Οι Ονειροπόλοι

Oι φιλμικές αναφορές σε λατρεμένες ταινίες της παρισινής νιότης του ’68 εισβάλλουν οργανικά στην ταινία του Μπερτολούτσι – θα δείτε αυτούσια κάποια αποσπάσματα. Οι χαρακτήρες του, όσα δεν βλέπουν ή δεν ακούν στα σεξουαλικώς λογοκριμένα χολιγουντιανά φιλμ του ’30, τολμούν να τα δοκιμάσουν στα δωμάτια ενός θαυμάσιου διαμερίσματος απελευθερωμένου από τη γονική παρουσία. Τα παιχνίδια έχουν ως αφετηρία το σινεμά και καταλήγουν στο σεξ (και μάλιστα με αιμομικτικούς υπαινιγμούς). Οι ρόλοι αλλάζουν διαρκώς, η επιθυμία όμως μένει πάντα η ίδια: να κρατήσουμε τις πόρτες κλειστές στον έξω κόσμο και να ξεκινήσουμε την επανάσταση από τα κορμιά, να δούμε με αισιοδοξία το μέλλον αφού καταπολεμήσουμε τους ενδοιασμούς του σώματος. Ο Μπερτολούτσι δεν στοχεύει σε ένα ακαδημαϊκό δοκίμιο για τον Μάη του ’68 ούτε στην αναζωπύρωση των χιμαιρικών ψευδαισθήσεων των ηρώων του «Τελευταίου Τανγκό στο Παρίσι» (1972). Βασίστηκε στο βιβλίο του Ζιλμπέρ Αντέρ για να μας θυμίσει την ουτοπία που ονειρεύτηκε το μεγαλύτερο φοιτητικό κίνημα του περασμένου αιώνα.