Οι εντατικές δοκιμές τελείωσαν, και πέντε σκηνοθέτες που αγαπά το θεατρόφιλο κοινό παρουσιάζουν τις νέες τους δουλειές σε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες πρεμιέρες της εβδομάδας.
«Συμφορά απ’ το πολύ μυαλό»
Στάθης Λιβαθινός
Το θεμελιώδες κείμενο του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Λευτέρη Βογιατζή το 1986 και έκτοτε δεν παρουσιάστηκε ποτέ ξανά. Το έργο γράφτηκε σε μια εποχή εθνικής αφύπνισης, αποτυπώνει τις ορμητικές αλλαγές στη ρωσική κοινωνία μεταξύ 18ου και 19ου αιώνα και είναι μια έξυπνη σάτιρα των αντιλήψεων της αριστοκρατίας.
Στην πρώτη σκηνοθεσία μετά τη θητεία του ως καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, ο Λιβαθινός επέλεξε μια ερμηνευτική ομάδα-έκπληξη: Λ. Μελεμέ, Ιω. Κολλιοπούλου, Αθ. Κουρκάκη, Νέστ. Κοψιδάς, Ερ. Μηλιάρης, Παν. Παναγόπουλος, Δημ. Φιλιππίδης, Γιλ. Χουσμέν κ.ά. Βαθύς γνώστης της ρωσικής θεατρικής σχολής, επιλέγει σύγχρονης αντίληψης εξπρεσιονιστικές «αναγνώσεις» των έργων και περιμένουμε μια δηλητηριώδους σαρκασμού κοινωνική καταγγελία, που θα αναδεικνύει τις αναλογίες του κλασικού έργου με το δικό μας «σήμερα».
Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής», από 3/11.
«Μια ιστορία αγάπης»
Σίμος Κακάλας
Ο Αλεξίς Μισαλίκ, το «παιδί-θαύμα» του γαλλικού θεάτρου κατά τη «Figaro» και «χρυσό αγόρι» κατά τον «Guardian» αξιοποιεί την έννοια της μητρότητας για να μιλήσει για τις σχέσεις και να στείλει ένα αισιόδοξο μήνυμα. Στο επίκεντρο τοποθετεί την ερωτική σχέση δυο γυναικών, που έρχονται αντιμέτωπες με την επιθυμία της δεύτερης να αποκτήσουν παιδί, μια επιθυμία που σκοντάφτει στα προσωπικά τραύματα της συντρόφου της.
Ο ανήσυχος Σίμος Κακάλας επιδιώκει σε κάθε σκηνοθεσία του, χρησιμοποιώντας τα απολύτως απαραίτητα σκηνικά αντικείμενα, να καταφέρει τη μεταφορά του κειμένου στη σκηνή με «οργιαστική» ευρηματικότητα και σκηνοθετική τόλμη. Μπορεί να λατρεύει τις σκηνικές συνθέσεις, όμως δεν λέει «όχι» σε έργα που μιλούν στην καρδιά του. Το έργο που επέλεξε φέτος πρωτοανέβηκε το 2020, και εδώ θα το δούμε με τέσσερις πρωταγωνίστριες: Βίκυ Βολιώτη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Τζίνη Παπαδοπούλου και Στεφανία Ζώρα.
Άνεσις, από 29/10
«Γυάλινος κόσμος»
Γιώργος Νανούρης
Ο Τενεσί Ουίλιαμς σκιαγραφεί την ανάγκη των ανθρώπων να καταφεύγουν σε ψευδαισθήσεις, στην απομόνωση ή στην τέχνη, πλάθοντας «έναν εύθραυστο κόσμο» προκειμένου να αντέξουν τη σκληρή πραγματικότητα. Ο «Γυάλινος Κόσμος» θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό έργο του, αφού στην ουσία περιγράφει την οικογένειά του. Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Ουίλιαμς, καθιερώνοντάς τον ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του αιώνα.
Τη μαγεία που ασκεί το θέατρο σ’ εκείνον προσπαθεί να μεταδώσει ο Γιώργος Νανούρης, στις ποιητικές παραστάσεις του, σκηνοθετώντας με επιδεξιότητα και ευθύτητα. Μια γεύση από τη δουλειά του στο συγκεκριμένο έργο πήραμε στη διαδικτυακή πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο στη Σκηνή - Νίκος Κούρκουλος, η οποία ξεπέρασε τις 8.000 διαδικτυακές θεάσεις. Τώρα ήρθε η στιγμή για τη διά ζώσης πρεμιέρα, με πρωταγωνιστές τους Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνο Μπιμπή, Λένα Παπαληγούρα και Αναστάση Ροϊλό.
Αλκυονίς, από 29/10.
