Μελιτζάνα η ελληνοπρεπής
Πες μου περισσότερα
Οι πιο φημισμένες, εκείνες με τις άσπρες ρίγες μιλούν άπταιστα την… τσακωνική, καθώς έρχονται από το Λεωνίδιο, και έχουν κατακτήσει μια θέση στη λίστα με τα Προϊόντα Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης. Μακρά παράδοση όμως έχουν και ο Λαγκαδάς (σκούρες), η Τήνος (πράσινες φλάσκες) και η Σαντορίνη (λευκές άνυνδρες, τέλειες για μελιτζανοσαλάτα). Το γενεαλογικό της δέντρο χάνεται στην Ινδία, ενώ στην Ευρώπη θεωρήθηκε το «μήλο των Σοδόμων». Στις Κυκλάδες λατρεύουν το γλυκό μελιτζανάκι και τις μελιτζάνες τουρσί.
Επί του πρακτέου
Εκτός από τον Greek moussaka (οι Πόντιοι τον φτιάχνουν με ρύζι και οι Ηπειρώτες με μακαρόνια), τα παπουτσάκια και το ιμάμ μπαϊλντί, γίνονται τέλειες κοκκινιστές με κριθαράκι και φέτα, ενώ στη Νάπολη κάνουν ένα εκπληκτικό timbale με χοντρά μακαρόνια, κιμά και μοτσαρέλα (σαν παστίτσιο) και μελιτζάνες alla parmigiana.
Ροδάκινο το τραγανό
Πες μου περισσότερα
Μυρωδάτο και ζουμερό, αποτελεί σήμα κατατεθέν του καλοκαιριού. Στην οικογένεια των ροδιδών συμπεριλαμβάνονται τα νεκταρίνια, τα λευκόσαρκα και οι γιαρμάδες. Η πρώτη σε παραγωγή είναι η Ιταλία, καλύτερα όμως είναι τα ελληνικά (της Νάουσας, με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης, με 4η θέση στην Ευρώπη και 8η στον κόσμο). H συγκομιδή γίνεται από τα τέλη Μαΐου μέχρι τον Οκτώβριο.
Επί του πρακτέου
Εκτός από κομπόστα, μαρμελάδα και λικέρ, συνδυάζονται με χοιρινό, σε μια σάλτσα με ροδάκινα, χυμό λεμονιού και κορν φλάουρ, ενώ για τα καλοκαιρινά απογεύματα δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια prosecco sangria με ροδάκινα, νεκταρίνια και βερίκοκα.
Εδώδιμα λουλούδια τα ευωδιαστά
Πες μου περισσότερα
Πέρα από τους διάσημους κολοκυθανθούς που γίνονται γεμιστοί, ο κατάλογος είναι μακρύς: ροδοπέταλα, άνθη λεμονιάς (στη Χίο τα κάνουν γλυκό του κουταλιού), ντάλιες, γαρίφαλα, κατιφέδες, πετούνιες, πανσέδες, καλεντούλες, καμπανούλες, βιολέτες. Αποκλείονται αυτά του φυτωρίου και η καλύτερη ώρα για τη συλλογή τους είναι το πρωί, που είναι ανοιχτά. Διατηρούνται στο ψυγείο σε στρώσεις υγρού χαρτιού κουζίνας, ενώ καλό είναι να αποφεύγονται αν υπάρχει ιστορικό αλλεργίας.
Επί του πρακτέου
Το γλυκό τριαντάφυλλο έχει τους πιο πιστούς οπαδούς, αλλά τα πέταλά του χρησιμοποιούνται για ν’ αρωματίσουν και μια βινεγκρέτ. Τα άνθη πασχαλιάς γίνονται ορεκτικό με τυρί κρέμα, ενώ της λεβάντας δίνουν έξτρα άρωμα στο μαρινάρισμα. Και για λίγη δροσιά δεν υπάρχει καλύτερο από ένα παγωμένο τσάι με αγιόκλημα, ιβίσκο, γιασεμί και γαρίφαλο (δεν χρειάζονται βράσιμο).
