Oh, my God! Έχει καταντήσει πια απίστευτη βαρεμάρα και αβάσταχτη ρουτίνα το food section των πρωινών εκπομπών της ελληνικής τηλεόρασης. Άλλη μία φορά να δω το μονόπετρο μέσα στο ζυμάρι για τα κουλουράκια –συγνώμη, κυρία Αλεξιάδου μου– και θ’ αρρωστήσω. Αλλά και έναν άχαρο σεφ –που δεν λέω, ίσως να είναι τέλειος στην κουζίνα του εστιατορίου του– να αντικρίσω ξανά, θα βγάλω καντήλες. Μα είναι δυνατόν ένας τόσο υπαρξιακός αισθησιασμός σαν το μαγείρεμα –και κυρίως την κατανάλωση– ενός ερεθιστικού, μαυλιστικού και βάλε φαγητού να αντιμετωπίζεται με unsexy, νοικοκυρίστικο τρόπο; Τείνω καμιά φορά να πιστέψω ότι πρόκειται απλώς για μια σκευωρία της Ελένης Μενεγάκη, που δεν θέλει ανταγωνίστριες στην ομορφιά της.
Στον αντίποδα όλων αυτών, έρχεται στο μυαλό μου η Nigela Lawson, το πλάσμα που ανάβει τη λίμπιντο του αντρικού πληθυσμού στην Αγγλία κάθε φορά που βγαίνει στην τηλεόραση και μαγειρεύει: ξεχειλίζει από σεξαπίλ όταν γλείφει τα κουτάλια. καθαρίζει κρεμμύδια και δακρύζει, αφήνοντας τη μάσκαρα να τρέχει από τις άκρες των ματιών της. παραδέχεται με αφοπλιστική αφέλεια μπροστά στο φακό «Αυτή τη φορά δεν μου πέτυχε...». Δεν θέλω να βλέπω τίποτε άλλο από αυτή τη μία και μοναδική domestic goddess με τη γήινη μεσογειακή ομορφιά, που με πάσα άνεση δηλώνει ότι «το φαγητό είναι υποκατάστατο του σεξ».
Η Nigela είναι αφράτη (δεν είναι «στέκα»), που σημαίνει ότι δεν έχει άγχη και αγωνίες. Είναι ένα μπριόζο θηλυκό με πανέμορφα φρύδια, μάτια γαζέλας και θεάρεστο μπούστο. Η ίδια αποδέχεται κολακευμένη και χωρίς καμία ματαιοδοξία το κομπλιμέντο που της έχει κάνει ο άντρας της, ο ακριβοθώρητος μαικήνας της New British Art, Charles Saatchi, ότι νικάει στα σημεία τη Marilyn Monroe, επειδή, μολονότι και των δύο οι γοφοί καμπυλώνουν με τον ίδιο γοητευτικό τρόπο κάτω από τη μέση, η Nigela κλέβει την παράσταση από τη Μarilyn με διαφορά… στήθους. Πράγματι, πρέπει να τη δεις να σε κοιτάζει επίμονα στα μάτια χαμογελώντας και φορώντας εφαρμοστό μπλουζάκι που γράφει πάνω στο στήθος της «english muffin» (σ.σ.: παραδοσιακό κεκάκι) και θα καταλάβεις καλά τι εννοώ...
Η κόρη του συντηρητικού υπουργού Οικονομικών της Thatcher, Nigel Lawson, όταν τη ρωτούν γιατί δεν ακολούθησε πολιτική καριέρα, αστειεύεται λέγοντας «Προτιμώ τη μάσα από τον Μάο». Έχει κάνει όμως και μία ακόμη δήλωση, ίσης lifestyle statement αξίας με την «bed-in» ειρηνευτική πράξη του John Lennon και της Yoko Ono. Ευρισκόμενη σε μακρύ μήνα του μέλιτος με τον Saatchi είπε: «Με τον Charles τρώμε σχεδόν κάθε βράδυ τα γεύματά μας στο κρεβάτι. Μαγειρεύω, τρώμε, βλέπουμε τηλεόραση...».
Yes brothers, η οικειότητα της γαστριμαργικής θαλπωρής μεταφέρεται (κυριολεκτικά) στο στρώμα των πιο ιδιωτικών ηδονών μας. Τα γευστικά προκαταρκτικά ξαπλώνουν ανερυθρίαστα στο κατεξοχήν γήπεδο των ερωτικών φαντασιώσεων, διεκδικώντας το νόμιμο δικαίωμά τους στον αισθησιασμό. Αισθησιοκρατικό fooding και ηδονική γυμναστική εις σάρκα μία. Ψωνίζεις τα κατάλληλα αξεσουάρ (δίσκους πρωινού, τραγανές λινές πετσέτες, τα σερβίτσια της Nigela που τα πουλάει με περηφάνια και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Βαρκελώνης στο shop του – δείτε τα στο www.nigela.com) και περνάς βραδιές χαρισάμενες. Μπορείς να καλέσεις και κοντινά πρόσωπα αν έχεις μεγάλο κρεβάτι (μην πάει κατ’ ανάγκην στο πονηρό το μυαλό σας).
Το bed fooding είναι η cool μικροεξτραβαγκάντσα που, παρά τις μικρές τεχνικές δυσκολίες της, έχει ένα θερμό πλήθος εν δυνάμει aficionado, που ψάχνει αφορμή να υλοποιήσει τη φαντασίωση.
Ζήτω, λοιπόν, η Nigela! Ας αγοράσει κάποιο κανάλι τα δικαιώματα του food show της και δεν θα χάσει (σίγουρα, κάτι ήξερε ο Tony Blair που την έβαλε να μαγειρέψει το δείπνο που παρέθεσε στον Bush στην Ντάουνινγκ Στριτ). Ή, στην αντίθετη περίπτωση, ας γεννηθεί η Ελληνίδα Nigela, βρε αδελφέ! Για να πάψω κι εγώ να γκρινιάζω...