«Θέλω να σου κρατάω το χέρι»
Θάλεια Ματίκα
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Τάσος Ιορδανίδης μας συστήνεται και ως συγγραφέας με ένα έργο που δανείζεται τον τίτλο του από την επιτυχία των Beatles «I want to hold your hand». Κινούμενος στο επίπεδο της ατομικής εμπειρίας και της κοινωνικής παρατήρησης, γράφει για τη συντροφικότητα. Οι δύο ήρωες του έργου μάς «προσκαλούν» να αντιληφθούμε ότι αυτό που ψάχνουμε όλοι μας είναι κάποιον να μας κρατάει το χέρι.
Πώς είναι να σκηνοθετείς και να παίζεις ντουέτο με τον σύντροφο σου σε ένα δικό του έργο; Με αυτή την εξίσωση «παίζει» φέτος σκηνοθετικά η Θάλεια Ματίκα, μια πολύ ταλαντούχα καλλιτέχνις, που μας έχει κερδίσει με τις υποκριτικές της ικανότητες και με τη μετρημένη σκηνοθεσία της στο «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του» (2019). Τότε γέμισε την άδεια σκηνή με ενέργεια, στηριζόμενη στο λόγο και καταφεύγοντας σε ελάχιστες παρεμβάσεις που δημιούργησαν ατμόσφαιρα.
Άλφα Ληναίος-Φωτίου, από 29/10.
«Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό»
Κώστας Γάκης
Ο προσφάτως εκλιπών Λούις Σεπούλβεδα συνθέτει εδώ έναν ύμνο στη φιλία και τον αφιερώνει στην αγνοημένη, καταπιεσμένη και καταδιωγμένη από όλες τις κυβερνήσεις της Χιλής φυλή των Ινδιάνων Μαπούτσε, από την οποία κατάγεται και ο ίδιος. Είναι ένα έργο τραγικά επίκαιρο μετά τις πρόσφατες φωτιές στον Αμαζόνιο, αλλά και τη διακριτική μεταχείριση που επιφυλάσσει η κυβέρνηση στους αυτόχθονες της Βραζιλίας ακόμα και σήμερα.
Κριτική ματιά αλλά και αισιοδοξία διακρίνουν τα έργα που επιλέγει ο Κώστας Γάκης, κάτοχος του βραβείου «Δημήτρης Χορν», και στις σκηνοθεσίες του οι αφηγήσεις και οι μύθοι εκφράζονται σύμφωνα με τις αρχές αφηγηματικού και σωματικού θεάτρου. Σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο διασκευασμένο σε μονόλογο διήγημα (με τη συνεργασία της Νατάσας-Φαίης Κοσμίδου) και με τη φωνή ενός σκύλου, αλλά και του συγγραφέα, μιλά για την οργανική και τρυφερή σχέση που πρέπει να έχουμε με τη φύση.
Άλφα Ληναίος-Φωτίου, από 1/11.
Περισσότερες πληροφορίες
Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό
Το έργο-ύμνος στην αλληλεγγύη, τη γενναιοδωρία και την αγάπη για τη φύση, καταγγέλλει τον βίαιο διωγμό της φυλής των Μαπούτσε στη Νότια Χιλή μέσα από μια σκηνική τελετουργία.
Θέλω να σου κρατάω το χέρι
Το τραγούδι των Μπιτλς «I want to hold your hand» ενέπνευσε ένα έργο με πρωταγωνιστές του δύο «παράνομους» εραστές οι οποίοι αναζητούν διέξοδο στα προβλήματα των γάμων τους. To σκηνικό, ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Τα μόνα πρόσωπα, εκείνοι. Απέναντι αλλά και δίπλα. Μαζί αλλά και χωριστά. Μία γυναίκα και ένας άντρας που εμπλέκονται μαζί σε ένα συναισθηματικό και ψυχολογικό bras de fer. Είναι και οι δύο γονείς. Έχουν και οι δύο τα δίκια τους. Έχουν κάνει και οι δύο λάθη. Αυτό που ψάχνουν, όμως, τελικά, μέσα από τις συναντήσεις τους, είναι κάτι απλό: λίγη ουσιαστική συντροφικότητα.
Μια ιστορία αγάπης
Το πολυβραβευμένο έργο του 2020 αφορά την ερωτική σχέση της Κάτιας και της Ζυστίν, που έρχονται αντιμέτωπες με την επιθυμία της δεύτερης να αποκτήσουν παιδί.
Συμφορά από το πολύ μυαλό
Η παράσταση αναδεικνύει τις αναλογίες του έργου-σταθμός της ρωσικής δραματουργίας -που αποτυπώνει τις ορμητικές αλλαγές στη ρωσική κοινωνία στο μεταίχμιο του 18ου και 19ου αιώνα- με το σήμερα, σε νέα έμμετρη μετάφραση της Έλσας Ανδριανού.
Γυάλινος κόσμος
Τους τραυματικούς δεσμούς μιας οικογένειας και τη διαχρονική ανάγκη των ανθρώπων να καταφεύγουν σε ψευδαισθήσεις, πλάθοντας έναν γυάλινο, εύθραυστο κόσμο, σκιαγραφεί το αριστούργημα του 1944.
