Το ταλέντο, η εμπειρία, η τόλμη και η πίστη της στους νέους φέρνουν φέτος τη Θέμιδα Μπαζάκα στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τενεσί Ουίλιαμς, που κάνει πρεμιέρα στις 24/1 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Διαβάστε όσα είπε στη Μαρία Κρύου για το έργο, το θέατρο και τον σκηνοθέτη Γιώργο Παπαγεωργίου.
Αισθάνεστε ακόμη ενθουσιασμό όταν παίζετε, σαν να μπαίνετε σε έναν άλλον κόσμο;
Είμαστε τυχεροί οι ηθοποιοί. Στο θέατρο μπαίνουμε σε μια εικονική πραγματικότητα και αυτό που ζούμε δεν έχει σχέση με αυτό που συμβαίνει έξω. Ίσως γι’ αυτό υπάρχει ένα booming στο θέατρο και πέσαμε με νύχια και με δόντια σε αυτό. Αυτό που κάνουμε δεν είναι δουλειά, είναι κάτι πέρα από αυτό.
Αλλά και στον θεατή είναι συγκλονιστικό το συναίσθημα που δημιουργεί μια παράσταση αν καταφέρει να τον παρασύρει. Είναι φοβερό αυτό που μπορείς να μοιραστείς με τους άλλους. Πιστεύω ότι ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο γιατί δεν θέλει να νιώσει ότι είναι μόνος. Μέσα από τα έργα βλέπεις πως αυτά που μας απασχολούν συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν. Στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» ο Τενεσί Ουίλιαμς απεικονίζει την πραγματικότητα με έναν ποιητικό τρόπο. Μεταφέρει σε ένα σκοτεινό σύμπαν τη σχέση μάνας και γιου. Μπορεί να συμβαίνει αυτό που περιγράφει...
Δεν τον συμπαθούσα τον Ουίλιαμς. Μου αρέσουν πιο πολύ οι Κεντροευρωπαίοι ή οι Βορειοευρωπαίοι, που γράφουν λίγο πιο μυστικά για πράγματα. Όμως ο Ουίλιαμς έχει έναν εμμονικό ψυχαναγκασμό που εντέλει μου αρέσει. Όταν έκανα τον «Γυάλινο κόσμο», σκέφτηκα «τι λάθος έχω κάνει με τον Ουίλιαμς;». Τότε, διαβάζοντάς τον σε βάθος, κατάλαβα την αξία του.
Στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» τώρα, ακόμη ένα αυτοβιογραφικό έργο του Ουίλιαμς, μιλάμε για τραγωδία. Μέχρι το τέλος της ζωής του, τον πονούσε η λοβοτομή της αδερφής του. Και τι μάνα είχε αυτός ο άνθρωπος... Ψάχνοντας το έργο, ο σκηνοθέτης μας, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, μας πληροφόρησε ότι την περίοδο που το έγραφε τον παρακολουθούσε γιατρός για να τον θεραπεύσει από την ομοφυλοφιλία. Τότε νόμιζαν ότι ήταν ασθένεια. Και τώρα, βέβαια, πολλοί πιστεύουν ότι είναι ασθένεια ή βίτσιο.
«Η σχέση με τον Γιώργο Παπαγεωργίου είναι αναζωογονητική για μένα, όπως και η συνύπαρξη με νέους ηθοποιούς και συντελεστές. Συνάντησα μια άλλη γενιά, η οποία έχει πολύ ενδιαφέρον».
Το έργο μπορεί να έχει πολλές αναγνώσεις, μιλά για τις κοινωνικές συμβάσεις, για την ομοφοβία, για τις οικογενειακές σχέσεις. Εσείς πώς το προσεγγίσατε;
Βλέπουμε τα μυστικά και τα ψέματα μιας οικογένειας. Η ηρωίδα μου, η Βάιολετ, χτίζει μια ψευδαίσθηση, προσπαθεί να μη θρηνήσει, αλλά στο τέλος θρηνεί. Ο Γιώργος χτίζει την παράσταση με ρεαλισμό. Στις πρόβες μού έλεγε: «Θέλω να δω στο τέλος τη μητέρα να σπαράζει για την απώλεια του παιδιού της». Μέσα από την παράσταση θέλουμε να φανούν τα καταπιεσμένα ένστικτα των ανθρώπων στην κοινωνία. Μακάρι να μπορέσουμε να τα βγάλουμε και να μη μείνουμε στην επιφάνεια.
Περιγράψτε μας τη Βάιολετ...
Είναι μια αριστοκράτισσα, χειριστική, ψυχαναγκαστική, με μια ιδιαίτερη σχέση με τον γιο της. Αν και πολύ δεμένη μαζί του, λόγω και της ευαισθησίας που είχε από μικρός στην καρδιά, δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Αυτό της δημιούργησε μια διαταραχή και μια στάση γεμάτη υπερβολή, αυστηρότητα και αυταρχικότητα.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο χάρισμα του Γιώργου Παπαγεωργίου ως σκηνοθέτη;
Ο Γιώργος έχει άστρο. Είναι λαμπερός κι έξυπνος. Ώρες ώρες είναι σαν παιδί και άλλες σαν σοφός γέρος. Η σχέση με τον Γιώργο είναι αναζωογονητική για μένα, όπως και η συνύπαρξη με νέους ηθοποιούς και συντελεστές. Συνάντησα μια άλλη γενιά, η οποία έχει πολύ ενδιαφέρον. Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει στις παραστάσεις του είναι η χρήση της ζωντανής μουσικής. Η ζωντανή μουσική μερικές φορές λειτουργεί ως κατεύθυνση, ως οδηγός. Σε κάνει να θες να πας μαζί της. Η μουσική που έγραψε ο Φώτης Σιώτας είναι καταπληκτική· είναι ο έκτος πρωταγωνιστής.
Περισσότερες πληροφορίες
Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι
Πρόκειται ίσως για το ποιητικότερο έργο του συγγραφέα, που κινείται γύρω από τον μυστηριώδη θάνατο ενός ομοφυλόφιλου ποιητή και τη σύγκρουση της μητέρας του με την ξαδέρφη του κατόπιν αυτού.
