Η γυναίκα της Ζάκυθος

Το έργο γράφτηκε με αφορμή το συναίσθημα φόβου και δειλίας που κυρίεψε τον Σολωμό, όταν είδε μια δύσμορφη, εμπαθή αρχόντισσα της Ζακύνθου να εξυβρίζει με μανία τις γυναίκες που έχουν έρθει από το πολιορκημένο Μεσολόγγι, ζητώντας βοήθεια για τους έγκλειστους. Το ότι δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί επί τόπου αυτές τις Μεσολογγίτισσες, προκάλεσε στον Ποιητή ενοχή και έγινε η αιτία να θέλει να κατανοήσει τη δύναμη αυτής της Γυναίκας, θεωρώντας την ενσάρκωση του «Κακού». Ποιητική αδεία «δανείζεται» το προσωπείο του Αγίου Διονυσίου του ιερομόναχου - ιστορικό πρόσωπο που έζησε 172 χρόνια - για να κοιτάξει άφοβα το «Κακό». Κοιτάζοντας ο Σολωμός με τα μάτια ενός Αγίου απελευθερώνει το πνεύμα του, και παρακολουθώντας τις τελευταίες δραματικές στιγμές της Γυναίκας, προσεύχεται ταπεινά για κείνη. Κατανοεί πως η Γυναίκα, η οποία τελικά θα αυτοκτονήσει, δεν είχε καμιά δύναμη, αλλά ζούσε μέσα στην αγωνία και τη σύγχυση.

Ερμηνεύει: Κ. Γκατζόγια. Κοστ.: Αρ. Πατσόγλου. Μουσ.: Β. Γιαννάκης.