Δεν ήταν μόνο από τις πιο ωραίες δουλειές του Γιάννη Κακλέα, αλλά και μια παράσταση με μεγάλη συμβολική δύναμη, καθώς σηματοδότησε την επανέναρξη της θεατρικής δραστηριότητας ύστερα από το τρίμηνο σχεδόν lockdown. Το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμουελ Μπέκετ έγινε ο ιδανικός καμβάς για να μας θυμήσει ότι ο πυρήνας, και γι’ αυτό η δύναμη, αυτού του κόσμου είναι ο Άνθρωπος - ένα μήνυμα με πολλαπλές αναγνώσεις, που απόκτησαν ακόμη μεγαλύτερη σημασία υπό τη σκιά της πρόσφατης πανδημίας. Γλυκόπικρη, σκοτεινή σαν αλλόκοτος εφιάλτης και ανάλαφρη σαν νούμερο τσίρκου, η παράσταση περιόδευσε με επιτυχία στα ανοιχτά θέατρα της χώρας αποδεικνύοντας ότι όταν έχουμε να κάνουμε με καλό θέατρο κανένα έργο δεν είναι «απροσπέλαστο».
Στο δυναμικό της παράστασης βρίσκονται τέσσερις ηθοποιοί διαφορετικής γενιάς, ο καθένας από τους οποίους πραγματοποιεί έναν προσωπικό υποκριτικό άθλο και όλοι μαζί συμπληρώνουν ένα από τα πιο καλοκουρδισμένα ερμηνευτικά ανσάμπλ που έχουμε απολαύσει στη σκηνή: ο Θανάσης Παπαγεωργίου και ο Σπύρος Παπαδόπουλος έχουν πολύ ωραία χημεία μεταξύ τους ερμηνεύοντας τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν, ενώ ο Άρης Σερβετάλης και ο Ορφέας Αυγουστίδης είναι αφοπλιστικοί στους ρόλους του Πότζο και του Λάκι, αντίστοιχα. Οι δύο τελευταίες παραστάσεις του «Περιμένοντας τον Γκοντό» θα δοθούν στο Ηρώδειο, στις 16 και 17 Σεπτεμβρίου.
Περισσότερες πληροφορίες
Περιμένοντας τον Γκοντό
Το πιο γνωστό έργο του Ιρλανδού νομπελίστα, κι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά του θεάτρου του παραλόγου, παρωδεί την προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει την ίδια του την ύπαρξη.