Για το σκηνοθέτη Μάνο Βαβαδάκη το θέατρο είναι πολιτική πράξη και αυτό το υποστηρίζει τόσο με την επιλογή των έργων όσο και την υποκριτική κατεύθυνση που επιλεγεί να δώσει στους ηθοποιούς του. Αριστούχος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έχει συνεργαστεί με σημαντικούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» μόλις κατέβασε αυλαία μια από τις πιο σημαντικές δουλειές που έχει υπογράψει μέχρι σήμερα ως σκηνοθέτης, οι «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση, ένα κείμενο ορόσημο, η πρώτη μαρτυρία που τυπώθηκε και κυκλοφόρησε διεθνώς κάνοντας γνωστή την πρακτική βασανισμών που ακολουθούσε το καθεστώς των συνταγματαρχών έναντι των αντιφρονούντων. Υπάρχει όμως μια ακόμα παράσταση που σκηνοθετεί φέτος, το εμβληματικό έργο του κινήματος του σουρεαλισμού «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βικτράκ στο Σφενδόνη με πρωταγωνιστές τους Στέλλα Βογιατζάκη, Θανάση Ζερίτη, Στέργιο Κοντακιώτη, Γιώργο Ονησιφόρου, Μαρία Παρασύρη, Πάνο Παπαδόπουλο, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Χαρά Κεφαλά.
Τι σε συγκινεί στον σουρεαλισμό του Ροζέ Βιτράκ ρωτήσαμε το Μάνο Βαβαδάκη κι εκείνος μας απάντησε: «Ποιος σουρεαλισμός; Επειδή το παιδί γίνεται εννιά χρονών και έχει ύψος 1.80 μ.; Επειδή εισβάλλει μια κυρία από το πουθενά και πάσχει από μια ανίατη ασθένεια πορδίσματος; Επειδή οι ήρωες παραληρούν συνεχώς; Όλες οι ακραίες επιλογές του Βιτράκ και τα αλλόκοτα συμβάντα του έργου έχουν βαθιές ρίζες στον ρεαλισμό, δεν δημιουργήθηκαν για να τον ανατρέψουν, αλλά για να τον διαλύσουν. Το έργο δεν το προσέγγισα ως σουρεαλιστικό, γιατί ακριβώς με συγκίνησε η ποιητικότητα που κρύβεται πάντα πίσω από το γκροτέσκο».
Ο Γάλλος σουρεαλιστής, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Ροζέ Βιτράκ γράφοντας το «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία», το 1928, δημιούργησε χαρακτήρες βγαλμένους από τη ζωή και μέσα σε όλο τον παραλογισμό τους, έδωσε μια νέα αντίληψη για το κωμικό. Το έργο γνώρισε επιτυχία το 1963, σε σκηνοθεσία Ζαν Ανούιγ και στη χώρα μας το πρωτοπαρουσίασε ο Κάρολος Κουν το 1973. Κεντρικό πρόσωπο είναι ένα παιδί θαύμα, ένα 9χρονο αγόρι, ο Βικτώρ, ο οποίος αποκαλύπτοντας τη μοιχεία του πατέρα του, θα ξεσκεπάσει με βίαιο τρόπο όλη την υποκρισία και τη σαπίλα της οικογένειας αλλά και της τάξης του και θα σπείρει την καταστροφή. Άραγε ποιος θα μπορούσε να είναι σήμερα ο Βικτώρ; Για τον σκηνοθέτη Μάνο Βαβαδάκη: «L'État, c'est moi. Victor, c’est moi. Ceci n'est pas une pipe. Ο Βικτώρ είναι οι άνθρωποι, εσείς, εγώ, που διψούν να αλλάξουν τον κόσμο, αυτός που ξεκινάει τη μέρα του γεμάτος ιδέες, εκείνος που μένει πιστός στα όνειρά του ακόμα κι όταν οι συνθήκες δείχνουν πλήρη αποτυχία, αυτός που σκοντάφτει, πέφτει και ξανασηκώνεται γελώντας, αυτός που αγωνίζεται και δεν τον τρομάζει αν τελικά χάσει, όποιος περιφρονεί τον θάνατο. Είναι οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων, τα παιδιά των λουλουδιών, ο Δαντόν, ο Βικτώρ δεν είναι καλός, δεν είναι κακός, είναι ανθρώπινος και εις τους αιώνες των αιώνων».
Περισσότερες πληροφορίες
Βικτώρ ή Τα παιδιά στην εξουσία
Έργο-ορόσημο του σουρεαλιστικού κινήματος, με ήρωα τον ευφυή Βικτόρ, ο οποίος αποφασίζει να ανατρέψει την εικόνα του υποδειγματικού παιδιού και να συγκρουστεί με το κοινωνικό κατεστημένο.
