Ακόμη ένα έργο που βάζει στο στόχαστρο την οικογένεια και αγγίζει το θέμα της εφηβείας ανεβάζει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (από 5/12). Ο γνωστός σκηνοθέτης μίλησε για τη δύναμη του έργου «Ο γιος» του Φλοριάν Ζελέρ και για όλα όσα τον έκανε να σκεφτεί.
Εχεις πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη και δίνεις την αίσθηση ενός καλοπροαίρετου ανθρώπου...
Προσπαθώ να είμαι, και όταν βγαίνουν κακές σκέψεις θέλω να τις τιθασεύω. Το αρνητικό βρίσκεται μέσα σε μια κατσαρόλα που κοχλάζει· αν αφήσεις μισάνοιχτο το καπάκι, θα βγει. Δεν καταφέρνω πάντα να κρατάω το καπάκι της κατσαρόλας κλειστό. Είμαι όμως τυχερός, διότι στο οικογενειακό μου περιβάλλον, η Κοραλία και ο γιος μου, ο Μίλτος, είναι πολύ καλύτεροι άνθρωποι από μένα.
Τι σε κρατά σε ισορροπία;
Το κολύμπι. Το σώμα μου πρέπει να είναι σε ετοιμότητα και να έχω καθαρό μυαλό προτού πάω στην πρόβα. Το νερό με ηρεμεί. Κολυμπάω μία ώρα, στην αρχή αποφορτίζομαι, μετά χαλαρώνω και στο τέλος κάνω σκέψεις για πράγματα της ζωής και της δουλειάς μου. Θεωρώ ότι στη δουλειά μας είναι απαραίτητο να έχουμε καλή σχέση με το σώμα μας.
Πολλοί ηθοποιοί που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου συνεχίζουν να συνεργάζονται μαζί σας. Είναι πια μια σχέση... οικογενειακή;
Με ενδιέφερε πάντα να υπάρχει ένας πυρήνας ανθρώπων με τους οποίους μπορώ να συνεργάζομαι, ανάλογα με τις διαθέσεις και τη στιγμή, και αυτό συμβαίνει. Δεν θεωρώ ότι «έβγαλα» κάποιον στο θέατρο κι ας έχουν ανοίξει τα φτερά τους αρκετοί σε παραστάσεις μου. Κάθε συνεργασία είναι δοκιμασία και για τους δύο, είμαι κρινόμενος ως σκηνοθέτης όσο κι ένας ηθοποιός.
Τι σε έκανε να επιλέξεις φέτος τον «Γιο» του Φλοριάν Ζελέρ;
Στο «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα», που σκηνοθέτησα πέρυσι, πρωταγωνιστεί ένας έφηβος με σύνδρομο Άσπεργκερ. Οι γονείς του θέλουν το καλύτερο γι’ αυτόν, όπως και στον «Γιο», που έχουμε μια άλλη περίπτωση εφήβου, αλλά αυτό δεν αρκεί. Όταν ένας νέος άνθρωπος πάσχει, δεν μπορείς να τον θεραπεύσεις μόνο με την αγάπη. Χρειάζεται να καταλάβεις, να ακούσεις, κι εμείς συνήθως δεν ακούμε, ως γονείς προβάλλουμε τις δικές μας επιθυμίες στα παιδιά μας. Επιπλέον, ακόμη κι αν κάποιος κουβαλάει μέσα του την κατάθλιψη, είναι δύσκολο να την εντοπίσουμε και να την αντιμετωπίσουμε. Δεν υπάρχουν ακτινογραφίες της ψυχής, οπότε σπάνια μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος ενός προβλήματος.
Το έργο αυτό σε έκανε να δεις δικά σου λάθη ή παραλείψεις;
Στον «Γιο» βλέπω λάθη που έκανα ως πατέρας, αλλά σκέφτομαι και τον εαυτό μου ως παιδί. Οι γονείς μου δεν ασχολούνταν πάρα πολύ μαζί μου, κι ενώ εγώ το εκλάμβανα ως αδιαφορία, τελικά ήταν συνειδητή θέση. Με τη στάση τους δεν στάθηκαν εμπόδιο σε ό,τι ήθελα να κάνω. Όταν έγινα πατέρας, πολύ καθοριστικό ρόλο στην οικογένεια έπαιξε η μάνα, η Κοραλία, και συνεχίζει να παίζει. Ο γιος μου, ο Μίλτος, φάνηκε ότι ήθελε να ασχοληθεί με το θέατρο από πολύ νωρίς. Έδειξε ενδιαφέρον για το κομμάτι της υποκριτικής αλλά και της οργάνωσης του θεάτρου. Εγώ λοιπόν, αντί να αντλώ χαρά από αυτά που ήθελε να κάνει, σκεφτόμουν αυτά που θα ήθελα ως γονιός να τον δω να κάνει. Κάθε παιδί όμως θέλει και πρέπει να ανοίξει τα φτερά του στον κόσμο.
Το γεγονός ότι όσο ήσουν καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών ο Μίλτος ανέλαβε εξολοκλήρου το Θέατρο του Νέου Κόσμου ωφέλησε τη σχέση σας;
Ήξερα το δυναμισμό του και στην πορεία είδα πως το μεγαλύτερο προτέρημά του είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τους ανθρώπους. Τα τριάμισι χρόνια στο φεστιβάλ ήταν μια θεραπεία για μένα πάνω στη σχέση με τους δικούς μου, στο τι δικαιούται ο καθένας, στο πόσο ακούς τον άλλον, στις ανάγκες, τις σκέψεις του. Χτίστηκε μια εμπιστοσύνη.
Κάνοντας έναν απολογισμό, τι κρατάς από τη θητεία σου στο Φεστιβάλ Αθηνών;
Κατανόησα για ακόμη μία φορά ότι οι επιλογές στην Ελλάδα είναι πολιτικές. Δεν ήμουν διατεθειμένος να συνεχίσω υπό τις δεδομένες συνθήκες και αφού συνειδητοποίησα ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Άλλωστε, δούλευα δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και αυτό μου ρούφαγε όλη μου την ενέργεια. Πιστεύω ότι έδειξα τι σημαίνει για μένα ένα φεστιβάλ, αναδεικνύοντας το χαρακτήρα που πρέπει να έχει κάθε χώρος, προσκαλώντας σημαντικούς καλλιτέχνες, εισάγοντας την εκπαιδευτική του διάσταση μέσω του Λυκείου Επιδαύρου, στηρίζοντας τον αυστηρά ποιοτικό χαρακτήρα του προγράμματος της Επιδαύρου, καθιστώντας τη Μικρή Επίδαυρο ένα βήμα για τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με το αρχαίο δράμα. Θέσαμε άξονες: το μεταναστευτικό, τη διαφορετικότητα. Τα τρία χρόνια όμως είναι σύντομο διάστημα. Χρειάζεται τουλάχιστον μία πενταετία για να δείξει ένας καλλιτεχνικός διευθυντής αυτά που θέλει και σίγουρα χρειάζεται κοινός χρόνος με τον επόμενο για να γίνει σωστά η διαδικασία της παράδοσης.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο γιος
Το έργο του Γάλλου διακεκριμένου συγγραφέα, το οποίο γράφτηκε το 2018, βάζει την ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας στο επίκεντρο.
