Ο «Άγριος σπόρος» είναι ένα έργο που θα μπορούσε εύκολα να παρερμηνευθεί ή έστω να διαβαστεί μονόπλευρα. Το ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει οφείλεται καταρχήν στη συγγραφική διάνοια του Γιάννη Τσίρου. Πίσω από την ιστορία του Σταύρου, που διατηρεί την παράνομη καντίνα του σε μια ελληνική παραλία και βρίσκεται μπλεγμένος σε μια ιστορία εξαφάνισης ενός Γερμανού τουρίστα, θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει μια διάθεση στερεοτυπικής περιγραφής του τύπου του «νεοέλληνα» ή δικαίωσης της «λαμογιάς» του. Ο Τσίρος όμως δεν έχει χαρακτηριστεί άδικα ως ένας εκ των αξιότερων εκπροσώπων της ρεαλιστικής δραματουργίας· ξέρει να κάνει θέατρο πέρα από στερεοτυπικά σχήματα κι εύκολες διατυπώσεις. Αποφεύγει τη γραφικότητα και δεν μας καθοδηγεί προς την υιοθέτηση μονοδιάσταστων θέσεων.
Ακόμη και ο χαρακτηρισμός του έργου ως τυπικά «ελληνικού», στην πραγματικότητα το περιορίζει. Ναι, ο «Άγριος σπόρος» μάς είναι απολύτως οικείος, καθώς φέρνει στη σκηνή αναγνωρίσιμους ανθρώπους και συνομιλεί με ζητήματα που προέκυψαν στον δημόσιο διάλογο κατά την περίοδο της ελληνικής κρίσης (γράφτηκε το 2012). Τελικά όμως ξεπερνάει τα όρια της ελληνικότητας, καθώς στο πρόσωπο του Σταύρου αναγνωρίζεται οποιοσδήποτε αγωνίζεται να επιβιώσει ενάντια σε ένα απρόσωπο σύστημα που τον κατασπαράζει καθώς κι ενάντια στην ίδια την κοινωνία, μια κοινωνία με τις δικές της αμαρτίες, άρα όχι λιγότερο ένοχη απ’ ό,τι ο ίδιος.
Ο Τσίρος έχει δημιουργήσει ένα ρέον θεατρικό έργο στη ρεαλιστική γραμμή που υπηρετεί, με γλαφυρούς, λαϊκούς χαρακτήρες, ανάλογη γλώσσα, συνεχείς εναλλαγές δραματικής και κωμικής θερμοκρασίας. Στηρίζει εύστοχα όλη τη δράση ανάμεσα σε τρία πρόσωπα και αφήνει τον –σημαντικό για την πλοκή– περίγυρο αόρατο από τους θεατές. Ακόμη πιο ενδιαφέρον, έχει δημιουργήσει ένα έργο που κρύβει όλο το ζουμί του κάτω από την επίφαση μιας αστυνομικής ιστορίας με λίγο από νεοελληνικό χιούμορ.
Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη δικαίως αποδεικνύεται αγέραστη. Έχει συλλάβει εις βάθος το έργο, αναδεικνύει τις αποχρώσεις του, φωτίζει τους χαρακτήρες, δουλεύει τις σχέσεις τους. Μάλιστα, το τελικό αποτέλεσμα αναδύει την ίδια αβίαστη ευκολία που χαρακτηρίζει τη γραφή του Τσίρου. Αν και η παράσταση έχει γνωρίσει τρεις-τέσσερις διαφορετικές διανομές, αυτό δεν δείχνει να έχει πλήξει τη στέρεη κατασκευή της, πρόκειται για μια δουλειά που έχει ποτίσει τους συντελεστές της. Μπορεί ο Τάκης Σπυριδάκης της πρώτης διανομής να είχε ταυτιστεί με την αποστομωτική ερμηνεία του με τον ρόλο του Σταύρου, όμως ο Στάθης Σταμουλακάτος φέρνει τη δική του προσωπικότητα στη σκηνή, υπηρετεί με αμεσότητα έναν αντιήρωα της ζωής, που κινείται στο περιθώριο, μας τον παραδίδει με τα καλά του και τα στραβά του. Ωραία αλληλεπιδρούν οι ηθοποιοί που συμπληρώνουν την ερμηνευτική τριάδα, η Χριστίνα Μαριάννου και ο Χρήστος Κοντογεώργης, καταγράφοντας ο καθένας μερικές ξεχωριστές ερμηνευτικές στιγμές.
ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός, 2105138067.
Περισσότερες πληροφορίες
Άγριος σπόρος
Ακροβατώντας μεταξύ κωμωδίας και δράματος, ο Τσίρος σκιαγραφεί μια αρχετυπική μορφή του Έλληνα της επαρχίας για να σχολιάσει τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση.