Vanitas

Η παράσταση, κομμάτι ενός παραστασιακού δίπτυχου μαζί με το «Σεμπάστιαν», καθρεφτίζει τη ματαιοδοξία μας και στοχάζεται πάνω στην έννοια «vanitas», μέσα από την αντιπαράθεση της συγκινησιακής φόρτισης του ήχου της ηλεκτρικής κιθάρας και του κυνικού και συχνά αστείου λόγου του Άντι Γουόρχολ. Ταυτόχρονα, λειτουργεί σαν ένας σαγηνευτικός πίνακας του μπαρόκ: ξορκίζει την κόπωση των ημερών και ξαναδίνει πίστη στην ομορφιά της ζωής. Στις νεκρές φύσεις vanitas, ένα δημοφιλές είδος στη Δυτική Ευρώπη του 16ου και 17ου αιώνα, συχνά απεικονίζονται πολυτελή σκεύη πάνω σε πλούσια υφάσματα, μουσικά όργανα, βιβλία κ.ά. -ό,τι μπορεί να προσφέρει χαρά κι απόλαυση στον άνθρωπο. Όλα αυτά υποδηλώνουν τη ματαιότητα του πλούτου, το περαστικό της ομορφιάς, το αναπότρεπτο του χρόνου. Οι πίνακες αυτοί καλούν σε περισυλλογή, λειτουργούν ως ένα memento mori (υπόμνηση θανάτου). Ωστόσο, η άλλη όψη της vanitas θα μπορούσε να είναι το carpe diem (άδραξε τη μέρα). Μια γιορτή του εφήμερου και των αισθήσεων, μια κατάφαση στην αβεβαιότητα της ύπαρξης, ένα memento vitae (υπόμνηση ζωής).

Ερμηνεύει: Β. Κυριακουλάκου. Μουσικός επί σκηνής: Γ. Αράπης. Σκην.-κοστ.: Αν. Δούκα.