Πλανητάριο

Έχοντας στο μυαλό της περισσότερο τις αλληγορίες πάνω στο κινηματογραφικό μέσο, το θάνατο της φαντασίας μέσω της οπτικοποίησής της και το ατελείωτο φροϊδικό παιχνίδι πάνω στο συνειδητό και το ασυνείδητο, η Ζλοτόφσκι ξεχνάει να «στερεώσει» το σεναριακό της σκελετό και να παραδώσει μια ιστορία με ειρμό. Οι σκηνές-σχόλια στέκουν μετέωρες σαν αστέρια σε… πλανητάριο, ενώ η ερμηνεία των Πόρτμαν και Ντεπ μαζί με το ενδιαφέρον στιλιζάρισμα είναι αυτά που μένουν από τούτο το απόλυτα άνισο δράμα εποχής.