Γοήτευσε το ευρύ κοινό ως Αγγελική στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά, όμως η Μαίρη Μηνά μετρά σημαντικές συνεργασίες στο θέατρο. Φέτος συμπρωταγωνιστεί με τον Άρη Σερβετάλη στον «Ορέστη» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και μας μίλησε λίγο πριν το ταξίδι της στην Επίδαυρο (16-18/7)
Μόλις ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα του σίριαλ «Αγγελική». Πώς ήταν η τηλεοπτική εμπειρία;
Έκλεισε ο κύκλος της «Αγγελικής». Ήταν μια ευλογημένη συγκυρία η συμμετοχή μου στο σίριαλ γιατί αυτήν τη χρονιά που όλα ήταν τόσο ακατάστατα και βίαια, τα γυρίσματα λειτούργησαν λίγο σαν καταφύγιο. Θετικές παράμετροι ήταν η οικονομική εξασφάλιση, αλλά και η δυνατότητα που είχα να εξασκώ το επάγγελμά μου.
Στο θέατρο η παράσταση «Με λένε Έμμα» ήταν ένα κομβικό σημεία για την εξέλιξη της καλλιτεχνικής σου πορείας;
Πριν την Έμμα, έχω υπάρξει μέρος θεατρικού ensemble, συμμετείχα στο Χορό της «Ηλέκτρα» που σκηνοθέτησε ο Θάνος Παπακωνσταντίνου στην Επίδαυρο και με την ομάδα που διατηρούμε από τη σχολή είχαμε ανεβάσει δύο έργα. Το «Με λένε Έμμα» ήταν η πρώτη παράσταση που σήκωσα στις πλάτες μου, πιο προσωπικά. Ήταν μεγάλη πρόκληση αυτό το έργο και το αστείο είναι ότι το είχα διαβάσει και ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, οι συγκυρίες ανέτρεψαν τα δεδομένα και εκεί που συζητούνταν να πρωταγωνιστήσει η Παπαληγούρα, η Κίτσου και μετά μία άλλη κοπέλα, έφτασε η πρόταση σε μένα. Ήταν σχεδόν καρμική η συνάντηση μου με αυτό το έργο.
Το γεγονός ότι έχεις εργαστεί ως κοινωνική λειτουργός σε διευκόλυνε στη διαπραγμάτευση του θέματος, που αφορά την απεξάρτηση από ουσίες;
Αυτή η ιδιότητα με βοήθησε πάρα πολύ να βρω πράγματα για το ρόλο. Ήξερα πώς να κάνω έρευνα, πού να κατευθύνω το βλέμμα μου. Η ευαισθητοποίηση μου σχετικά με αυτό το θέμα ήταν ήδη ενεργή, έχω ασχοληθεί και ξέρω τι γίνεται με τα θέματα της εξάρτησης, οπότε η εμπειρία ήταν οδηγός για μένα.
Η Ελένη Σκότη είναι σκηνοθέτις και δασκάλα και πολλοί αναφέρονται στη μεταδοτικότητα της. Πώς ήταν η συνεργασίας σας;
Η Ελένη έχει την περιέργεια ενός παιδιού που ψάχνει τα πράγματα μέσα από αφηγήσεις. Στις πρόβες ερχόντουσαν παιδιά πρώην χρήστες, αφηγούνταν τις προσωπικές τους ιστορίες και μετά κάναμε q & a. Παράλληλα επισκεπτόμασταν τους ανώνυμους αλκοολικούς και παρακολουθούσαμε τις ανοιχτές ομάδες. Το σύστημα της Ελένης μας βοήθησε πάρα πολύ να προσεγγίσουμε το θέμα με ανθρωπιά. Η Ελένη στα έργα της προάγει πρώτα το ανθρώπινο στοιχείο και όχι κάποια καλλιτεχνική τεχνική.
