος που σου δημιουργεί η αβεβαιότητα για τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσεις, ώστε το πιάτο που θα προκύψει να είναι επιτυχημένο και να αρέσει. Μου έχει συμβεί πολλές φορές και δεν θα ήθελα να συμβεί και σε άλλους εξαιτίας μου.
ΕΥ ΖΗΝ: Αυτό το «προτάσεις από κουζίνες που λίγο πολύ τις έχω ζήσει και τις έχω γνωρίσει καλά», τι σημαίνει;
Ε.Α.: Θα σου εξηγήσω. Εγώ είμαι Ελληνίδα από επιλογή. Ήρθα για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στη Σκιάθο, όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών. Το αεροπλάνο έκανε κύκλους πάνω από το νησί και εγώ από το παράθυρο έβλεπα κάτω έναν παράδεισο. Άρχισα να κλαίω από συγκίνηση... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήρθα και έμεινα. Παντρεύτηκα με τον Ανδρέα, κάναμε ένα εκπληκτικό αγόρι, και μοιράζω το χρόνο μου ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και σε αυτό το πανέμορφο σπίτι όπου βρισκόμαστε τώρα. Όμως η καταγωγή μου είναι από την Ολλανδία. Είμαστε μια οικογένεια πολυεθνική, θα έλεγα. Ο πατέρας μου έχει εβραϊκές ρίζες από την κοινότητα της Πορτογαλίας και η μητέρα μου γερμανοελβετικές από το Μέλανα Δρυμό. Η οικογένειά μας είναι απλωμένη στην Ισπανία, στην Αμερική, στο Ισραήλ, σε πολλές χώρες. Από μικρή είχα την ιδέα ότι πρέπει να μιλάω πολλές γλώσσες. Έζησα αρκετό καιρό στην Ισπανία, και όχι μόνο. Ταξίδευα, και φυσικά απ όπου και να περνούσα, δοκίμαζα, υιοθετούσα γεύσεις, μαγείρευα... Για μένα, κυρίως για μένα, και για τους ανθρώπους που αγαπώ. Δεν είμαι σεφ, ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Αισθάνομαι ευτυχία όταν είμαι στην κουζίνα και αυτό με κάνει να μπορώ να μαγειρέψω κάτι καλό για τους άλλους.
ΕΥ ΖΗΝ: Είναι προφανές ότι απολαμβάνεις να είσαι στο σπίτι. Πράγμα φυσικό, μια και το συγκεκριμένο είναι τόσο όμορφο... Κάποια στιγμή μάλιστα μίλησες για «ένα έργο τέχνης που θα μείνει».
Ε.Α.: Κατ αρχάς, το συγκεκριμένο οικοδόμημα άρχισε να χτίζεται το 1993, την εποχή που γνωριστήκαμε με τον Κυριάκο Κρόκο, το σημαντικό Έλληνα αρχιτέκτονα που χάθηκε πρόωρα. Τον αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή. Ο Κυριάκος ήταν ένας άνθρωπος πέρα από το πεζό και το περιττό. Συναισθηματικός, λάτρης της τέχνης και πολύ καλός ζωγράφος. Δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι πέθανε το 1998, με το σπίτι σχεδόν ολοκληρωμένο, δεν πρόλαβε να δει το δημιούργημά του να πάλλεται από ζωή, να λειτουργεί. Η παρουσία του όμως ήταν τόσο καθοριστική, όσο τον είχαμε μαζί μας, που ακόμη και αργότερα, όταν διαλέγαμε τα έπιπλα, κάθε φορά που μας άρεσε κάτι, η πρώτη μας σκέψη ήταν... «Τι θα έλεγε γι αυτό ο Κυριάκος».
ΕΥ ΖΗΝ: Ποια ήταν εν ολίγοις η φιλοσοφία του Κυριάκου Κρόκου;
Ε.Α.: Η αφοσίωση στο λιτό και το ουσιαστικά. Έφτιαξε ένα σπίτι, που το ίδιο, από μόνο του, ήξερε τι ήθελε. Στην αρχή αγοράσαμε έπιπλα, όπως όλοι, από αυτά που πρόσταζε η μόδα και το κοινωνικό περιβάλλον. Το σπίτι τα απέρριψε. Αναγκαστήκαμε να τα χαρίσουμε ή να τα πουλήσουμε όλα. Σιγά σιγά αυτό το, ας πούμε, άψυχο κατασκεύασμα επέβαλε την άποψη του.
ΕΥ ΖΗΝ: Μπορείς να μου περιγράψεις πώς;
Ε.Α.: Στα ελληνικά; (γελάει, και μαζί της κι εμείς)
ΕΥ ΖΗΝ: Ναι.
Ε.Α.: The monument. Ένα σπίτι με απίστευτη προσωπικότητα, που σου μιλάει για να ζητήσει αυτό που θέλει. Διαλέγεις κάτι που αρέσει σε σένα, μια πολύχρωμη κουρτίνα, ας πούμε, την τοποθετείς και ακούς μια εσωτερική φωνή να προστάζει: Πέτα την!
ΕΥ ΖΗΝ: Χωροταξικά, πώς είναι οργανωμένο;
Ε.Α.: Το οίκημα είναι γυρισμένο προς τη θάλασσα. Ο Ανδρέας ήθελε θέα, γαλάζιο. Ο Κυριάκος όμως το άνοιξε και προς τη φύση που μας περιβάλλει, προς το πράσινο, το δάσος... Ισορρόπησε τη μελαγχολία και τη μοναξιά που μερικές φορές γεννά η απεραντοσύνη της θάλασσας, με τη γαλήνη και την ελπίδα που κρύβει μέσα του το πράσινο. Έβαλε τη ζωντάνια του δάσους στο σπίτι. Το μόνο πράγμα που δε συγχώρησα στον Κυριάκο είναι που δε με άφησε να έχω ανοιχτή κουζίνα, ένα με το Iiving room. Ήθελα η κουζίνα μου να είναι μια αδιατάραχτη συνέχεια της καθημερινότητας μου και της κοινωνικής μας ζωής. Δυστυχώς ήταν ανένδοτος. Η Έσθερ με οδηγεί στην κουζίνα. Κινείται με χάρη, μιλάει πολύ, με φιλεύει διάφορες νόστιμες μπουκίτσες... Αναλογίζομαι κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο της, παρακολουθώ την ίδια, κρατώ εικόνες από το χώρο. Σκέφτομαι ότι ο συνδυασμός έχει ενδιαφέρον.
