Η τελευταία παράσταση που συν σκηνοθετείς με τον Δημήτρη Κουρούμπαλη έχει τον τίτλο «Striptease» και πρωταγωνιστούν τέσσερα αγόρια. Τι τους ζητήσατε να κάνουν;
Να φέρουν το δικό τους κόσμο στη σκηνή, να μοιραστούν μαζί μας προσωπικές σκέψεις, εξομολογήσεις κι όλο αυτό ξεκινά από την δική μας ανάγκη χαράς, χιούμορ και αλήθειας. Κουράστηκα από την θεατρίλα. Γι' αυτό και στην παράσταση δεν υπάρχει καμία θεατρική σύμβαση. Ο Σπύρος Κατσιάνος, ο Διονύσης Λάνης, ο Σωτήρης Μανίκας και ο Σταύρος Τσουμάνης είναι οι ηθοποιοί που παίζουν και κάθε χαρακτήρας που υποδύονται βγαίνει μπροστά λέει την ιστορία του και στήνει ένα δικό του κόσμο. Υπάρχουν βέβαια κάποιες ενώσεις και προκύπτουν ποιητικές στιγμές. Το «Striptease» έχει τη φόρμα της επιθεώρησης, έχει νούμερα, μουσική, χορό, τραγούδι και θεματικά αγγίζει ιστορίες που αφορούν όλους. Μιλάμε για τον έρωτα, για το φόβο, για το πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς την λέξη κρίση, για το AIDS. Σατιρίζουμε την επικαιρότητα με ένα δικό μας τρόπο και υπάρχουν δυνατές κωμικές στιγμές. Μάλιστα όταν δίνει το έναυσμα ο ηθοποιός συμμετέχει και το κοινό κι αυτό είναι καταπληκτικό.
Τι σε έχει κουράσει στο θέατρο;
Βλέπω πολλές παραστάσεις και δυστυχώς δε βλέπω να κατατίθεται κάτι καινούργιο. Γίνονται παραστάσεις σε κάτι απαράδεκτους χώρους. Το να παίξεις θέατρο σε έναν εγκαταλελειμμένο χώρο έχει μία δυναμική, έχει κάτι να πει, αλλά το θέμα είναι πως συνδέεις αυτή την επιλογή με την παράσταση. Δεν έχει νόημα να το κάνεις απλά για να το κάνεις χωρίς να υπάρχει μια ιδέα γύρω από αυτό. Ο Πίτερ Μπρουκ έκανε θέατρο πάνω σε ένα χάλι, αλλά δεν είχε δέκα πέντε προβολείς από πάνω του για να το παίξει θέατρο και για να πει κάτι πολύ δυνατό. Οι περισσότεροι δεν δημιουργούν ένα ιδιαίτερο τοπίο, υπάρχει μια φλυαρία και μια ψευτιά. Σήμερα δεν κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας, κάνουμε θέατρο για την εικόνα μας. Λείπουν οι ιδέες και η τόλμη.
Διδάσκεις κίνηση σε δραματικές σχολές και παράλληλα, με τον σύντροφο σου Δημήτρη Κουρούμπαλη έχετε συστήσει την εταιρεία So7 όπου κάνετε μαθήματα σε αποφοίτους δραματικών σχολών, ενώ οργανώνεται και κύκλους εργαστηρίων. Είναι υψηλό το γνωστικό επίπεδο των μαθητών;
Υπάρχουν κενά στις γνώσεις αλλά δεν φταίνε τα παιδιά. Όταν έρχεται ένα παιδί και δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο Χατζιδάκις ή ο Μπέκετ είναι υποχρέωση του εκπαιδευτικού να τους συστήσει. Ο δάσκαλος οφείλει να μαγέψει τον μαθητή και να τον οδηγήσει στη γνώση, να τον κάνει να θέλει να δει μια ταινία του Μπέργκμαν για παράδειγμα. Δεν υπάρχουν γοητευτικοί δάσκαλοι. Κρίμα γιατί μόνο μέσα από τη γνώση γινόμαστε καλύτεροι. Αν χάσουμε το σκοπό να γινόμαστε καλύτεροι η ζωή είναι βαρετή. Στη So7ασχολούμαστε κυρίως με το σωματικό θέατρο και φροντίζουμε οι σπουδαστές να αποκτήσουν έναν εσωτερικό άξονα και να αναπτύξουν κουλτούρα και αισθητική.
Συνάντησες στην πορεία σου γοητευτικούς δασκάλους;
Ναι. Όταν έφυγα από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης για τη Γαλλία φοίτησα στο Πανεπιστήμιο Paris VIII St. Denis απ’ όπου και πήρα το μεταπτυχιακό της δίπλωμα πάνω στην «Τέχνη του θεάματος» και μου αρχικά μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι έκανα μαθήματα φιλοσοφίας. Αναρωτιόμουν τι σχέση μπορεί να έχει η φιλοσφία με το γεγονός ότι είμαι χορεύτρια. Σύντομα κατάλαβα ό,τι το σώμα είναι όλη η φιλοσοφία. Αυτό αλλάζεις συνολικά την έκφραση μας. Το μυαλό μπλοκάρει το σώμα, πάμε και φτιάχνουμε ένα σώμα που δεν είναι δικό μας. Το φοβόμαστε. Μόνο να το κατηγορούμε ξέρουμε αν έχει παχύνει, αν έχει αδυνατίσει…Οφείλουμε ένα σεβασμό στο σώμα. Άλλαξε τη ζωή μου ο πλούτος των μαθημάτων που διδάχτηκα στο εξωτερικό. Και δεν ήταν μόνο τα μαθήματα, ήταν η ηθική. Η ηθική είναι αισθητική. Άλλαξε η αισθητική και η ηθική μου.
Κατά τη γνώμη σου, την τελευταία δεκαετία, ποιος άνθρωπος έφερε κάτι νέο στο καλλιτεχνικό τοπίο της χώρας;
Ο Γιώργος Λούκος ήταν ο άνθρωπος που έστησε γέφυρα ανάμεσα σ’ εμάς, τους Αθηναίους, και μεγάλα διεθνή ονόματα στον τομέα του θεάτρου και του χορού. Οι επιλογές του μας έδειξαν ποια είναι η σύγχρονη χορευτική δημιουργία. Ξεφύγαμε λίγο από το χώρο του μπαλέτου. Αποκτούμε εμμονές στην Ελλάδα και τα πράγματα λειτουργούν κάποιες φορές σαν φωτοβολίδα. Τώρα ας πούμε διανύουμε μια περίοδο όπου όλα τα παιδιά θέλουν να κάνουν μιούζικαλ. Πάμε στο πολυθέαμα λοιπόν αλλά...πως πάμε; Τι ξέρουν τα παιδιά από ρυθμική ή από μουσική;
Με το Δημήτρη Κουρούμπαλη τι σας έχει φέρει κοντά καλλιτεχνικά;
Το κοινό όραμα. Έχουμε κοινό προβληματισμό για τη ζωή μας και για τον τόπο που ζούμε. Οι δουλειές μας προκύπτουν όταν μας πιάνει στεναχώρια γι’ αυτό που βιώνουμε. Τότε θέλουμε να βγούμε να πούμε κάτι άλλο.
Περισσότερες πληροφορίες
Striptease
Τέσσερις νέοι ηθοποιοί σατιρίζουν καθημερινές καταστάσεις, ερωτικές κι εργασιακές σχέσεις της γενιάς των εικοσάρηδων. Κάθε παράσταση εξελίσσεται διαφορετικά, με άλλους καλεσμένους και τη συμμετοχή του κοινού.
