Κουβαλάει μέσα της μνήμες της Ανατολής και θρύλους της Μεσογείου. Πιθανότατα την αρχή, υπήρξε Κινέζων στον κόσμο, ύστερα, όμως, ο καθένας έβαλε κάτι δικό του: από την Παλαιστίνη ως τη Νάπολη, περνώντας από τη Μικρά Ασία και την Ελλάδα, εκατομμύρια χέρια τη ζύμωσαν και τη μαγείρεψαν, εκατομμύρια ματιών παρακολούθησαν το βράσιμό της, εκατομμύρια ευφάνταστων μαγείρων βρήκαν νέα μίγματα, νέες συνταγές, νέες μηχανές.
Και σχήματα: υπάρχουν εκατοντάδες, το καθένα με το ρόλο του, με το φόρεμά του, με το στυλ του, με το χαρακτήρα του. Το καθένα ζει τη χρυσή του περίοδο στις διαφορετικές φάσεις της ζωής μας: ο φιδές για τα παιδάκια, μ εκείνους τους ελαφρούς και συγκαταβατικούς ζωμούς, τα κοντά μακαρόνια για κάπως μεγαλύτερες ηλικίες, όταν το στρίψιμο των σπαγκέτι στο πιρούνι είναι ακόμα μια αδιανόητη δυσκολία, τα μακριά μακαρόνια που εκτιμούμε ως ενήλικες, εκτός από κάποιες αναίσχυντες επιστροφές στο παρελθόν.
Από την αρχή, η πάστα έδωσε άφθονη τροφή για σκέψεις σε ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας. Και σήμερα, είναι στο δικό μας χέρι να ανακαλύψουμε αυτήν που θεωρούμε μια συνήθεια, ένα στοιχείο καθημερινότητας, μια συμβίωση που αποτελεί πλέονκομμάτι του εαυτού μας (και που δεν παχαίνει! Η τελευταία, οριστική έρευνα έρχεται από τη Γαλλία και δεν σηκώνει αντιρρήσεις!).
Ένα πιάτο μακαρόνια: η λύση για μια ξαφνική πρόσκληση, για ένα πρόχειρο δείπνο, για ένα γρήγορο τσιμπολόγημα, για μια πιο εκλεπτυσμένη βραδιά, διαφορετική από τις συνηθισμένες. Τα μακαρόνια είναι ένα ουδέτερο στοιχείο, αλλά με μια ουδετερότητα γεμάτη τρυφερότητα και ανοχή, που δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη.
Τα μακαρόνια είναι όπως η διάθεση που συνοδεύει την κάθε μας μέρα. Μπορεί να μην απαιτούν τίποτα (λίγη πάστα, μια σταλιά λάδι, κι αν η ψυχή αντέχει και μια τελευταία προσπάθεια, λίγο παρμετζάνο), ή μπορεί να εξελιχθούν σε εκρηκτικό συνοδό αρωμάτων, γεύσεων και πειρασμών (πάστα, ντομάτες, τόνος, τυρί, πιπεριές, βασιλικός, κάπαρη, ατσούγες, αυγά, ελιές, κρεμμύδι ... και οτιδήποτε άλλο μας περνά από το μυαλό και, επομένως, από τα χέρια).
Η πάστα είναι σαν ένας αναστεναγμός ανακούφισης, σαν μια ανάμνηση, σαν μια επιστροφή, σαν ένα σπιτικό, σαν ένα ταξίδι, σαν μια συνάντηση, σαν ένα τραγούδι, σαν ένα καταφύγιο, σαν μια περιπέτεια, σαν μια ανακάλυψη. Σαν μια ανάπαυλα.
Αχνίζουσα ακόμα, και πριν εμπλουτιστεί με οποιαδήποτε σάλτσα, έχει το άρωμα της γαλήνης: υγρή και ζεστή, έρχεται να καθησυχάσει τον εγκέφαλο με χαμηλές και ήσυχες νότες, σαν την αρχή ενός παλιού μπλουζ. Στη συνέχεια, μπορεί να δεχτεί τους ήχους χιλιάδων άλλων οργάνων ή ενός μονάχα: αλλά ο ρυθμός, η καρδιά που χτυπάει, είναι ο δικός της.
Κρύα, χάνει τον αισθησιασμό της αλλά γίνεται πιο αλέγκρα. Αφήνει τα αρώματα στους συνοδούς της, αλλά κλέβει τις εσάνς των γεύσεών τους και τις πλάθει όπως θέλει εκείνη, με τη γνώση ενός κλόουν που αλλάζει ρούχο και δημιουργεί άλλες ζωές. Γίνεται σαλάτα, παστίτσιο, ομελέτα ή κεφτές, διατεθειμένη να κάνει τα πάντα, αρκεί να εντυπωσιάσει.
Κι εμείς, μάγειροι ή συνδαιτυμόνες, συχνά και τα δύο, παριστάνουμε πως δεν ξέρουμε ότι έχουμε όλο τον κόσμο μπροστά μας, γιατί αν το θυμόμασταν, θα είχαμε την αίσθηση ότι εκτελούμε μια αρχαία τελετή, ότι κάνουμε μια ιερή κίνηση. Κι όμως, να το, δεν είναι παρά ένα πιάτο μακαρόνια.
