Μια Αγκαλιά στην Άκρη του Κόσμου

Το καινούργιο φιλμ του απερίγραπτου Λελούς καταφέρνει στη δίωρη διάρκεια του να συμπεριλάβει σχεδόν όλες τις παθογένειες που ταλαιπώρησαν την εθνική κινηματογραφία τις προηγούμενες δεκαετίες. Διάλογοι γεμάτοι αμπελοφιλοσοφίες και χωρίς κανένα νόημα, φτηνός εξωτισμός (το γαργάλημα πατούσας στο τρένο απλά τον τερματίζει), ακραίος βερμπαλισμός, εξυπναδίστικος φορμαλισμός (ταινία μέσα στη ταινία, μπέρδεμα πραγματικού/φαντασιακού, παραπλανητικές ονειρικές σκηνές, «ρέον» σκηνικό και πολλά άλλα) και μια σχηματική πλοκή που λειτουργεί μονάχα μέσα στον εγκέφαλο του Γάλλου σκηνοθέτη. Μια από τις περιπτώσεις που το αρτ μετατρέπεται σε καλτ.