Οι δύο διεθνώς βραβευμένοι εκπρόσωποι της νέας γενιάς Ελλήνων χορογράφων, Δανάη Δημητριάδη και Διονύσιος Αλαμάνος, γνωστοί ως Δανάη & Διονύσιος, μιλούν στο «α» για τη συμμετοχή τους στο Φεστιβάλ Αθηνών 2021 με το έργο «Free at last: Rerooted», για όσα τους εμπνέουν αλλά και για την κοινή τους πορεία ως ομάδα.
Τους γνωρίσαμε το 2016 με το έργο «UNCIA» με θέμα τη μεταμόρφωση, και πηγή έμπνευσης ζώα με εξαιρετικές ικανότητες στο καμουφλάζ, μέσα από το Open Studio της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης, όπου ως απόφοιτοι παρουσίασαν την έρευνα και τη σκληρή δουλειά τους πάνω στην τέχνη του χορού. Τους συναντήσαμε, όμως, και στο 6ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση με το «ΑΤΜΑ», μια χορογραφία για την ευθραυστότητα αλλά και την αντοχή του ανθρώπινου σώματος. Φέτος, παρουσιάζουν την ανανεωμένη εκδοχή της χορογραφίας «Free at last», που έκανε πρεμιέρα τον Ιούνιο του 2019 ως παραγωγή του Theater Rotterdam στην Ολλανδία. Η ανάγκη τους να εκφραστούν σχετικά με τη «σύγχρονη στάση του ανθρώπου απέναντι στη φύση, τα πλάσματά της και ό,τι έχει απομείνει στον κόσμο μας δίχως ανθρώπινες παρεμβολές», τους οδήγησε σε μια πιο εξελιγμένη μορφή της χορογραφίας που αντλεί έμπνευση από το χορό του Ζαλόγγου. Στον Χώρο E’ της Πειραιώς 260 (12-13/6) επιχειρούν να μεταφέρουν στη σκηνή τη συγκινησιακή φόρτιση που προκαλεί η πορεία προς το χείλος του γκρεμού σε μια πρωτότυπη χορογραφία που αποδομεί την ελληνική παράδοση και τη συνδέει με το σήμερα.
Ποιά είναι η πορεία της χορογραφίας «Free at last» μέχρι σήμερα; Τι σας έκανε να επιστρέψετε σε αυτήν;
Το «Free at last» δημιουργήθηκε το 2019 ως μία παραγωγή του Theater Rotterdam, αφού κερδίσαμε το ανάλογο βραβείο στον διαγωνισμό RIDCC στην Ολλανδία, με το έργο μας «UNCIA». Έκανε την πρεμιέρα του εκεί τον Ιούνιο του 2019 και ήταν έτοιμο να ξεκινήσει την περιοδεία του με το Scapino Ballet το διάστημα που εμφανίστηκε η πανδημία. Εξαρχής, αισθανόμασταν πως αυτό το έργο θα μπορούσε να εξελιχθεί και με περισσότερες περφόρμερς και φανταζόμασταν σημεία του παραλλαγμένα, πιο πολύπλοκα και με επιπλέον σώματα. Όταν αποφασίσαμε να αιτηθούμε στο ανοιχτό κάλεσμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου νιώθαμε με αυτοπεποίθηση πως αν μας δινόταν η ευκαιρία, θέλαμε να επενδύσουμε χρόνο για να κάνουμε το έργο πιο πολυδιάστατο και εκεί έχουμε επικεντρωθεί. Πρέπει να υπάρχει τριβή με αυτό που κάνουμε και η τριβή έρχεται κυρίως με τις παραστάσεις. Είμαστε τυχεροί που το παρουσιάζουμε τώρα και ελπίζουμε σε αρκετές ακόμα.
Τί θαυμάζετε στις Σουλιώτισσες που έδωσαν τη ζωή τους;
Αντλούμε έμπνευση από φυλές και λαούς που υπήρξαν ή υπάρχουν ακόμη στο όριο της επιβίωσης. Μας μαγεύει η σχέση τους με την φύση, το πώς επιλέγουν να ζουν, το ήθος και τα ιδανικά τους. Για εμάς, η έννοια της αυτοθυσίας είναι τεράστια και με μεγάλο βάρος. Σίγουρα δεν μπορούμε και συνεπώς δεν σκοπεύουμε να αναπαραστήσουμε μια τέτοια συνθήκη, όμως μας γοητεύει η ιδέα πως τη στιγμή που κάτι πεθαίνει, την ίδια στιγμή ο απόηχός του μένει για πάντα αναλλοίωτος στον χρόνο.
