Ράδιο Μόσχα

Μια ταινία που επιχειρεί να καταγράψει τη διάλυση της Ανατολικής Ευρώπης και την κατάργηση των συνόρων μέσα από μια πολυφωνία χαρακτήρων, γλωσσών αλλά και κινηματογραφικών ειδών. Πρόκειται για σουρεαλιστική αλληγορία, για μαύρη κωμωδία, για φιλμ νουάρ υπό μορφήν κιτς μιούζικαλ, για διανοουμενίστικη εκδοχή του «Showgirls», για αναρχικό σινεμά στην παράδοση του Μακαβέγεφ ή, απλά, για την πιο πρωτότυπη (και ταυτόχρονα άνιση) γραφή του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου; Η ταινία του Νίκου Τριανταφυλλίδη είναι αναμφίβολα όλα αυτά τα πράγματα κι εδώ βρίσκονται η γοητεία της αλλά και αυτή η αίσθηση του άνισου που δίνει. Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο σκηνοθέτης της είχε δεκάδες πρωτότυπες ιδέες κι έκανε το πιο γνήσια ελληνικό ευρωπαϊκό σινεμά, χωρίς όμως να είναι σε θέση να ελέγξει το υλικό και τα εκφραστικά μέσα του.