Με παρόμοιο τρόπο δούλεψε και με την ομάδα του Cartel στο «Άνθρωποι και ποντίκια»;
Ο Βασίλης Μπισμπίκης έχει αρκετά κοινά με τον τρόπο της Ελένης Σκότη. Για τη σωματοποίηση ενός ρόλου κάνει μεγάλη έρευνα. Πριν ενσαρκώσω το ρόλο που ερμηνεύω στο «Άνθρωποι και ποντίκια» φτιάξαμε πρώτα ένα βιογραφικό του χαρακτήρα. Επειδή αυτό που κάνει ο Βασίλης είναι ρεαλισμός στα όρια του νατουραλισμού, απαιτείται από τον ηθοποιό να μπει σε μία ιδιαίτερη συνθήκη συνάντησης με το χαρακτήρα που ενσαρκώνει.
Στην παράσταση του «Ορέστη» του Ευριπίδη ερμηνεύεις την Ηλέκτρα. Ποιες κατευθύνσεις σου έδωσε ο σκηνοθέτης Γιάννης Κακλέας;
Στην αρχαία τραγωδία μιλάμε για σύμβολα, για χαρακτήρες που έχουν υψηλά ιδανικά, που εκπροσωπούν ιδέες. Ο Γιάννης δημιούργησε μια συνθήκη που έδινε την αίσθηση στρογγυλής τράπεζας. Πέρα από την ανάλυση των ρόλων και τα βιογραφικά τους στοιχεία, έφτιαξε έναν πολύ ασφαλή χώρο όπου όλοι οι ηθοποιοί μπορούσαμε να καταθέτουμε τις σκέψεις μας σε σχέση με όσα συνέβαιναν, τις δικές μας αφηγήσεις, άνοιξε δηλαδή ένα πεδίο πιο συνειρμικό, πιο ονειρικό. Προσπαθήσαμε έτσι να εισχωρήσουμε ψυχικά και συναισθηματικά στην ιστορία του Ορέστη και της Ηλέκτρας, που βάζουν σε εφαρμογή ένα σχέδιο εκδίκησης με θύματα την Ελένη και την κόρη της Ερμιόνη.
Πόσο εύκολο ήταν να συναντήσεις ψυχικά την Ηλέκτρα, την εκδικήτρια ηρωίδα της ελληνικής μυθολογίας;
Επειδή δεν είναι εύκολο να φτάσεις στα όρια της Ηλέκτρας με ρεαλιστικούς όρους, αυτό που μπορώ να κάνω είναι να ανιχνεύσω την ενέργεια μέσα στην οποία κινείται αυτό το πλάσμα. Ψάχνω να βρω ποια είναι αυτή η ενέργεια. Αν παραδείγματος χάριν υπήρχε ένα προφητικό μάντρα που επαναλαμβανόταν στο κεφάλι της, ποιες θα ήταν αυτές οι λέξεις; Κάπως έτσι δημιουργείται μια ενεργειακή δομή που προσπαθώ να την τιθασεύσω ή να την καβαλήσω – ή να την αφήσω να με καβαλήσει εκείνη… Βοηθάει πολύ και ο λόγος, είναι απίστευτα δονητικός, και η μετάφραση του Γιώργου Χειμώνα «συνομιλεί» με κάτι αλλούτερο. Είναι το άνοιγμα μιας εικόνας, ενός εφιάλτη. Και μόνο καθώς αρθρώνονται, οι λέξεις δημιουργούν ενέργεια και χάσιμο.
Πώς ήταν η συνάντηση με τον συμπρωταγωνιστή σου Άρη Σερβετάλη, που ερμηνεύει τον Ορέστη;
Όταν μοιράζεσαι σκέψεις με ανθρώπους σαν τον Άρη και φιλοσοφείς πάνω στα ζητήματα της ζωής και γενικότερα της ύπαρξης, ξεκινάς να βλέπεις τα πράγματα από διάφορες κατευθύνσεις. Κι αυτό το κάναμε εκφράζοντας ο καθένας ελεύθερα τις σκέψεις του και μαθαίνοντας από τον άλλον κάτι καινούργιο. Ήταν βαθιά θεραπευτικό. Στο τέλος της ημέρας όλοι αναζητούμε τα ίδια πράγματα και έχουμε τις ίδιες ανάγκες. Με ανακουφίζει όταν το εισπράττω αυτό από τους ανθρώπους.
