Ένα νεο-αστικό μπουλβάρ για το γάμο, την απιστία και τα ζωτικά ψεύδη που απαιτούνται για τη συντήρησή τους. Παρεΐστικο κι ευχάριστο, είναι προορισμένο να προσφέρει μια «χαλαρή» βραδιά ελαφρού θεάτρου^ δεν κακοκαρδίζει, ούτε όμως συναρπάζει.
Μια παραλλαγή τού «Μου λες αλήθεια;» (πρωτ. «La vérité», 2011), που ανέβασε προ τριετίας ο Σπύρος Παπαδόπουλος, είναι στην ουσία «Το ψέμα» (πρωτ. «Le mensonge», 2014). Σχεδόν πανομοιότυπα έργα, με εξόφθαλμες ομοιότητες στη θεματική, τη σύνθεση, την εξέλιξη, την υποτυπώδη και προβλέψιμη πλοκή όσο και τις κλισέ στιχομυθίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ατάκα-κλειδί που ακούγεται και στα δύο σαν υπερ-μότο: «Αν όλος ο κόσμος έλεγε την αλήθεια, δεν θα είχε μείνει κανένα ζευγάρι πάνω στη γη» (μετάφραση: Μαριαλένα Κωτσάκη). Είναι, εξάλλου, και τα δύο γραμμένα από τον ίδιο συγγραφέα, τον δημοφιλή, πολλάκις βραβευμένο και κατ’ εμέ υπερεκτιμημένο Φλοριάν Ζελέρ (γενν. 1979).
Το «Ψέμα» είναι η αφαιρετική, μονόχωρη (όλη η δράση εκτυλίσσεται σε ένα σαλόνι) και λιγότερο φαρσική εκδοχή τού «Μου λες αλήθεια;». Στην ουσία ένα εκτενές, μονόπρακτο νεο-αστικό μπουλβάρ για τη συζυγική απιστία. Ο Ζελέρ παρουσιάζει τις σύγχρονες σχέσεις –συζυγικές και φιλικές– και τα κατά συνθήκη ψεύδη που τις στηρίζουν χάριν μιας κόσμιας όσο και βολικής σταθερότητας. Η πρόθεσή του είναι να γράψει μια σκηνική σπουδή γύρω από αυτά τα ψεύδη. Ο Ζελέρ καμώνεται πως τα έργα του είναι κάτι παραπάνω από γλυκόπικρες κομεντί για το «κέρατο». Δεν είναι όμως ούτε ο Λαμπίς ή ο Φεϊντό, ούτε ο Πιραντέλο ή ο Πίντερ.
Περιτυλίγει τα έργα του με άστοχες φλυαρίες και βαρυσήμαντες συνδηλώσεις, δίχως να τα δυναμιτίζει με την πνευματώδη ζωντάνια των «παππούδων» του είδους. Όπως έγραφα με αφορμή το ανέβασμα ενός άλλου έργου του, του «Μπαμπά», πέρυσι από τον Σταμάτη Φασουλή, δυσκολεύομαι να συμμεριστώ τη θριαμβευτική πορεία του. Βρίσκομαι μάλλον στην ίδια όχθη με τον αδιάφορα ψύχραιμο Dominic Cavendish της εφημερίδας «The Telegraph»: «Ο Ζελέρ γράφει κωμωδίες που σε κάνουν να γελάς και να σκέφτεσαι: pas mal».
Κάνοντας ευθεία αναφορά στο δυσοίωνο πίνακα «Οι Εραστές» (1928) του Ρενέ Μαγκρίτ, η Αθανασία Σμαραγδή δημιουργεί ένα χαριτωμένα στομφώδες σκηνικό, σαν να μην έχει όμως «συνεννοηθεί» με τον Άγη Παναγιώτου που ντύνει το θίασο σχεδόν αντιθεατρικά, με τα… καθημερινά του. Οι Θοδωρής Αθερίδης και Σμαράγδα Καρύδη, συνοδευόμενοι από τους Μυρτώ Αλικάκη και Κωνσταντίνο Κάππα, παίζουν με μια χαριτωμένη επίφαση «φυσικότητας», αποφεύγοντας την τυπολογία «παίζω τον άπιστο ή την ψεύτρα». Η μεταξύ τους χαλαρότητα, οι στιγμές τρυφερότητας και αυτοσχέδιων αστεϊσμών παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η άνεση είναι εδώ ο υποκριτικός κώδικας. Αυτός ο τηλεοπτικο-θεατρικός τρόπος προσέγγισης της σκηνής δεν κακοκαρδίζει, ούτε όμως συναρπάζει. Μολονότι λοιπόν εξαιτίας και του ίδιου του έργου, η παράσταση χωλαίνει σε ρυθμό και θεατρικότητα, εντάσεις και διακυμάνσεις, παρακολουθείται ευχάριστα επειδή η διάθεση του θιάσου παραμένει «φιλική», παρεΐστικη και χαλαρή.
ΜΙΚΡΟ ΠΑΛΛΑΣ Αμερικής 2 (City Link), 2103210025. Διάρκεια: 90΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Το ψέμα
Στους δύο τρίτος δεν χωρά... Κι ένα μικρο-μεγάλο ψέμα μπορεί να διαταράξει τη ζωή δύο ζευγαριών.