Τηv Μισέλ Βολωνάκη τη γνώρισα το 1991, μέσα από την εκπομπή της «Οινομαγειρέματα», n οποία παρεμπιπτόντως συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην ΕΤ3 με τον τίτλο "Michele με bechamel". Τότε, σε κάποια εκτός πλατό καλέσματα, πρωτοδοκίμασα και τη μαγειρική της. Θυμάμαι ακόμη μερικές συνταγές που παραπέμπουν στην πατρίδα της, τα Πυρηναία, που ως γνωστόν διαθέτουν σπουδαία γαστρονομική παράδοση. Η συζήτηση που ακολουθεί προέκυψε επ ευκαιρία της κυκλοφορίας του καινούργιου της βιβλίου ζαχαροπλαστικής και του νέου ζαχαροπλαστείου-εστιατορίου της.
Αλήθεια, Μισέλ, πώς βρίσκεται κανείς από τα Πυρηναία στη ζαχαροπλαστική elit της Θεσσαλονίκης;
Εγώ στην Ελλάδα ήρθα για λίγο. Γνώρισα όμως τον Νίκο (σ.σ., Βολωνάκη, το σύζυγό της) και δεν ξαναέφυγα. Κάποια στιγμή μου πρότειναν οι ιδιόκτητες του Family να οργανώσουμε μαζί το ζαχαροπλαστείο τους. Είχα, βλέπεις, οικογενειακές σχέσεις με τον Gaston Lenotre, που ήταν ο Νο 1 ζαχαροπλάστης στο Παρίσι, γνώριζα και το φοβερό αρτοποιό Lionel Poilane (ο οποίος δυστυχώς σκοτώθηκε πρόσφατα). Ξεκινήσαμε λοιπόν μια μεγάλη προσπάθεια, για να φτιάξουμε ένα ζαχαροπλαστείο στα πρότυπα των γαλλικών patisseries. Στη συνέχεια, στήσαμε τον Άρτο, αρτοποιείο πρότυπο για την εποχή του.
Και ύστερα προέκυψε η τηλεόραση;
Ξεκίνησα από το ραδιόφωνο του Antenna με την εκπομπή «Μια Γαλλίδα στο πιάτο σας». Παρουσίαζα συνταγές, βάζαμε και ωραία μουσική, είχε μεγάλη επιτυχία. Έτσι μου πρότειναν την εκπομπή στην ΕΤ3, n οποία μετά από δέκα χρόνια συνεχίζει να έχει σημαντική ακροαματικότητα.
Μετά αποφάσισες να ανοίξεις το πρώτο σου εστιατόριο, το Michele cafe theatre...
Ήταν μια λογική συνέχεια, δεν νομίζεις; Παρόλο που εμένα περισσότερο μου αρέσει n ζαχαροπλαστική. Όμως λατρεύω και την επαφή με τους πελάτες, το να μπορείς να δημιουργείς και στη συνέχεια να το μοιράζεσαι. Είναι όμως πολύ κουραστική δουλειά, γι αυτό και όταν έκλεισα το cafe theatre είπα πως δεν θα ξαναστήσω εστιατόριο. Όμως...
Εκείνο το διάστημα σε είχαμε χάσει. Είχες εξαφανιστεί.
Ναι, είχα πάει για μερικούς μήνες σε ένα σπίτι που φτιάξαμε στη Λήμνο. Μπορείς πραγματικά να ξεκουραστείς και στη συνεχεία να αρχίσεις και πάλι να κάνεις καινούργια σχέδια.
Εκεί σχεδίασες και το καινούργιο σου εστιατόριο;
Πρώτα απ όλα, αποφάσισα ότι θέλω ένα χώρο για τα γλυκά μου. Έτσι, έφτιαξα ένα μεγάλο εργαστήριο παραγωγής. Όταν τελείωσε και αυτό, έπρεπε να βρεθεί ο χώρος όπου θα πουλάμε. Έτσι ανοίξαμε το ζαχαροπλαστείο, το οποίο έχει ανέλπιστα ανεβασμένη κίνηση. Χαίρομαι πολύ. Είναι μια δικαίωση για μένα και την επιμονή μου στις αυθεντικές -άρα και πανάκριβες- πρώτες ύλες. Και μετά από δυο-τρεις μήνες πήρα την απόφαση να στήσω και το δεύτερό μου εστιατόριο.
Και για να κλείσουμε με την πιο πρόσφατη εμφάνιση, το νέο σου βιβλίο "Michele με caramel» (εκδόσεις IdeArt & cDesign). Πού οδεύει η (σύγχρονη) ζαχαροπλαστική;
Η βασική τάση χαρακτηρίζεται από την επιστροφή στα κλασικά γλυκά, δηλαδή στα μιλφέιγ, εκλέρ, μπαμπά, σεντ-ονορέ, που συνδέονται με παιδικές αναμνήσεις. Εμένα μου αρέσουν πολύ, γιατί με αυτές τις γεύσεις μεγάλωσα. Αυτές θα βρεις και στο βιβλίο μου. Μου αρέσουν όμως και οι «καλλιτέχνες», όπως ο Pierre Ernen που στη Γαλλία θεωρείται ο Picasso της ζαχαροπλαστικής, οι οποίοι χρησιμοποιούν καινούργια υλικά (εξωτικά φρούτα, τσάι και πιπέρι κ.ά.), που αναδεικνύουν τη δύναμη των άλλων συστατικών τους.
