Ο Γιάννης Καλαβριανός, μία από τις πιο ελπιδοφόρες φωνές της σύγχρονης δραματουργίας, ασχολείται επίμονα με τον άνθρωπο και τα μεγάλα του ερωτήματα, ειδικά στα τελευταία έργα του («Αβελάρδος και Ελοΐζα», «Γρανάδα»). Στο «Hotel Éternité» είναι ο χρόνος που τον απασχολεί, η ροή του και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Συλλαμβάνει έτσι μια εξαιρετική κεντρική ιδέα: τo «Hotel Éternité», το «ξενοδοχείο της αιωνιότητας», είναι ένα καταφύγιο για όσους αδυνατούν να συμβιβαστούν με το αναπόδραστο του χρόνου που περνάει, για όσους φοβούνται τα γηρατειά ή έχουν κολλήσει σε μια στιγμή του παρελθόντος τους, ουσιαστικά για ανθρώπους που αδυνατούν να αποδεχτούν την ίδια τη ζωή ως σύνολο στιγμών που φεύγουν, αντικαθίστανται από άλλες και μοιραία έχουν ημερομηνία λήξης...
Εμείς δεν βλέπουμε κανέναν από τους ενοίκους, καθώς τα πρόσωπα του έργου είναι οι υπάλληλοι και η ιδιοκτήτρια αυτού του ιδιότυπου ξενοδοχείου, που διακατέχονται πάντως από ανησυχίες ανάλογες με των ενοίκων. Χρέος τους είναι η δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας ή μάλλον πολλών και διαφορετικών κατασκευασμένων συνθηκών, εξειδικευμένων στις ανάγκες κάθε ενοίκου, προκειμένου να συντηρήσουν το ζωτικό ψεύδος πως ο χρόνος –και μαζί η ζωή– μπορεί να ελεγχθεί και να δαμαστεί.
Αυτό που περιγράφει το «Hotel Éternité», θυμίζοντας κάτι από σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου (παρεμπιπτόντως αποδεικνύεται πρόσφορη ιδέα για κινηματογραφική μεταφορά), ένας χώρος τεχνητής ζωής και καταναγκαστικής ευθυμίας, δεν απέχει στην πραγματικότητα από μια εφιαλτική δυστοπία, την οποία διαρρηγνύει η λοξή ματιά του Καλαβριανού, που μεταχειρίζεται όπως πάντα το θέμα του με συγκινητική «ελαφράδα», όχι όμως κι ελαφρότητα. Κάτι όμως σκαλώνει στην πραγμάτωση αυτής της συναρπαστικής ιδέας. Το έργο ξεδιπλώνεται επί σκηνής περισσότερο ως περιγραφή παρά ως δράση. Ακούμε τους προβληματισμούς του, μας κεντρίζουν οι θεματικές του, αλλά δεν τις βλέπουμε απολύτως πραγματωμένες σε θεατρική μορφή.
Οι αδυναμίες γίνονται φανερές στην παράσταση, την οποία σκηνοθετεί ο συγγραφέας, ειδικά στις ερμηνείες: δεν είναι κακές, δείχνουν όμως πως οι ρόλοι είναι σχεδόν προσχηματικοί. Όση ενέργεια και πίστη κι αν διοχετεύσουν οι ηθοποιοί (Δέσποινα Γιαννοπούλου, Μαρία Κατσιαδάκη, Αργύρης Ξάφης, Αλεξία Μπεζίκη, Χριστίνα Μαξούρη, Νίκος Λεκάκης, Χρήστος Κραγιόπουλος), μοιάζουν να αποτελούν τους μοχλούς της δράσης και όχι πρόσωπα με θεατρική υπόσταση· ο Γιώργος Γλάστρας πάντως, στον ιδιότυπο ρόλο του «άντρα που μεταμφιέζεται», φέρνει στη σκηνή την αλλόκοτη, εξωρεαλιστική συνθήκη που επιθυμεί ο Καλαβριανός, χωρίς ωστόσο να στοιχειοθετείται επαρκώς η αναγκαιότητά του. Η σκηνογραφική ιδέα της Εύας Μανιδάκη, που αναπαριστά ένα χώρο με βαλσαμωμένα πουλιά (ωραία αναφορά στο πάγωμα του χρόνου, ενός νεκρού όμως οργανισμού), δημιουργεί ένα εύστοχα σχολιαστικό πλαίσιο για να εξελιχτεί η δράση κι εγγράφεται ως ένα από τα μεγάλα προτερήματα της παράστασης.
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ (Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος») Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, κέντρο, 2105288170. Διάρκεια: 80΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Hotel Éternité
Σε ένα ξενοδοχείο, όπου τίποτε δεν επιτρέπεται να παλιώσει, οκτώ εργαζόμενοι αλλά και οι επισκέπτες έρχονται αντιμέτωποι με το χρόνο που περνά... Ή και όχι.