«Προσωπικά βρέθηκα την κατάλληλη στιγμή μπροστά σε ευκαιρίες που τις άρπαξα. Πρέπει να δουλέψεις πολύ για να αξιοποιήσεις τις ευκαιρίες που σου δίνονται και να ανταμειφθείς. Τίποτα δεν χαρίζεται»
Σε ποιο από τα στοιχεία του αρχαίου κειμένου εστιάζει η παράστασή σας;
Αυτό που κυρίως ανιχνεύσαμε στο έργο είναι οι αντιφάσεις μέσα στις οποίες ζει ο άνθρωπος, οι ισχυρές πεποιθήσεις και ο φανατισμός που μπορεί να τον οδηγήσουν σε ακραία σημεία. Στην περίπτωση αυτή συναντάμε αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν μέτρο. Το μέτρο τελικά είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους στην ευημερία. Οτιδήποτε άλλο καταλήγει ακραίο και εντέλει γίνεται άρρωστο• αυτό ακριβώς πραγματεύεται και το έργο, τη νόσο στην οποία πέφτουν οι άνθρωποι όταν με τόση βία υπερασπίζονται ιδέες και πεποιθήσεις. Αυτό δεν κάνουν και κοινωνίες ολόκληρες; Προσπαθούν να εδραιώσουν θέσεις και αντιλήψεις με τη βία, σέρνουν γενιές ολόκληρες, τη μία μετά την άλλη, σε αλλεπάλληλους κύκλους αίματος.
Εμείς, σε ποιο σημείο βρισκόμαστε ως κοινωνία;
Με ανατριχιάζει η συνειδητοποίηση ότι σαν κοινωνία έχουμε φτάσει στην κορύφωση μιας βιαιότητας και ήρθε ο κορονοϊός, αυτή η παράξενη συνθήκη να μας φέρει στην απόλυτη στιγμή συντονισμού για να καταλάβουμε πού έχουμε φτάσει και τι γίνεται. Ο ιός ήρθε ως μία ριζική παρέμβαση που μας έφερε αντιμέτωπους με το εδώ και τώρα, με σκέψεις για το πού έχουμε φτάσει, ποια είναι τα ζητούμενα σ’ αυτό που ζούμε και πόσο αναγκαία είναι η ίαση.
Είσαι αισιόδοξη;
Πάντα κοιτάζω προς το φως. Θεωρώ ότι είμαστε σε μία πανανθρώπινη αλλαγή, είναι σαν να ανεβαίνουμε πίστα όλοι μαζί συντονισμένοι. Αν η ανθρωπότητα βρισκόταν σε μία βρεφική ηλικία μέχρι τώρα, τώρα είναι σαν να κάνει τα πρώτα της βήματα, σαν ν’ αρχίζει να στέκεται κάπως πάνω στα πόδια της. Δεν είναι απλό, έχει μεγάλη οδύνη η αποκόλληση από κάτι που μέχρι τώρα το νιώθαμε ασφαλές και γνώριμο. Φαίνεται ότι πρέπει να γίνει για να πάμε στο επόμενο στάδιο. Έχουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμα.
Φαντάζομαι ότι δεν αναφέρεσαι στο επίπεδο τεχνολογικών επιτευγμάτων τόσο όσο στο πνευματικό επίπεδο.
Μιλάω για ένα πιο πνευματικό επίπεδο. Νιώθω ότι ακόμα είμαστε νεογνά και πιστεύω ότι η ενηλικίωση θα επέλθει όταν όλα τα συστήματα μέσα στα οποία κινούμαστε, τα πιο πρακτικά, θα πάρουν μία μορφή πιο ανθρωπιστική. Όταν θα στραφούμε περισσότερο προς τον άνθρωπο, όχι ως προς την διευκόλυνση αλλά στη φροντίδα την ψυχής.
Μπροστά στα οικονομικά αδιέξοδα που δημιουργεί η εποχή πόσο εύκολο είναι να μπεις σε μια διαδικασία υπαρξιακών αναζητήσεων;
Νομίζω ότι όλα αυτά τα «άγρια» που συμβαίνουν μας απορυθμίζουν, μας βγάζουν εκτός κέντρου και μας μαθαίνουν να σκληραίνουμε για να αντέξουμε. Οι ρυθμοί της δουλειά είναι τρελοί όμως δεν πρέπει ο εαυτός μας να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
Η επαγγελματική σου ζωή μπορεί να σε καλύψει τόσο ώστε να σου φέρει την ευτυχία;
Αγαπάω πολύ τη δουλειά μου. Χθες μάλιστα σκεφτόμουν ποια είναι τα χόμπι μου. Ε, δεν έχω χόμπι γιατί η δουλειά που κάνω μου εξασφαλίζει αυτό που ενδεχομένως εξασφαλίζει σε κάποιους ένα χόμπι, την ευδαιμονία. Με κάνει ευτυχισμένη η δουλειά μου αλλά δεν είναι μόνο αυτή που μου φέρνει ευτυχία. Το να βρεθώ με τους φίλους μου και να σαχλαμαρίσω, το να μαγειρέψουμε με αγαπημένους ανθρώπους είναι ευτυχία.
