Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και κουραστήκαμε. Είδαμε και την τέταρτη σεζόν και πλέον δηλώνουμε εξαντλημένοι. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτήν την εξάντληση προφανώς τη μοιραζόμαστε και με τους δημιουργούς του «Casa de Papel», αφού δεν δικαιολογείται αλλιώς αυτός ο νέος κύκλος επεισοδίων που πραγματικά δεν έχουν τίποτα καινούργιο να πουν.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το «Casa de Papel» θα έπρεπε να ολοκληρωθεί στη δεύτερη σεζόν και τότε όλοι θα μιλούσαμε για μια αξιοπρεπή σειρά, με πολλά σεναριακά κενά μεν αλλά και αρκετή δράση που σε αποζημιώνει. Η δημοφιλία του όμως είναι μεγάλη, τα λεφτά ακόμα περισσότερα και έτσι, αντί για το τέλος, το καλοκαίρι του 2019 ήρθε ακόμα μία (κακή) σεζόν που μαρτυρούσε πως η μπάλα έχει χαθεί.
Όπως γράφαμε, η τρίτη σεζόν ολοκληρώθηκε με ένα cliffhanger φινάλε «που δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για την ύπαρξη μιας τέταρτης σεζόν, η οποία θα πρέπει να ξεπεράσει κάθε προσδοκία αν θέλει να δικαιολογήσει το τρίτο μέρος ως μια εισαγωγή για κάτι πραγματικά πιο τολμηρό και εντυπωσιακό, και όχι ως προσπάθεια διατήρησης μιας επιτυχίας που θα μπορούσε να είχε κλείσει τον κύκλο της».
Και έγινε αυτό που φοβόμασταν. Ο τέταρτος κύκλος, ή καλύτερα το δεύτερο μέρος της τρίτης σεζόν, ήρθε στο Netflix με οχτώ επεισόδια που δυστυχώς ξεχειλώνουν ακόμα περισσότερο το ήδη τεντωμένο σενάριο, καθώς τα πάντα επαναλαμβάνονται σε ένα εξαντλητικό μοτίβο. Θα λέγαμε πως η σειρά «κυνηγάει την ουρά της», ακόμα και αυτό όμως προϋποθέτει μια κάποια δράση που εδώ απουσιάζει.
Με την καθαυτή ληστεία να μένει στην άκρη, οι πρωταγωνιστές αναλώνονται πλέον μόνο σε δράματα και στις μεταξύ τους σχέσεις: ο Ρίο βασανίζεται από μετατραυματικό στρες, η σχέση του Ντένβερ με τη Στόκχολμ περνάει κρίση, ο Παλέρμο γίνεται έρμαιο της ματαιοδοξίας του και η Τόκιο, όταν δεν σώζει ζωές εκτελώντας πολύπλοκες χειρουργικές επεμβάσεις και όταν δεν έχει αυξημένη λίμπιντο, «παθαίνει εξουσία» με καταστρεπτικές συνέπειες.
Από την άλλη, αν και η αστυνομία πέφτει ξανά και ξανά στα ίδια λάθη (ο χαρακτήρας της επιθεωρήτριας Σιέρα ξεπερνά κάθε γραφικότητα) ο νέος μεγάλος εχθρός μοιάζει με απέθαντο σούπερ ήρωα, ο Καθηγητής ελίσσεται και ξεγλιστρά από τα αδιέξοδα βρίσκοντας λύσεις που παίζουν με τη νοημοσύνη μας, ενώ πάρα πολλές σκηνές από το παρελθόν έρχονται να γεμίσουν τον τηλεοπτικό χρόνο καταργώντας κάθε αφηγηματική λογική και τεστάροντας την υπομονή μας.
Και όπως κάθε σαπουνόπερα (γιατί σε αυτή την κατηγορία παίζει πλέον) που τιμά το είδος της, η τέταρτη σεζόν φέρνει και μια μεγάλη απώλεια για τα απαραίτητα έξτρα δάκρυα στα μάτια των πρωταγωνιστών —το τηλεοπτικό κοινό ωστόσο δεν χρειάζεται να το φέρει βαρέως. Εξάλλου και ο Μπερλίν πέθανε στη δεύτερη σεζόν, όμως μέσα από αχρείαστα και κουραστικά flashback είναι παρών σε κάθε επεισόδιο.
Όσο λοιπόν η ομάδα θα ορκίζεται εκδίκηση για κάθε έναν από τους νεκρούς της, άλλο τόσο το κενό θα γεμίζει με φαντάσματα από το παρελθόν, και φτου κι απ’ την αρχή. Όπως όλα δείχνουν, η ευκαιρία του «Casa de Papel» να κλείσει με αξιοπρέπεια έχει πλέον χαθεί για τα καλά, μένει μόνο να δούμε πότε θα αποφασιστεί να μπει αυτή η πολυπόθητη τελεία σε αυτό που ξεκίνησε ως μια καλοστημένη ληστεία και κατέληξε σε φιάσκο.
