Στην παράσταση που υπογράφει ο Δημήτρης Καραντζάς η σεξουαλικότητα αναδύεται αβίαστα μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανεπιτήδευτης αθωότητας. Αποτυπώνεται δηλαδή με ευστοχία ο πυρήνας του έργου του Βέντεκιντ: η αφύπνιση του σεξουαλικού ενστίκτου κατά τη μεταιχμιακή εφηβική ηλικία, που σηματοδοτεί το πέρασμα από την παιδικότητα στην ενηλικίωση.
Το έργο έχει ακόμη λόγο ύπαρξης, αν και χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα (1891), ακριβώς επειδή ασχολείται με θέματα που παραμένουν ταμπού. Η υπόθεση κινείται γύρω από τη ζωή μερικών μαθητών και μαθητριών ενός γυμνασίου, που ανακαλύπτουν τον έρωτα και τις σαρκικές ηδονές, κόντρα στο αυστηρά πουριτανικό περιβάλλον –του σχολείου και της οικογένειας– στο οποίο ανατρέφονται. Η φρεσκάδα της παράστασης είναι το βασικό της προνόμιο, από το ολάνθιστο σκηνικό, που γίνεται το καταφύγιο –αλλά και ο τάφος– των ηρώων (Άρτεμις Φλέσσα) μέχρι την ολόσωστη διανομή.
Οι Βαγγέλης Αμπαζής, Ασημίνα Αναστασοπούλου, Κορίνα-Άννα Γκουγκουλή, Γιώργος Δικαίος, Αναστάσης Λουλάκος, Μάνος Πετράκης και Νάνσυ Σιδέρη αιχμαλωτίζουν τους άγουρους ήρωες και μόνο από φυσιογνωμικής άποψης. Η «ιδρυματοποίησή» τους, έκδηλη στα κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη) και στα καλοχτενισμένα κεφάλια των αγοριών, δημιουργεί σκηνικό περιβάλλον χωρίς να υπάρχει ανάγκη συγκεκριμένης σκηνογραφίας και υποβάλλει στο θεατή μηνύματα προτού ειπωθούν. Μέσα στο συγκεκριμένο περιβάλλον, π.χ., όταν οι νεαροί και οι νεαρές απελευθερώνονται από τα ρούχα τους, έχει τη σημασία του. Οι ερμηνείες όλης της ομάδας αξίζει να επαινεθούν κυρίως για το γεγονός ότι μεταφέρουν την άγουρη αθωότητα που χρειάζεται, κι έτσι οι ήρωες γίνονται εκπρόσωποι ενός κόσμου άδολου ακόμη και στις σκληρές ή βίαιες στιγμές του.
Ο Καραντζάς φαίνεται ότι δόθηκε με ζήλο στη συγκεκριμένη δουλειά και τα σημεία του έργου που τον ενδιέφεραν τα φώτισε γλαφυρότατα. Η παράστασή του έχει δυναμική και διαθέτει αισθητική ταυτότητα, όμως η ιστορία κάπου χάνεται στη διαδρομή. Ένα έργο που αποτελείται ούτως ή άλλως από μικρές σκηνές που διαδέχονται η μία την άλλη, παρουσιάζοντας στιγμιότυπα από τη ζωή των ηρώων, εδώ αποδιαρθρώθηκε σε σημείο μεγάλης αφαίρεσης.
Στον θεατή παραδίδεται περισσότερο μια σκηνική σύνθεση για την (όχι μόνο εφηβική) σεξουαλικότητα παρά ένα έργο με συγκεκριμένη πλοκή· στο «Ξύπνημα της άνοιξης», όμως, συμβαίνουν συγκεκριμένα και σημαντικά γεγονότα, κάποια από τα οποία αφαιρέθηκαν –θεμιτό–, αλλά όσα έμειναν δεν δέθηκαν σε ένα νήμα που θα βοηθούσε τον θεατή. Αυτό που έλειψε ιδιαίτερα ήταν μια πιο ολοκληρωμένη κατάδειξη του σχολικού και οικογενειακού περίγυρου, που στην παράσταση εκπροσωπείται μόνο από τη Μητέρα (την οποία ερμηνεύει η Μαρία Σκουλά). Οι κοινωνικοί περιορισμοί, η σεμνοτυφία, η γονεϊκή αμέλεια, η κακοποίηση, το πλέγμα εν ολίγοις που εγκλωβίζει τους ασφυκτιούντες νέους αποτυπώθηκε στη σκηνή σχεδόν με νύξεις.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ) Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, 2109212900. Διάρκεια: 100΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Το ξύπνημα της άνοιξης
Ένα σχόλιο πάνω στο συντηρητισμό της κοινωνίας, που πατάσσει την αθωότητα και την ενστικτώδη τάση της νιότης για την ανακάλυψη του κόσμου αλλά και του εαυτού.