Ποια πράγματα σου λείπουν; Η δημιουργία οικογένειας είναι ένα από αυτά;
Με φαντάζομαι με δική μου οικογένεια στο μέλλον, αλλά η δημιουργία οικογένειας δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου. Αν κάτι μου λείπει είναι η αίσθηση κοινωνικής ασφάλειας. Δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα κράτος πρόνοιας που φροντίζει για όλους μας. Εκεί αισθάνομαι ότι είμαστε αδικημένοι και πονεμένοι.
Ιδιαίτερα οι ηθοποιοί έχετε μάθει να ζείτε με το αίσθημα της ανασφάλειας.
Είμαι πολύ χαρούμενη που έχουν γίνει κάποιες κινήσεις και ενισχύεται το σωματείο μας. Μόνο μέσω ενός σωματείου μπορούμε πραγματικά να λειτουργήσουμε, να λύσουμε προβλήματα, να κατακτήσουμε την ένωση κι έχουν γίνει σημαντικά βήματα. Νιώθω ότι κάπως καθαρίζει το τοπίο από πολλές σκιές, είτε αυτές έχουν να κάνουν με τον εργασιακό κώδικα, είτε έχουν να κάνουν με τον ηθικό κώδικα.
Στη δουλειά σας ποιο εύκολα χαρίζονται ή κερδίζονται οι ευκαιρίες;
Προσωπικά βρέθηκα την κατάλληλη στιγμή μπροστά σε ευκαιρίες που τις άρπαξα. Πρέπει να δουλέψεις πολύ για να αξιοποιήσεις τις ευκαιρίες που σου δίνονται και να ανταμειφθείς. Τίποτα δεν χαρίζεται. Κι αν συμβεί να χαριστεί κάτι πρέπει να σκεφτούμε πως αυτό που τώρα είναι δικό μας πριν ανήκε σε κάποιον άλλο, οπότε καλύτερα να μη χαρίζεται τίποτα.
Στην Πάρο θα κάνεις διακοπές; Ποια είναι η σχέση σου με το νησί;
Γεννήθηκα στα Τρίκαλα αλλά τα τελευταία 20 χρόνια ζούμε στην Πάρο. Οι γονείς μου είχαν εστιατόριο στο Δρυό και νιώθω την Πάρο σαν σπίτι μου. Υπάρχει μια αυξημένη ανοικοδόμηση στο νησί.
Αυτό σε ανησυχεί ή σε χαροποιεί;
Με ανησυχεί λιγάκι, αλλά καταλαβαίνω ότι είναι αναπόφευκτο. Ο κόσμος έχει ανάγκη από χρήματα κι όλοι πουλάνε τα κτήματα και τα σπίτια τους για να έχουν ρευστό. Μακάρι να υπήρχε ένας κράτος πρόνοιας ώστε να μη χρειαζόταν να ξεπουλήσουμε τα πάντα. Τελικά το ιδανικό ελληνικό καλοκαίρι σε ένα νησί είναι μόνο για τους ξένους, ένας Έλληνας δεν μπορεί να πληρώσει τις τιμές που είναι συμβατές με τους ευρωπαϊκούς μισθούς. Ένας Έλληνας δεν μπορεί να κάνει στη χώρα του τις διακοπές που κάνει ένας τουρίστας.
Περισσότερες πληροφορίες
Ορέστης
Στην πρώτη του προσέγγιση αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, ο σκηνοθέτης επιλέγει ένα έργο που φωτίζει τον φαύλο κύκλο της βίας και τις σχέσεις των γενεών και των φύλων.