Φασολάκια τα φρεσκότατα
Πες μου περισσότερα
Κυκλοφορούν σε διάφορες ποικιλίες (αμπελοφάσουλα για σαλάτα, τσαούλια για τουρσί, μπαρμπουνοφάσουλα για το φούρνο με μπακαλιάρο) και χρώματα (πράσινα, κίτρινα –σήμα κατατεθέν της Ικαρίας– και κόκκινα). Με εκλεκτή καταγωγή από τις περουβιανές Άνδεις, είναι τόσο δημοφιλή όσο και οι μακρινοί συγγενείς τους. Στην Ελλάδα τα καλύτερα έρχονται από τον Λαγκαδά, αλλά για να δώσουν τους καρπούς τους χρειάζονται ζεστό έδαφος που να στραγγίζει εύκολα. Είναι η χαρά των βιταμινών (Α, Β, και Κ) και των μετάλλων (ασβέστιο, χαλκός, σίδηρος).
Επί του πρακτέου
Μπορεί το σουξέ τους να είναι τα λαδερά, αλλά κάθε περιοχή έχει τη δική της εκδοχή: στη Λήμνο προσθέτουν λουκάνικο, μάραθο και δυόσμο, στην Πάρο τα κάνουν πίτα και στην Άνδρο φρουτάλια – ένα είδος ομελέτας. Στην Πελοπόννησο τα ψήνουν με ανθόγαλα και στην Κρήτη τα συνδυάζουν με ξινόχοντρο. Όσο για τους Ιταλούς ψαράδες, φτιάχνουν μια συνταγή με χταπόδι (αφού το βράσουν και το κόψουν σε κομμάτια) με ντομάτες και καυτερές πιπεριές ή μπούκοβο.
Κεράσια
Πες μου περισσότερα
Μπορεί ο τόπος καταγωγής τους να παραμένει άλυτο μυστήριο, αλλά οφείλουν το όνομά τους στην Κερασούντα της Μικράς Ασίας. Αν και υπάρχουν δεκάδες ποικιλίες, ανήκουν σε δύο «γένη»: τα γλυκά (μαυροκέρασα-πετροκέρασα) και τα ξινά (βύσσινα). Tα πιο περιζήτητα είναι της Έδεσσας (Βοδενών ή ρούπκα) και του Ροδοχωρίου Πέλλας (τραγανά, με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης), αλλά δεν πάνε πίσω κι εκείνα των Γρεβενών. Θεωρούνται εξαιρετικά για μυαλό-ξυράφι (περιέχουν υψηλές ποσότητες σιδήρου), ενώ συστήνονται σε δίαιτες (βοηθούν στην αποτοξίνωση εξαιτίας της διουρητικής τους δράσης). Όσο για το το χρώμα τους, οφείλεται στις αντιοξειδωτικές ανθοκυανίνες.
Επί του πρακτέου
Γίνονται γλυκό του κουταλιού, ενώ τα κουκούτσια δίνουν το τσέρι (με τα μαύρα, πικρά κεράσια φτιάχνεται και το διάσημο kirsch).
Γαύρος, αθερίνα, μαρίδα, σαρδέλες
η «αγία τετράδα» του ούζου
Πες μου περισσότερα
Ψαρεύονται κοντά στις ακτές (απ’ όπου και η ονομασία αφρόψαρα), αφού βγαίνουν στην επιφάνεια για ν’ αφήσουν τα αβγά τους. Ο γαύρος (ή χαψί) έχει πρασινογάλαζη ράχη και γυαλιστερή κοιλιά. Η αθερίνα (ή σουβλίτης) έχει μυτερό ρύγχος και μαλακή ραχοκοκαλιά. Η μαρίδα, πάλι, ανήκει στην κατηγορία extra small, με σταχτί χρώμα, και όταν είναι ψιλή φτιάχνεται τέλεια ομελέτα. Last but not least η σαρδέλα, που αλιεύεται τον Σεπτέμβριο κι είναι πιο παχιά (αν έχει μια κίτρινη γραμμή, είναι η φρίσσα). Η πιο διάσημη είναι της Καλλονής Λέσβου, με μεγάλες ποσότητες ω-3 λιπαρών οξέων (για την καρδιά), σίδηρο και βιταμίνη D.
Επί του πρακτέου
Το κόλπο είναι στο σωστό τηγάνισμα. Καλό καθάρισμα, πλύσιμο, στράγγισμα, αλάτισμα και αλεύρωμα. Στη συνέχεια καυτό ελαιόλαδο που να τα σκεπάζει (ώστε να κάνουν αμέσω κρούστα) και γύρισμα μόνο μία φορά.
Updated: 19/6/2014
Ημερομηνία α' δημοσίευσης: 3/6/2008
