Το ταλαντούχο δίδυμο ετοίμασε μια παράσταση-υπερπαραγωγή για το «Δικό μας σινεμά», που θα εγκαινιάσει το open air κομμάτι του ανακαινισμένου Θεάτρου Άλσος. Οι δυο τους μίλησαν στη Μαρία Κρύου λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα της Τετάρτης 12/6 για την οποία μπορείτε να διεκδικήσετε μία από τις 150 διπλές προσκλήσεις εδώ.
«Το δικό μας σινεμά» είναι η ιστορία κάποιων καλλιτεχνών που ζουν τη μεγάλη δόξα του ελληνικού σινεμά στα ’60s και την πτώση του στα ’70s. Γιατί συνεχίζουν να συγκινούν τον Έλληνα οι ιστορίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου;
Θ.Π.: Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά οι δυο βασικότεροι είναι οι εξής: Πρώτον, το γεγονός ότι αυτές οι ταινίες είναι δεμένες με την παιδική ηλικία όλων μας. Όχι μόνο ημών των μεγαλυτέρων που είδαμε τις πρώτες προβολές των ταινιών αυτών στα σινεμά αλλά και όλων των νεότερων που τις «σπούδασαν» στην τηλεόραση. Και, δεύτερον, φαίνεται πως υπάρχει κάτι σ’ αυτές τις ταινίες που λειτουργεί μαγνητικά. Αυτό μάλλον είναι τα μελωδικά ελληνικά τους, οι αυθεντικοί χαρακτήρες και μια απροσδιόριστη αλλά πολύ δυνατή δίψα για ζωή που κλείνουν μέσα τους.
Οι ταινίες αυτές είναι καταφατικές στη ζωή. Αυτό από μια άποψη τις κάνει να φαίνονται κάπως «αφελείς». Αλλά αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα, θα δει ότι περιέχουν αυτήν την ποσότητα αφέλειας που είναι απαραίτητη για τη διαιώνιση της ζωής. Διότι, αν το σκεφτεί κανείς, χρειάζεται πολλή αφέλεια για να κάνει κανείς παιδιά. Ευτυχώς, λοιπόν, είμαστε αρκετά αφελείς ώστε να γινόμαστε γονείς.
Ποια είναι η γνώμη σας για την αναβίωση των παλιών κινηματογραφικών επιτυχιών στο θέατρο;
Μ.Ρ.: Η μουσειακή αναβίωση δεν ξέρουμε αν προσθέτει κάτι. Αυτό που έγινε είναι τέλειο και τελειωμένο. Είναι εκεί στο φιλμ και μας περιμένει. Αν μπορεί να γίνει κάτι, είναι μια σύγχρονη παρέμβαση στα έργα. Εμείς, τις δυο φορές που προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε παλιά έργα («Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» και «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες»), διασκευάσαμε τα κείμενα σε μια προσπάθεια και να σεβαστούμε το πνεύμα των πρώτων δημιουργών και ταυτόχρονα να φέρουμε τη ρυθμολογία τους και το θεατρικό τους λεξιλόγιο πιο κοντά στις σημερινές αντιλήψεις.
«Χαρούμενος είναι ο χορτάτος, που τον αποδέχονται οι γύρω του και αποδέχεται τη ζωή στο σύνολό της».
Ποιοι είναι οι βασικοί χαρακτήρες του νέου σας έργου;
Θ.Π.: Πρώτα απ’ όλα να τονίσουμε ότι οι χαρακτήρες του έργου είναι όλοι επινοημένοι. Ούτε μιμούνται, ούτε θυμίζουν, ούτε εμπνέονται από πραγματικά πρόσωπα. Πάντα σεβόμαστε τα πρόσωπα και δεν τα θίγουμε ποτέ. Ωστόσο, οι πρωταγωνιστές μας κουβαλάνε όλες τις διαχρονικές αρετές αλλά και τα κουσούρια του σιναφιού μας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι οι ηθοποιοί όλων των εποχών και όλων των πατρίδων του κόσμου όταν βρίσκονται μεταξύ τους συζητούσαν, συζητάνε και θα συζητάνε τα ίδια πράγματα.
Το έργο αυτό είναι ένας φόρος τιμής στους ομότεχνούς μας, όπως ακριβώς ήταν το «Βίρα τις άγκυρες». Κι έχουμε την τύχη να συνεργαζόμαστε με έναν σπουδαίο θίασο: Σπύρος Παπαδόπουλος, Δέσποινα Βανδή, Κώστας Κόκλας, Παύλος Χαϊκάλης, Κατερίνα Λέχου, Μέμος Μπεγνής, Γιώργος Χρανιώτης, Σύλβια Δεληκούρα, Παρθένα Χοροζίδου, Ευγενία Σαμαρά, Μαριλού Κατσαφάδου, Μαριαλένα Ροζάκη, Γιώργος Τσούρμας, Γιάννης Ρούσος. Σε τρεις ξεχωριστούς ρόλους εμφανίζονται η Πηνελόπη Πιτσούλη, η Ελένη Γερασιμίδου και ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
Η παράσταση είναι ένας τρόπος να κοιτάξεις τον απέναντι. Με ποιο βλέμμα;
Μ.Ρ.: Ο βασικός στόχος των έργων της τέχνης είναι περισσότερο ο ίδιος μας ο εαυτός. Τα έργα είναι προστατευτικά σκάφανδρα για να βυθιστούμε στον εαυτό μας. Μπαίνουμε στα έργα, όπως φοράμε το σκάφανδρο, και έχουμε μια αποστασιοποιημένη θέα όλων μας των σκοτεινών και φωτεινών σκέψεων και αισθημάτων.
Θ.Π.: Σίγουρα κάθε έργο είναι καθρέφτης του δημιουργού του. Τα επιτυχημένα έργα όμως είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό. Καθρέφτες της κοινωνίας.
Οι δουλειές σας διακρίνονται πάντα από χιούμορ. Θα μπορούσατε να δώσετε τον ορισμό της χαράς;
Μ.Ρ.: Το να είναι κανείς σε αρμονία με το περιβάλλον και τον εαυτό του. Χαρούμενος είναι ο χορτάτος, που τον αποδέχονται οι γύρω του και αποδέχεται τη ζωή στο σύνολό της.
Έχετε συνυπογράψει πολλές επιτυχίες. Τι σας κρατά μαζί στη δημιουργία;
Θ.Π.: Ο κοινός μας κώδικας, η συμφωνία μας στα καλλιτεχνικά θέματα και κυρίως η απόλυτη ειλικρίνεια που έχουμε ο ένας απέναντι στον άλλο, αλλά και απέναντι στο κοινό.
Τι ρόλο θα πρέπει να παίξει ένα θέατρο σαν το Άλσος στην Αθήνα;
Μ.Ρ.: Το ρόλο για τον οποίο προορίζεται κάθε θέατρο. Ψυχαγωγία. Όχι διασκέδαση, ψυχαγωγία.
Περισσότερες πληροφορίες
Το δικό μας σινεμά
Η άνοδος αλλά και η πτώση του ελληνικού κινηματογράφου ζωντανεύει επί σκηνής από έναν all star θίασο και 24μελές μπαλέτο, συνοδεία των τραγουδιών εκείνης της εποχής σε νέα ενορχήστρωση.
