Στις 12 του περασμένου Αυγούστου έγινε μια κοσμογονική αλλαγή στο παρισινό, εστιατοριακό στερέωμα. Ο Alain Ducasse αναλαμβάνει το ρεστοράν του «ξενοδοχείου του Πάρκου», στη λεωφόρο Ρεϊμόν Πουενκαρέ, πριν καλά καλά προλάβουν να κρυώσουν οι κουζίνες του προκατόχου του, Joel Robuchon.
Από τότε οι κακές γλώσσες δεν έπαψαν να ονειρεύονται την αποτυχία του «Μεγάλου Βεζίρη», όπως ζηλόφθονα αποκαλούν τον Ducasse, θεωρώντας τον παιδί της τύχης και των μίντια.
Όμως, από ό,τι φαίνεται, το αυτί του μετρ-Ducasse δεν πολυ-ιδρώνει. Σταθερά και μεθοδικά πάει να κερδίσει τρία καινούργια αστέρια και την καρδιά της παρισινής, γαστρονομικής ιντελιγκέντσιας, με τον ίδιο, απλό και γοητευτικό τρόπο, που κατάφερε να κερδίσει μέσα σε τριάντα τρεις μήνες το στοίχημα των τριών αστεριών, στον οδηγό «Michelin», για το εστιατόριο του «ξενοδοχείου των Παρισίων», «Louis XV», στο Μονακό.
Ο άνθρωπος που ανέτρεψε τη σημειολογία της μεσογειακής κουζίνας, αλλά και συγχρόνως την καθιέρωσε σαν τρόπο έκφρασής του, στο «Louis XV», δεν έχει ανόητες εμμονές. Δηλώνει πως δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε υλικό, προκειμένου να υπηρετήσει το στόχο του -την αναζήτηση της χαμένης ταυτότητας της γαλλικής κουζίνας-, τον οποίο έθεσε στον εαυτό του αναλαμβάνοντας το παρισινό του πόστο.
Χάρη στην τεράστια γαστρονομική του παιδεία, στο ανοιχτό του μυαλό, που δεν διακατέχεται από σοβινισμό ούτε από ξενοφοβία -είναι γνωστή η λατρεία του για τα εξωτικά αρώματα- δημιουργεί μια μοναδική κουζίνα, η οποία εμφανώς απέχει πολύ από την καρτεσιανή ακρίβεια του Robuchon, ή τον πληθωρικό διεθνισμό του Bocuse.
Η παγκοσμιότητα των γεύσεων!
Έτσι θα μπορούσε να ονομάσει κανείς το πολύγλωσσο παιχνίδι των λέξεων που συναντά στους καταλόγους του Ducasse.
Το «ΕΥ», επιθυμώντας να ανοίξει ένα παράθυρο στο όνειρο για τους αναγνώστες του, όπως ένα περιοδικό μόδας θα παρουσίαζε τη συλλογή υψηλής ραπτικής του Karl Langerfeld για τη νύχτα των Χριστουγέννων, ζήτησε από τον Alain Ducasse να ετοιμάσει το μενού του ρεβεγιόν για εμάς.
Είναι, ίσως, πιο δύσκολο από τα συνηθισμένα, και μερικά υλικά του δυσεύρετα, αλλά, παρά τους όποιους ενδοιασμούς σας, είναι συγχρόνως και μια υπόσχεση πως στις δύο-δυόμισι ώρες που θα κρατήσει το δείπνο μας, θα ζήσουμε την απόλυτη ευτυχία ενός εφήμερου παραδείσου, που μας αποκαλύπτεται χάρη στις αισθητήριες απολήξεις της γλώσσας μας
