Χάρι Μπράουν

Ένα ψυχρό, απειλητικό Λονδίνο, μια μελαγχολική, αποξενωμένη καθημερινότητα και μια σεναριακά προσχηματική διαδρομή ως την αυτοδικία (η οποία αποθεώνεται με χαιρέκακη ικανοποίηση) γεμάτη τεράστιες αφέλειες και στεγνά ρατσιστικά κλισέ. Κρίμα που οι ναρκομανείς, σαδιστές τραμπούκοι δεν ήταν μετανάστες, για να ολοκληρωθεί στη λεπτομέρειά του το όλο φασιστικό παραλήρημα…