Οι φράουλες έρχονται όλο και πιο νωρίς! Κοντεύει μήνας που άρχισαν να κυκλοφορούν, όταν παλιότερα τις βρίσκαμε μόνο τον Μάιο, εξαιτίας των νέων ποικιλιών που καλλιεργούνται. Δίκαια διεκδικούν τον τίτλο ενός από τα πιο αγαπημένα φρούτα, αλλά και τα πιο ευέλικτα στη χρήση τους, κυρίως για γλυκά. Σαν φράουλες του δάσους ή άγριες φράουλες (μια ποικιλία μικρόκαρπη και πολύ αρωματική) ήταν γνωστές ανέκαθεν στα μέρη που ευδοκιμούσαν. Οι καλλιεργούμενες καθιερώθηκαν μόλις τον 19ο αιώνα, οπότε και οι ποικιλίες άρχισαν να πληθαίνουν, μετρώντας σήμερα εκατοντάδες. Τις αγοράζουμε ώριμες, αλλά όχι υπερώριμες και τις θέλουμε κόκκινες, κρουστές, γυαλιστερές, μικρές και το άρωμά τους δυνατό. Προσέχουμε ιδιαίτερα τις συσκευασμένες σε πλαστικά κουτάκια, που μπορεί να περιέχουν μισολιωμένες ή μουχλιασμένες. Στις λαϊκές αγορές είναι βέβαιο ότι θα βρούμε πιο φρέσκες. Τις διατηρούμε στο ψυγείο για δύο -το πολύ τρεις- μέρες, αλλά τις τρώμε σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Η φράουλα τρελαίνεται για γλυκιές συντροφιές: ζάχαρη, σαντιγί, σοκολάτα, κρέμα ζαχαροπλαστικής, λικέρ. Η αρωματική της οξύτητα υποστηρίζει και ισορροπεί τέλεια τη γλύκα, κάνοντάς την ιδανική πρώτη ύλη για γλυκά. Τις νόστιμες και αρωματικές, τις τρώμε σκέτες! Αν μας ενοχλεί ή οξύτητά τους, τις πασπαλίζουμε με λίγη ζάχαρη και τις αφήνουμε στο ψυγείο για δυο-τρεις ώρες, οπότε αφήνουν κι ένα υπέροχο, αρωματικό σιρόπι. Λίγες σταγόνες καλό ξίδι μπαλσάμικο και φρεσκοτριμμένο πιπέρι τονίζουν πρωτότυπα τη γεύση τους. Στις πιο απλές εκδοχές γλυκού, τις σερβίρουμε με σαντιγί ή τις βουτάμε σε καλή, λιωμένη κουβερτούρα και τις σερβίρουμε μόλις στερεοποιηθεί. Αλλά ο σχεδόν τέλειος συνδυασμός είναι η αξεπέραστη Πάβλοβα: μαρέγκες, σαντιγί, φράουλες κομμένες και μαριναρισμένες μια ωρίτσα με λίγο λικέρ και ζάχαρη, ώστε να αφήσουν ένα ωραίο σιρόπι. Συνθέτουμε το γλυκό ακριβώς πριν το παρουσιάσουμε στο τραπέζι και είναι βέβαιο ότι θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον, όσα γλυκά κι αν υπάρχουν δίπλα του.