«Αισθανόμαστε πως θέλουμε να είμαστε ενεργοί και στην Ελλάδα, παράλληλα όμως αντιλαμβανόμαστε πως η φύση αυτού που κάνουμε αναζητά την εξωστρέφεια και το μοίρασμα με διαφορετικούς ανθρώπους και πολιτισμούς. Αυτή είναι και μία από τις πολλές ομορφιές του».
Το «Free at last: Rerooted» είναι για σας μια επιστροφή στις ρίζες;
Η λέξη “Rerooted” προέκυψε ως μέρος του τίτλου διότι μάς δόθηκε η ευκαιρία να επανεξετάσουμε ένα έργο που είχαμε ήδη δομήσει, να αναθεωρήσουμε στιγμές του, να αναρωτηθούμε περισσότερο και τελικά ίσως να βρούμε και ένα διαφορετικό κέντρο γύρω από το οποίο κινείται. Όπως όταν ένα φυτό το φροντίζεις, το μετακινείς και δίνεις περισσότερο χώρο στις ρίζες του να απλωθούν και να δυναμώσουν, έτσι και με το «Free at last: Rerooted» δώσαμε χρόνο και σκέψη για να έρθουμε πιο κοντά στο σκοπό του.
Τί θα δούμε επί σκηνής στην Πειραιώς 260;
Έναν κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στο φαντασιακό και το ρεαλιστικό. Μια ενέργεια που, ταξιδεύοντας μέσα στο έργο, μεταμορφώνεται διαρκώς.
«Για εμάς, η έννοια της αυτοθυσίας είναι τεράστια και με μεγάλο βάρος. Σίγουρα δεν μπορούμε και συνεπώς δεν σκοπεύουμε να αναπαραστήσουμε μια τέτοια συνθήκη, όμως μας γοητεύει η ιδέα πως τη στιγμή που κάτι πεθαίνει, την ίδια στιγμή ο απόηχός του μένει για πάντα αναλλοίωτος στον χρόνο».
Πότε και πώς ξεκίνησε η κοινή σας πορεία;
Από την αρχή της γνωριμίας μας αντιληφθήκαμε πως έχουμε μια κοινή αγάπη, ένα ενδιαφέρον και μια περιέργεια για τη φύση, τα ζώα και τους αυτόχθονες πολιτισμούς. Αυτό που παρατηρούμε, είναι ο τρόπος που ο σημερινός άνθρωπος, έχοντας χάσει την ισορροπία του με αυτά, έχει παράλληλα και την τάση να τα καταστρέφει. Θέλαμε να γίνουμε αυτοί που θα αφηγηθούν τις ιστορίες εκείνων που ίσως δεν θα κατανοήσουμε ποτέ πλήρως, όμως πάντα ο τρόπος ζωής τους θα μας μαγνητίζει. Ξεκινήσαμε λοιπόν να συνεργαζόμαστε το 2016 και δημιουργήσαμε το πρώτο μας έργο, το «UNCIA», εμπνευσμένο από τη λεοπάρδαλη του χιονιού, ένα ζώο σπάνιο και στα όρια της εξαφάνισης.
Πώς αντιλαμβάνεστε το σύγχρονο τοπίο του χορού στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό όπου έχετε έντονη παρουσία;
Πιστεύουμε πως κάθε τόπος λειτουργεί διαφορετικά και έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Είναι σημαντικό να μπορείς να συγχρονίζεσαι με τις ανάγκες των ανθρώπων για να επικοινωνείς το έργο σου, χωρίς αυτό να γίνεται περιοριστικό και πιεστικό δημιουργικά. Αισθανόμαστε πως θέλουμε να είμαστε ενεργοί και στην Ελλάδα, παράλληλα όμως αντιλαμβανόμαστε πως η φύση αυτού που κάνουμε αναζητά την εξωστρέφεια και το μοίρασμα με διαφορετικούς ανθρώπους και πολιτισμούς. Αυτή είναι και μία από τις πολλές ομορφιές του.
Η παράσταση «Free at last: Rerooted» θα παρουσιαστεί στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στις 12 & 13 Ιουνίου | Προπώληση: εκδοτήρια Φεστιβάλ Αθηνών, aefestival.gr, tickets.aefestival.gr.
Περισσότερες πληροφορίες
Free At Last: Rerooted
Το δίδυμο Δ. Δημητριάδη και Δ. Αλαμάνου εμπνέεται από το χορό του Ζαλόγγου και καθοδηγεί έξι σώματα σε μια πρωτότυπη χορογραφία που αποδομεί την ελληνική παράδοση και τη συνδέει με το σήμερα.
